|
| |
| |
| |
Aende Hoog-ende welgheborene, Edele, Eerentfeste, Eerbare, Wyse, ende voirsienige Heeren, Mijn Heeren, Representerende de generale Staten der gevnieerde Landen ende Prouincien van herwaerts ouer, Ende aen hare gemeenten doende professie vande Euangelische Religie.
ALs ick dit Psalmen boeck, daer ons den geest des Heeren
Doir David sijnen knecht, heeft troulick willen leeren,
Hoe God de werelt heel, maer sonderling zyn kerck
Seer wonderlick beleydt, wel lees' end ouermerck,
End aensie s'Heeren knecht die met veel swaricheden,
Met allerley verdriet end' cruys hier wort bestreden,
End nu light hulpeloos verslonden van den doot,
Nu vint weer hulp end troost in zynen swaren noot,
End stracx schijnt wederom van God te zijn verlaten,
Soo dat sick ouer hem hooch-roemen die hem haten:
Daer nae van stonden aen crijgt weder d'overhant,
Als die van swaren storm behouden scheept aen t'landt,
End vrolick singt den lof des Heeren der heyrscharen,
(Die hem dus heeft verlost van vreesselicke baren)
So laet ick my staen voir, seer hoog' end Edel' Heeren,
Dat ick u met dit werck behoore te vereeren.
Want heeft de stercke God, die eird' end hemel schiep,
Oyt zyne hooge macht, oyt zyne wysheyt diep,
Oyt syne wondren groot, end syne gunst gepresen
Den menschen hier op eird oog-schijnelick bewesen,
Sulx is te recht geschiedt nu in ons Vaderlandt,
Daer yeglick heeft gesien des Heeren stercke handt,
Die syn ellendich volck met vele sware plagen,
Met kommer end verdriet versocht hadd' end geslagen:
Iae haddes' als vuyl stof van hem verstooten schier,
| |
| |
End langen tijt beproeft doir water end door vier.
Hy had' het doode vleesch van syne gunstgenooten,
Den honden tot een aes end' rauen voirgestooten:
End wat int leuen bleef, gemaeckt tot schrick end spot
Als van een volck, dat heel verlaten was van God:
Hy hads' all om verstroyt wt haere vaders-eruen,
End doen in ballingschap gins ende weder swerven.
Doch heeftse wederom doir syne groote cracht,
In haere Vaderlant met vreugden thuys gebracht.
Ghelijck hy voirtijts deed, doe d'Israelsche scharen
Int Babylonsche landt verstroyt end balling waren.
Want hyse daer nae weer nae tseuentichste jaer
Te huys bracht, daer zy hem lof songen altegaer,
End kenden met der daet dat God tot alle tijden
Sijn uytvercoren volck verlost uyt cruys end lijden.
Dwelck hy wel had bethoogt doe Pharhos sterck gewelt
Met wagens, end theel heyr in Zee wert omgevelt:
Doe hy doir Mosen trou end Iosua zijn knapen,
Tvolck doir dat woeste landt voerd' als een kudde schapen:
Dwelck synd' aen alle sy, van vyanden omringt,
Quam int beloifde landt gesont end ongekrinckt.
Daer hy hun syne gunst seer merckelijck liet blijcken:
Verdeylend' hun tot buyt des Canans Conincrijcken,
End daer nae doe sy steeg van zijn woirt weken af,
Gaf hys' in svyants handt tot haerer sonden straf:
Maer stracx als zy nu weer van herten sick bekeerden,
End zynen heylgen Naem aenriepen end vereerden,
Gedacht aen zijn verbondt end stont hun troulick by,
So dat zy wederom los werden ende vry.
Hy sondt hun Aöd stour, die tjock der Moabiten
Van haeren halse sloeg, doe sy van sond' aflieten:
Hy gaf hun Deborah, de cloeck' end vrome Vrou,
End Barach die te saem vrymoedich end getrou,
Te velde togen op, om Gods volck te bevryen
Van Canaäns gewelt end sware tyrannyen.
Hy gaf hun Gedeon den vromen stercken Helt,
Dies' oock vrymaect' end los van Madians gewelt,
End daer na Iephtes cloeck, end Samson, met meer mannen
Die t'volck doir Godes hulp vry maeckten van tyrannen.
| |
| |
Tot dat hy hun int lest heeft David opgeweckt,
End over hem zijn gunst seer rijckelick verstreckt,
Als eenen die hy had vercoren int besonder,
Om syn genaed' aen hem te thoonen tot een wonder:
Soo dat hy eewlick sal een claren spiegel zijn,
Van s'Heeren trouwe hulp in alle druck end pijn:
Dies hy ons dit gedicht der Psalmen heeft beschreuen,
End ons daer in geleert in hem ons t'overgeven.
