Het boeck der Psalmen. Wt de Hebreische sprake in Nederduitschen dichte

Den xviij. Psalm.

David verhoogt hier de genade ende oneyndelijcke macht Godes, doir dewelcke hy de overhandt over sijne vyanden gecregen heeft, mitgaders het vredelijck besit sijns Coninckrijcx: waerinne hy inden prophetischen geest, aenwijst het rijcke Christi: voirseggende de beroepinge der Heydenen, onder de gehoorsaemheyt desselfs ende versekerende alle geloovigen wt sijn eygen voirbeelt, dat Christus spijt alle de macht sijner vyanden, in eewicheyt sal heerschende blijven, doir de onbegrijpelijcke groote macht des Vaders.

1

Voir den Oppersangmeester [een liedt] Davids des HEEREN dienaers, die tot den HEERE de woirden deses liedts sprack,

[p. *]

ten dage als hem de HEERE verlost hadde vande handen aller sijner vyanden, ende vande hant Sauls.

2

Ende hy sprack:

[1]

⁺ ICk heb dy lief, O Heer, uyt shertsen gronde,
Die du mijn sterckt end cracht bist t'allen stonde:

+ Ick wil dy hertgrondelijck liefhebben, O HEERE, die du bist mijne sterckte.

3

⁺ God is mijn rotz, mijn blockhuys sterck end vast,
Mijn crachtich God, die my helpt uyt den last.

+ HEERE, mijne steenrotse ende mijne borgt, ende mijne verlosser, mijnen [God] mijne klippe, op wien ick my verlaete, mijnen schilt ende den horen mijns heyls: mijn hoog vertreck.

[2]

Op hem alleen staet alle mijn vertrouwen:
Mijn heyl, mijn rotz, op dien ick vry mach bouwen.

4

⁺ Als ick God loif end aenroep met aendacht,
Ick word terstont verlost uyt svyants macht.

+ Ick aenroepe den HEERE hooggepresen, ende worde behouden van mijne vyanden.

5

⁺ Ick lag verwerrt, in doodelijcke stricken,
Als tboos gespuys

+ De banden des doots hadden my omringet, ende de stroomen des boosen gespuys hadden my ontstelt.

[p. *]

 

my grootlijcx dede schricken:

6

⁺ Ick was gelijck gesloten in een graff,
End lach verstrickt met s'doodes lagen straf.

+ De banden des grafs, hadden my rontom besettet, de stricken des doots hadden my achterhaelt.

[3]

7

⁺ In desen ancxt, riep ick tot God almachtig:
Tot mijnen God, rees op mijn stemme clachtig:
Hy hoorde my, uyt sijnen tempel hoog,
End liet hem gaen ter ooren mijn vertoog.

+ Doe my bange was, riep ick den HEERE aen ende schreyde tot mijnen God: hy hoorde mijne stemme, uyt sijnen tempel: ende mijn geschrey ginck tot voir hem in sijne ooren.

8

⁺ Terstont begost d'eird schrickelijck te beven:
Den diepsten grondt der bergen hoog verheven,
Kraeckt ende beefd' uyt anxt met groot gewelt,
Mits dat de Heer van toirne was ontstelt.

+ Doe dauerde ende beefde het aertrijck, ende de gronden der bergen waren beroert, mits dat hy toirnig was.

[4]

9

⁺ Daer clom roock op, uyt sijn neusgaten gramme:
uyt sijnen mont, vloog heet vier ende vlamme,
Diet al verslondt, wat haer quam int gemoet:
De kolen viers doirbrandden als een gloet.

+ Eenen roock clom op, uyt sijnen neuse, ende uyt sijnen monde een teirende vier: gloeyende kolen brandeden van hem.

10

⁺ Den hemel hoog, boig hy end quam beneden
Op tmistig padt der duysternis getreden:

+ Ende hy boog de Hemelen, ende daelde neder, ende eene donckerheyt was onder sijne voeten.

11

⁺ Al waer hy reet op Cherubims, end toigh
Op wiecken snel des wints, daer hy op vloigh.
(1) +++

+ Ende hy reedt op Cherub, ende vloig ende dreef op de vleugelen des wints.

[5]

12

⁺ Met duysternis had hy sick overdecket
Tot sijne hut de donckerheyt verstrecket
Eens waterwolcx: daer hy verholen bleef:

+ Hy stelde de duysternisse, om daer in te schuylen: tot sijne hutte rontom hem was de donckerheyt der wateren, [te weten] de dickten der wolcken.

13

⁺ Doe tclare licht de wolcken van een dreef,
De colen viers met hagel vielen neder.

+ Van uyt het licht dat van hem was, dreven sijne wolcken doir, met hagel ende kolen viers.

14

⁺ De Heer sont uyt den donder met onweder:
De hoogste God liet hooren sijne stem:

+ Ende de HEERE donderde in den Hemel, ende de alderhoogste gaf [van hem] sijne stemme met hagel ende colen viers.

[p. *]

 

Den hagel vloig met kolen viers van hem.

