Het boeck der psalmen Davids

De xliij. Psalm.

Dauid sijnde van synen vyanden verdruct soo met arghelisticheyt als met ghewelt, bidt om verlossinghe van vveghen des verbonts, enden troost sijn ghemoet met Gods hope.

1. DOe my recht Heer in myne saecke
End' maeck dat sy werdd' eens beslist,
End' van t'wreet volck geneygt tot wraecke
Verloss' my, dat my niet en naecke
De man die uyt bedrog end' list
T'onrechte met my twiset.
2. Want du de God bist myner crachten:
Waerom verstootstu my soo wijt?

[fol. Gviijv]

 

Waerom moet ick in rouw versmachten

 

End' zijn beswaert in mijn ghedachten?

 

Ja gants bedruckt met swaren strijdt

 

Door s'vyants haet end' nijt.

 

3. * Seynd uyt o Heer (wil niet verbeyden)

 

Dijn waerheydt end' dijn heylsaem licht:

 

Die my den rechten wech bereyden

 

End' op dijn heyl'ghen berg' voorts leyden

 

Tot in dijn Tempel vast ghesticht

 

Voor dijn lief aenghesicht.

 

4. * Daer sal ick dan vrymoedich treden

 

Tot Gods autaer met blyden ganck:

 

Tot God die mijn hert' stelt te vreden

 

End' ouerschudd't met vrolijcheden

 

Daer ick mijn Godt met harpenclanck

 

Sal segghen lof end' danck.

 

5. * Mijn siel wat bistu soo verslaghen

 

Waerom ontsetstu dy soo seer?

 

Wacht slechts op God, wil niet vertzaghen:

 

Ick sal noch synen lof ghewaghen:

 

Want hy verlost my ymmermeer:

 

Hy is mijn God mijn Heer.