Proefkonijn

[p. 43]

7

Spaanse kultuur hier in het Caraïbisch Gebied overgeplant. Ze krioelen over het universiteitsterrein, allemaal kleine meiden in broekpakken. Ze zien er zo onschuldig uit als eekhoorntjes. De toog van de pater en de soeur kan je van hun lieve gezichten aflezen. Iedereen loopt hier plechtig rond. De meisjes kijken niet naar de jongens, ze zijn gekomen om te studeren. Ze zijn niet naar de universiteit gekomen om naar een huwelijkskandidaat uit te kijken. Zijn oog valt toevallig op een soeur tegenover hem in de grote leeszaal. Overal zitten ze hier, in de basement, in de bibliotheek, buiten op het campusterrein. Met serene gezichten en in witte toog. Hij voelt het oog

[p. 44]

van God boven zich branden. Het beschuldigende oog van God? De lucht flitst en trilt hevig om hem heen. Zijn hersencellen branden. Pijn. Hoofdpijn. Heviger. Pater van Menneken rijdt langs op de fiets, gestoken in zijn zwarte toog. Het verkeer over de Kwattaweg is gevaarlijk. Zijn oude ogen, helder en vol licht nog, weerspiegelen onaards leed. Hij voelt mededogen als hij de oude man een verkeerde beweging ziet maken met het stuur, waardoor een voorbijrijdende donnibus hem bijna grijpt. Dit is de pater die vroeger zo sterk was, zo vitaal en kaarsrecht. Zijn ogen branden bij zijn tafel, helder en vol licht nog, en hij maakt een heftige beweging met zijn schouders en zijn hoofd om zichzelf weer meester te worden. Hij kijkt onzeker rond. Allemaal hardwerkende studenten verdiept in hun boeken.

Het violet-blauw dat om hem heen zweeft. De disharmonie tussen haar en zijn trillingen. Toch blijft ze met hem. Zij ziet zóveel eeuwen terug en zóveel eeuwen verder. In de oneindig plastische sfeer is zij onaantastbaar ver en toch dichtbij. Zij is slechts in zijn ziel geïnteresseerd. Zij denkt in kosmische termen en begrijpt waarom

[p. 45]

hij door het dal moet.

Waarom moet toch ons rode bloed bleek worden, onze gezonde huid vaal, onze blije lach gesmoord? Deze dwaze meiden met hun keurige smoeltjes. Gaan ze straks hun dochters ook vormen naar eigen beeld en gelijkenis? Hij ziet ze zo rondslenteren, langs hem heen lopen, drukte en gezelligheid overal. Een universiteitscampus van twintigduizend studenten. De ‘kinderen’ paraderen in het daglicht. 's Nachts bevredigen zoveel duizenden zichzelf. De homo's en de lesbiennes lopen er heimelijk tussen. Dezelfde sfeer slaat hem tegen als hij in het kantoor komt. Overal de onzichtbare aanwezigheid van pij en toog. De kerels met hun revobaarden en -snorren, lang haar en hoge hakken hebben geen andere keus dan straks met de schatjes te trouwen. Het huwelijk wordt ingezegend door de geestelijke die eerst zijn handen in onschuld wast. Daarna komt een op de drie of vier huwelijken op de divorce grafieken terecht. Dat alles om aan de natuurdrang te kunnen voldoen. In een flits gaan zijn gedachten naar die poëet in Suriname, die ene poëet die de kleine meiden wil naaien. Wanneer hij terugkomt uit Brazilië met puistjes rond

[p. 46]

zijn mond van de bruine bonen vol kruiden die ze je daar elke dag voorschotelen, gaat die lopen rondvertellen: ‘Zie je dat, hij is naar Brazilië gegaan, hij is ziek als een vaatdoek teruggekomen, zijn hele smoel zit vol puisten. Zie je dat en ze praten over mij.’ De bevoorrechte poëet die door het kosmische gewaarschuwd wordt en in het duister van zijn kamer de tronie van de duivel ziet rondzweven boven zijn bed. De afschuwelijke demonenkop. Het zweet breekt hem uit over zijn hele lichaam. Hij bibbert van ontzetting en angst, maar vervalt al gauw weer in zijn oude zonden. Hij neemt de waarschuwing niet serieus genoeg; de beminde, bevoorrechte poëet. Zij zijn onbewust met elkaar verbonden, ook met de kunstenaars uit het verleden, ook met de grote nationalistische dichter die voor ¼ kunstenaar is.

Hij ziet vrouwen rondlopen met achterlijven als van een bij. Zij slepen de last voort. Negervrouwen. Een mooie vrouw loopt daar. De hals is rank en gracieus, maar het achterlijf zwelt meer met elk kind. Het onderlijf is als een last die ze moet voortslepen over de straten. De ziel, de machtige arend, is verlamd en geketend in een veel te zwaar lijf.

[p. 47]

Ze zijn hier op de campus nog als in India, de heilige koe die op de wereldhighway ligt te herkauwen alsof er niets aan de hand is. Ze willen ook met maagden trouwen, de Puertoricaanse Don Juans, en de kleine meisjes lopen ook overal op de campus rond als kleine maagden. Allemaal willen ze een lul claimen als hun bezit, de lange slanken, de korte dikken, de lelijken en enkele knappen. De natuur is royaler met geslachtsdeeltjes dan met Marlene Dietrichs. Hoe moet dat allemaal in hemelsnaam aflopen.