[6]

15

⁺ De Heer schoit los, hy ioegs' end brachts' aen tloopen
Met blixem dicht, versloeg hy haere hoopen.

+ Ende hy schoit sijne pijlen af, ende verstroydese, ende wirp uyt menichte van blixemstralen, ende hy versloegse.

16

⁺ Voir dijne stem end schrickelijcke straf,
End voirt geblaes dat dijnen wint uyt gaf,
Kloiff d'eirtrijck op, dat diepten gants bloot stonden,
End datmen sach der weirelt steil' afgronden.

+ Ende de diepe colcken der wateren werdden gesien, ende de grondtstichtingen der werelt werdden geblootet, O HEERE, van dijner straffe, van het blasen des wints dijner toirnigheyt.

17

⁺ Hy reickt' omleeg, van boven, end greep my
End stelde stracx van waterbaren vry.

+ Hy reyckte van daer bouen ende grepe my: hy toig my op, uyt groote wateren.

[7]

18

⁺ Hy loste my, van mijnen vyandt crachtig,
End haters boos die mijns verr' waren machtig.

+ Hy loste my van mijnen geweldigen vyant, ende van mijne haters also sy stercker waren dan ick.

19

⁺ Sy hadden my in mijn ellend verrast:
Maer God de Heer was my mijn steunsel vast:

+ Sy hadden my verrast, ten dage mijner ellende, maer de HEERE is my tot mijn steunsel geweest.

20

⁺ Want hy my bracht opt ruym uyt haere lagen:
Mits hy aen my, hadd' een goet welbehagen

+ Ende heeft my int ruyme gebracht: hy heeft my verlost, om dat hy een goet behagen aen my hadde.

21

⁺ So dat my God na mijn oprecht gemoet,
End ontschult reyn van mijne handen doet:

+ De HEERE heeft my vergolden nae mijne oprechtigheyt, hy heeft my wedergegeuen na de reynigheyt mijner handen.

[8]

22

⁺ Want ick hebb steets gevolgt des Heeren wegen,
End tegen God noyt boosheyt willen plegen:

+ Want ick hebbe de wegen des HEEREN gehouden ende en hebbe my niet godlooselijck gedragen, [mits afwijckende] van mijnen God.

23

⁺ Maer sijn gericht end wet altoos betracht,
End noyt sijn woirt verstooten noch veracht.

+ Want alle sijne gerichten [stonden] in mijne tegenwoirdicheyt, ende ick en hebbe sijne keuren van my niet verstooten.

24

⁺ Ick hebb altoos oprecht voir hem gewandelt,
End hebbe noyt onrechtelijck gehandelt.

+ Maer hebbe oprecht met hem gehandelt ende hebbe my gemijt van mijne ongerechticheyt

25

⁺ Dies my de Heer na mijne vroimheyt richt,
Na dat mijn handt reyn is voir sijn gesicht.
(2) +++

+ Dies heeft my de HEERE weder gegolden, na mijne oprechticheyt, ende nae de suyverheyt mijner handen voir zijnen oogen [blijckende.]

[p. *]

[9]

26

⁺ Den vromen man, bistu vroim end barmertig:
Du bist getrou, den mensch die is trouhertig:

+ Met den goedertierenen houdstu dy goedertieren, du houdest dy oprecht met den man die oprecht is.

27

⁺ End reyn, O Heer, den reynen van gemoet:
Maer ooc verkeert, den mensch die argheyt doet.

+ Met den reynen houdstu dy reyn, doch du houdest dy verkeert met den vekeerden.

28

⁺ Die tscamel volck behoudst getrou end goedig
End stootst om leeg, die stout sijn end hoomoedig.

+ Want du behoudest het arme volck, ende du vernederst de hoogdragende oogen.

29

⁺ Du maeckst, O Heer, mijn lampe hel end claer,
Mijn duysternis verlichtstu teenegaer.

+ Want du verlichtest mijne lampe: de HEERE mijn God verclaert mijn duysternisse.

[10]

30

⁺ Met dy sal ick een heyrschaer volx doirdringen:
End doir Gods cracht, stadtmueren overspringen.

+ Want in dy sal ick een heel rot doirrucken, ende in mijnen God springen ouer eenen muer.

31

⁺ Gods wegen sijn gantz effen ende slecht:
Des Heeren woirt is louter end oprecht:
Tis eenen schilt die wel is om vertrouwen,
Voir al die vast op hem haer hope bouwen.

+ Den weg Godes is oprecht, het woirt des HEEREN is geloutert: het is eenen schilt allen den genen die haer op hem verlaten.

32

⁺ Want wie is God, dan God de Heer alleen,
Oft wie is sterck? Ons God end anders geen.

+ Want wie is God, behalven de HEERE? ende wie is de rotz-steen anders dan onsen God?

[11]

33

⁺ God, die my gordt met sterckt end cracht bestendig:
Die mijnen weg maeckt effen end behendig.

+ Den God die my met sterckte omgort, ende maeckt mijnen wech effen:

34

⁺ Die my maect snel gelijck een loopend' hert:
End helpt my strax op hoogten sonder smert.