De selue God heeft nu, in desen laetsten tijt
Sijn wonderlicke hulp, zijn trou gebenedijt,
Hier over zyn gemeynt' end Christnen uytvercoren,
So claerlick laten sien, als ymmers oyt te voren.
Want hy in Israel een lamp altoos bewaert,
Die inde duyster nacht der werelt, ons verclaert.
Dies hy ons oock verweckt heeft eenen trouwen vader,
Die hier des Heeren volck, als Dauid bracht te gader,
Op dat sy synen dienst end levendige woort,
Genieten mochten vry, end volgen onverstoort.
Wy hebben hem gesien zijn lieue schaepkens leyden
Aen t'waterrijcke landt, op schoon begaesde weyden.
Maer doch niet sonder moeyt end swaren harden strijt,
Want daer stont veel volcks op, uyt enckel haet end nijt,
Die met een vinnich hert in haer gemoet verbolgen
Den vader s'vaderlandts sick poogden te vervolgen:
Nochtans wert Goliath met schande neergevelt,
Den vyant Werde meest ontbloot van zijn gewelt.
Men sach voir hem verjaecht de wreede Philistinen:
Men sach sijn haters self haers ondancks hem noch dienen,
Men sach des Saüls handt end' Coninclicke macht,
Doir zijne vaste hoip, in groot gevaer gebracht.
Maer God verweckt' hem oock ontrouwe Ziphienen
Met Doëg, Semei, end andren die wel schenen
Hem toegedaen te sijn, end thoonden schoon gelaet,
Maer droegen hem nochtans int hert seer bittren haet:
Iae selue die zijn broot als vrienden quamen eten,
Die waren alderhardtst end' meest op hem verbeten.
Ephraîms stam viel af met zynen aenhanck heel.
Wy hebben (seyden sy) met David geen gedeel:
Wy willen Saüls stam end Benjamins geslachten,
End onser Vaders wet end t'out gebruyck nae trachten.
| |
| |
Hoe dickmael hebben sy hem schendelijck gelaeckt?
End doir haer onverstandt mismoedich schier gemaeckt?
Maer Gods handt stont hem by, in syne heylg' aenslagen,
End keerde van hem af des vyants schalcke lagen.
Tot dat hy op het letst (om in des Hemels throon
Van alle sorg beurijt, t'ontfangen d'eewge kroon)
Van eens verraders handt verraderlick geschoten,
Voir syne schaepkens heeft zijn edel bloet vergoten.
Doe meynde den Tyran dat hy in syne macht
Des Heeren Kercke had' geheelick t'onderbracht,
Mits God ter seluer tijt om syne maet te vullen,
Van vele steden schoon end volckren hem liet hullen:
Maer soo hy was opt hoogst end meynde voir gewis,
Tginck al na synen will', soo sloeg het hem al mis.
Want God den Salomon verweckte ionck van Iaren,
Die quam vrymoedelick zijns Vaders plaets bewaren,
End synd in een verbondt met d'Edele Vorstinne,
Die van de Brietsche kust, ghecroont is Coninginne
Getreden, ginck t'gewelt des vyants wederstaen,
End' syn aenslagen meest al inden wint doen slaen.
Want s'Heeren stercken erm stont hem seer mercklick by,
End keerd' in enckel spot, des vyants hoouerdy:
Mits Godes rechterhandt tot hulp synr' uytvercoren,
Meer wonderwercken wrocht alsdoen, dan oyt te voren.
Hy blies met synen wint op s'vyants vreeslick heyr,
End slingerd' het te hoop int diepste van het meyr.
In Vranckrijck keerde hy der goddeloos' aenslagen
Op haren eygen kop, end brachts' in haer selfs lagen,
Soo dat de moordenaer in zijnen moortcuyl viel,
End Gods verkoren volck de overhant noch hiel.
Iae doe het by na scheen dat goluen ende baren
Hun verre bouen t'hooft onstuymich souden varen,
End hebbens' al gelijck verslonden in den gront,
Soo heeftse s'Heeren hant verlost ter seluer stont.
O grondeloosen raedt! O hooge wonderdaden!
O wijs end diep gericht! O schatten der genaden!
Wie soude doch dijn werck end t'spoir van dyne baen
Doirgronden kunnen, Heer? oft weirdlick overslaen?
Een yeglick kome dan den Naem des Heeren prijsen:
Een yeglick laet om hooch stem ende handen rijsen,
| |
| |
Om zijn genaed' end trou te singen met geschal,
End spreken sijnen lof doir all het eirdsche dal,
Maer Hollandt sonderling end Zeelandt cloeck end wijs
Loift s'Heeren grooten naem, gheeft hem eer ende prijs,
Vertelt alom, vertelt de groote wonder wercken
Die hy so schynbaerlick aen v heeft laten mercken.
