Het boeck der Psalmen. Wt de Hebreische sprake in Nederduitschen dichte

Den Cxxxvij. Psalm.

De Priesteren, Leviten ende andere die van Ierusalem in Babel waren gevoert geweest, beclagen sick over het schampen ende spotten der vyanden, die van hun eyschen vrolijcke Liedekens: Doch verclaren dat sy hunne schuldige plicht willen quijten over de Gemeynte, ende zeggen den vyanden der selver, het uyterste verderf toe.

[1]

1

⁺ DOe wy bedruct in ballingschap geweken,

+ Wy sijn geseten geweest, aende waterbeken van Babel [ende] hebben oock geweent, met dat wy Sions gedachtich wierden.

[p. *]

 

Daer saten neer aen Babels waterbeken:

 

End dochten vast op Sions heylge stadt:

 

Wy maeckten ons in onse tranen nadt.

2

⁺ End hingen daer by tstil geruysch der stroomen,
Onss Luyten stom, aen groene Wilgeboomen.

+ Daer ten midden, hingen wy onse luyten aen Wilgeboomen.

[2]

3

⁺ Daer quam by ons, tvolck dat ons had gevangen,
End wech gevoert, end hiesch ons bly gesangen:
Singt, spraken sy, singt nu van Sion iet.

+ Als de gene die ons geuangen hadden aldaer gesangwoorden van ons eyscheden: ende die ons met hoopen wech geuoert hadden, [van ons] vreugde [eyscheden [seggende] Singet ons wat vande liederen Sions.

4

⁺ Ach, seyden wy, hoe souden wy Gods liedt,
Hier singen, sijnd' in een vremt landt geseten,
By lien die niet van God den Heer en weten?

+ [Maer] hoe souden wy den Lofsanck des HEEREN singen in een landt der vreemdelingen?

[3]

5

⁺ Nochtans, soud' ick om eenig kruys oft smerte,
Ierusalem, dy stellen uyt mijn herte:
So moet mijn handt vergeten tsnarenspel.

+ [Doch] so ick dijner vergete, o Ierusalem, dat mijne hant vergete [het spelen]

6

⁺ Mijn dorre tong kleef aen tgehemels vel,
So ick dijns niet gedenck, end dijne deugden
Stel voir den grondt, end thoofstuck mijner vreugden.

+ Mijne tonge kleue aen tgehemelte [mijns monts] so ick dijner niet gedencke: So ick Ierusalem niet en verheffe tot het hoogste hooftstuck mijner vreugden.

[4]

7

⁺ Maer, Heer, wil oock, op Edoms volck gedencken,
Dwelck ons te spijt, alsomen ons quam crencken,

+ O HEERE, sy gedachtig der kinderen Edoms, die ten dage [der verstooringe] Ierusalems, seyden: maectse bloot, maecktse bloot tot aen haeren grondt.

[p. *]

 

Doe Godes handt Ierusalem besocht,

 

Riep uyt de keil al wat het roepen mocht:

 

Ruckt af, ruckt af, laet tot den grondt uyt rijven,

 

End geenen steen meer op den andren blijven.

[5]

8

⁺ Du Babel oock salst worden woeste velden,
Wel hem die dy het selve sal vergelden,
Dat du ons nu gedaen hebst tot oneer.

+ Du dochter Babilon, du wordest noch verwoestet: welsalich sal hy sijn, die dy de weergaede vergelden sal, van tgene, dat du ons gedaen hebst.

9

⁺ Wel hem voirwaer, die dijne kinders teer
Van smoeders borst (niet achtend' op haer krijten)
Met cracht geruckt, aen steenen sal versmijten.

+ Welsalig sal sijn, die dijne kinderkens grijpen sal, ende tegen de steenen verpletteren.