Het boeck der psalmen Davids

De Cxxiiij. Psalm.

De gemeynte Gods hoochprysende Godes verlossingen van der menschen boose raedtslaghen, danckt ende

[fol. Yvr]

looft hem, sick sterckende voor den toecomenden tijt in het vertrouvven op sijn hulpe.

1. Een uytnemende hooghtreffelijck liedt Dauids.

ISrael mach nu spreken uyt den mondt,
Hadd' ons de Heer voorwaer niet byghestaen,
2. End' hadde God ons niet ghenomen aen,
Doe al dit volck soo hart ons teghen stont,
Het waer met ons al ouer langh' ghedaen.
3. * Sy hadden ons all' leuendigh geslickt:
Na dat haer toorn' heel heet ontsteken was:
4. Na dat haer stroom ons ouerliep so ras,
Wy waren al versmoort end' gantz verstict
Diep' inden grondt van haren water plas.
5. * Haer baren fel die sloeghen ons alree
Tot ouer t'hooft, end' hadden ons ombracht.
6. Maer God' sy lof hy heeft ons wel ghewacht.
Dat wy geen roof van hare tanden wreet
En sijn gheweest, so yeg'lijck van ons dacht',
7. * Wy sijn't ontgaen end' uyt den strick geraect,

[fol. Yvv]

 

Als t'vogelken, d'welck ontvliet uyt een net:

 

T'touw is ontwee, wy sijnder uyt gheredt.

 

8. Want God die d'eerd' end' hemel heeft gemaect,

 

Is onse hulp' ons' troost end' ons' ontsett.