+ Die mijn voeten maeckt gelijck als voeten van hinden, ende my ouer eynde richt op mijne hooge plaetsen.

35

⁺ Die mijn handt stiert tot recht-strijtbare treken,
So dat mijn erm can stalen bogen breken.

+ Die mijne handen bequaeme maeckt tot den crijg so dat eenen stalen boig met mijne armen gebroken wort.

36

⁺ Den schilt dijns heyls hebstu my voirgestreckt,
End met dijn handt geschoirt end wel bedeckt.

+ Du hebst my den schilt mijnes heyls gegeuen, ende dijne rechterhant heeft my ondersteunt, ende dijne goedertierenheyt heeft my grooter doen worden.

[12]

37

⁺ Tis dijne gunst, die my, dijn uytvercoren,
Veel grooter maeckt, dan ick oyt was te voren.

+ Du hebst mijne stappen onder my ruym gemaeckt, ende mijne enckelen en hebben niet gewankelt.

[p. *]

 

Die mijnen stap, oock goede ruymte geeft,

 

Also dat my den enckel niet en sneeft:

38

⁺ Ick konde vry, mijn vyanden naejagen,
End quam niet weer, sy waren dan verslagen.

+ Ick hebbe mijne vyanden veruolgt, ende geuattet, ende en ben niet weder gekeert tot dat ickse te niete gebracht hadde.

39

⁺ Ick sloegs' omveir, dies sy noyt stonden op,
End met den voet vertradt ick hun den cop.
(3) ***

+ Ick doirstackse ende sy en conden niet weder opstaen, sy vielen onder mijne voeten neder.

[13]

40

⁺ Du hebst my Heer, een strijtbaer cracht verleenet:
End onder my mijn weerparty vercleenet:

+ Want du hebst my begordet met sterckte ten crijge, du hebst onder my neder geboogt de gene, die tegen my waren opgestaen.

41

⁺ Des vyants neck hebstu my toegekeert,
So dat ick stracx mijn haters heb verheert.

+ Ende hebst my den neck mijner vyanden geboden, so dat ick mijne haters te niete gedaen hebbe.

42

⁺ Sy schreydden wel, maer niemant quams' ontsetten,
Ia totten Heer: hy wouder niet op letten.

+ Sy schreyden, maer daer en was geen verlosser [ia] tot den HEERE, maer hy en gaf hun geen antwoirde.

43

⁺ Ick maeckts' als stof, dat voir den wint vergaet:
End tradt der op, als opt slijck vander straet.

+ Ende ick vergruysdese als stof, voir eenen wint. Ick verpletterdese als slijck vander straten.

[14]

44

⁺ Van volckren twist, hebstu verlost mijn leven:
End tot een hooft der Heydnen my verheven.
Tvolck dat ick noyt gesien had, noch gekent,
Heeft sick gedweeg tot mijnen dienst gewent.

+ Du hebst my verlost vande twisten des volcks, du hebst my gestelt tot een hooft der Heydenen, het volck dat ick niet en kende, heeft my gedient.

45

⁺ Tgerucht mijns naems heeft hun gehoor doen geven,
End vremde lien doen onder mijn jock beven:

+ Sy hebben my gehoorsaem geweest, also saen als hare oore van my hoorde: vremde lieden hebben my geveynsdelijck gesmeeckt.

46

⁺ Tvremt volck is oock, doir mijne macht vergaen:
Sy dorsten noyt in hare vesten staen.

+ Vremde lieden sijn machteloos geworden ende hebben gebeeft van uyt hare sloten.

[15]

47

⁺ De Heere leeft: mijn rotz moet sijn gepresen:
De God mijns heyls moet hoog verheven wesen:

+ De HEERE leeft, ende mijn steenrotse is gebenedijt, dies sy de God mijns heyls hoog verheuen.

48

⁺ God die my wraeck van mijnen vyandt schenckt:

+ Den God die my wraeckmiddelen verleent, ende my volcken onderworpt.

[p. *]

 

End volcken swaer, my onder voeten brengt:

49

⁺ Die my verlost van alle mijn benijders:
End my verheft hoog, over mijn bestrijders.
Du hebst my Heer, bewaert van tboos gewelt
Des mans, die sick na enckel moetwil stelt.

+ Die my verlost van mijne vyanden, ia du verheffest my oock, boven de gene die tegen my opstaen, du verlossest my vanden moetwilligen man.

[16]

50

⁺ Daerom wil ick, by volcken ende Heyden,
Met mijn gesang des Heeren lof verbreyden:

+ Daeromme sal ick dy loven onder de Heydenen, O HEERE, ende sal dijnen name lofsingen.

51

⁺ Die sijnen heyl maeckt heerlijck ende groot:
Helpt sijnen Vorst end Coninck, inden noot:
Die David doet (van hem gesalft) genade,
In eewicheyt, end allen sijnen sade.

+ Die de behoudenissen sijns Conincx heerlijck int werck brengt, ende goetgunstigheyt pleget sijnen Gesalfden Dauid, ende sijnen sade in eewigheyt.