End du O Edel spruyt, van t'Edel NASSAVS bloet,
Treed vry stantvastich voort, End laet in dijn gemoet
Dees aengesteken vonck van Godes Geest opbranden,
Tot voordring' syner eer, tot welvaert deser Landen:
Stae voir des Heeren Kerck, end als een dapper Helt,
Sy dapper inde weir, end stoor s'tirants gewelt:
Bou op met Salomon des Heeren Christi Tempel,
End sticht de Christenheyt met een goet vroim exempel.
Met David neem Gods erm alleen tot dyner bate,
End sorge niet dat God dy ymmermeer verlate.
End ghy oock al te saem mijn Heeren die aen tstier
Van t'Schip geseten zijt, bemerct aen David hier,
Hoe God d'Almachtich Heer end heerscher aller Heeren,
Der Heeren wegen stiert, die haer hert tot hem keeren.
Loift syne Maiesteyt: zijn wercken openbaert,
Doir welcke hy het landt so wonderlick bewaert:
Bemerct in uwen tijt zijn wonderbaer gerichten,
End leert het volck zijn hoip op hem alleen te stichten:
Staet voir zijn heylich woirt, Doet houden syne wet,
End synen heylgen dienst gantz reyn end onbesmet,
So sal hy zijn genaed oock over v verstrecken,
End al dit volck end landt, met syne schaed'we decken.
Daer nae ghy steden schoon, van al dit Nederlandt,
Doet eens u oogen op, end merckt op Godes handt:
Ontfangt doch synen Soin, end zijn woirt hooch gepresen,
End wilt voortaen niet meer hem wederspannich wesen:
Het eirtrijck teenemael beef' onder Godes macht:
Sijn Wijsheyt, zijn gericht werd van elck een betracht.
Ghy Vorsten hoochgeducht, ghy Coningen van weirden,
Ghy volcken die bewoont den rijcken schoot der eirden,
Oft die met schepen snel, beseylt de wilde zee,
End met haer kielen scherp de baeren snijdt ontwee,
Om uyt een vreemt gewest u neiring t'overvueren:
Ghy al die u bekent te zijn Gods creatueren,
| |
| |
Geschapen na zijn beeldt, tsy schamel oft rijck,
Groot, cleyn, eel, end oneel, komt, loift God al gelijck:
Laet eenmael varen doch der menschen valsche wanen,
Laet u met Godes woirt berichten end vermanen,
Laet hem alleene sijn u salicheyt, u deucht,
U hoip, u toeverlaet, u blijschap, troost end vreucht.
End loift hem dan te recht met stemmen ende snaren,
Singt Psalmen tsynen naem om sijn eer te verclaren:
Komt voorts, voegt v hier by, hoort aen de stemme soet
Van eenen Koninck weirdt, van eenen Herder goet,
End heyligen Propheet, die s'Heeren wonderdaden,
U hier vertelt, end wijst de borne der genaden
In God, daer hyse self heeft menichmael geproeft
End goeden troost ontfaen, alst hert hem was bedroeft.
Dit boecxken sal u vry verquicken uwe herten,
End heyln t'eenemael u zeeren ende smerten,
So ghy verdrucket wort end swaer veruolging lijdt,
Dit boecxken sal u vry bewaren inden strijdt:
Sijt ghy by vremde lien, uyt uwen landt verdreuen,
Dit boecxken wel betracht, sal u vertroosting' geuen:
So ghy met nootdurft zijt oft aermoed' hoog beswaert,
Hier vint ghy eenen schadt die u Gods geest verspaert:
Oft zijt ghy inden block oft opden steen gevangen,
Hier sult ghy vanden Heer u slaking stracx ontfangen:
Sijt ghy van herten sieck, vol cranckheyts oft verwondt,
Den meester vint ghy hier, die u stracx maeckt gesondt:
Sijt ghy van dorst benaut, hier sult ghy dranck genieten,
God sal u bange hert met water overgieten:
Is u de siel verflaut van bitter hongers-noot,
Hier vint ghy oueruloet vant rechte hemelsch broot:
Sijt ghy in lijden swaer, u hert sal hier verlichten:
Sijt ghy met anxt bevaen, u vreese sal hier swichten.
Kortom, daer is noch noot, noch lijden oft verdriet
Dat hier niet wort geheelt, end gantz gebracht te niet.
Iae self de doot en can den mensche geensins schaden,
Die wel te recht bemerckt met David Gods weldaden:
Dies koim een yeglick voort end loue God den Heer,
Hem zy in eewicheyt, lof, danck, end alle eer.
u G. ende Ee. dienstwillige Ph. van Marnix.
|
|
Auteursrechtvrij