Proefkonijn

[p. 33]

5

Hij loopt over de met kinderhoofdjes betegelde straten van Führbach. Hij is op weg naar Astrid. Wanneer hij in de buurt komt waar ze woont, begint hij zich minder op zijn gemak te voelen. Een deftige buurt. Zo af en toe ziet hij iemand kijken, vooral omdat hij zijn uitgaansuniform aan heeft. De Duitsers leggen zich maar neer bij de Amerikaanse aanwezigheid, hoezeer de Amerikanen hen ook irriteren. Ook Astrids moeder heeft er zich bij neergelegd dat een van deze Amerikanen met haar enige dochter gaat. Hij schelt aan en de deur gaat vrijwel direkt open. Astrid komt de trap af om hem beneden af te halen. Astrid met haar zwarte haar, haar

[p. 34]

donkerbruine ogen en zonverbrande huid. Eine gänzliche Fee die im Grünwald lebt. Ze zitten in de voorkamer, haar vader, moeder en hij. Haar vader, ook een vluchteling, uit Oost-Duitsland, heeft niets tegen deze Amerikanen. Hij is dankbaar dat ze die verrückte Russen ein Halt zugerufen haben bei Berlin. Ze kijken een poos naar de t.v.. Hij en Astrid zitten samen grapjes te maken aan de eettafel. Ze kijken elkaar verliefd aan. Iets later in de middag zitten ze aan tafel te eten. Na het eten gaan ze een wandeling maken. Het is intussen al donker geworden buiten. Elke keer weer is het alsof hij in een oase terecht komt. De bladeren van de bomen lijken groener en bewegen ritmischer in de wind. De mensen op straat lijken op figuren uit een sprookjeswereld. Zelfs de harde kinderhoofdjes van de straat voelen zacht aan onder zijn voeten. Hij voelt een mysterieuze eenheid met alles wat leeft. Ze komen aan bij een plas waar ze al eerder zijn geweest. Met zijn hand onder haar kin heft hij haar gezicht op naar het sterrenlicht. Hij kust haar. Is het allemaal wel waar? Ze is een bloem in het zwakke schijnsel, zo mooi dat het hem duizelt. Ze worden samen één met het water, met de schaduwen

[p. 35]

rond de vijver, met het sterrenlicht. Hij kust haar weer. Hij wil er zeker van zijn dat het waar is. Hij wil een muur bouwen om de oase. Wanneer ze samen in het gras liggen aan de rand van een van de bossen rondom Führbach hebben ze reeds zakken vol wilde bessen. Hij houdt haar vast en zij hem en een trilling gaat door hen heen. Hij stoot haar zacht van zich af. Zo zien ze elkaar geregeld en de verhouding is reeds enige maanden groeiende. Ze praten de taal der verliefden, ze dromen de dromen der verliefden; tot op zekere dag een voorval plaatsvindt dat een ommekeer veroorzaakt in de loop der dingen.

Ze passeert een keer in de auto met haar moeder aan het stuur en ziet hem staan praten op straat met een erg opzichtig gekleed meisje. Hij houdt het meisje lichtelijk aan de arm vast en het gesprek lijkt intiem te zijn. Haar moeder juicht inwendig. Had ze het niet allang gezegd: deze Amerikanen zijn allemaal hoerenlopers. Bliksem treft Astrids hart op dat moment; zij wil hem niet meer zien. Er wordt op niemand méér neergekeken door de gegoede klasse van Führbach, dan op deze meisjes die de eenzaamheid van de Amerikaanse soldaten helpen verlichten. Elke soldaat die wat vertier zoekt in het

[p. 36]

stadje komt op de een of andere manier wel in kontakt met deze meisjes. Zijn praten en uitleg wanneer ze elkaar ontmoeten mag niet baten. De tegenwerking van haar moeder, die elk verder kontakt met hem verbiedt, geeft de doorslag; Führbach is een klein stadje waar iedereen elkaar kent. In de kazerne loopt hij rond als een geest, niet in staat Astrid uit zijn gedachten te bannen. Buck zit weer te drinken in de kamer met een stel kerels. Hij trekt zijn schoenen uit, leeg en vermoeid. Dan hoort hij Bucks stem als uit de verte klinken: ‘Hey Budell, where do you come from? From your nice looking chic?’ Hij geeft geen antwoord. Hij hoort Bucks cynische lach. Hij voelt blinde woede in zich opkomen en kan nauwelijks de neiging onderdrukken naar Buck toe te lopen en hem met zijn volle vuist in het gezicht te slaan. Hij loopt de kamer maar weer uit. Op een avond volgt hij Astrid als de hunchback van de Notre Dame door de straten van Führbach. Het motregent. Zij loopt onder de paraplu met een Duitse jongen, die zijn arm galant om haar middel heeft geslagen. Hij merkt niet dat hij intussen kletsnat is geworden. Als een waanzinnige zou hij de jongen willen vermoorden.

[p. 37]

Ze moeten weer op oefening. Op een heuveltop tenten opzetten met alle verbindingen en faciliteiten, dan afbreken en elders weer opzetten. Lekker oorlog spelen. In het veld kan hij Buck, die hoger in rang is, nauwelijks verdragen. Sergeant Grosskopf geeft hem allerlei opdrachten. Hij neemt het niet langer en deserteert. Een pelgrimstocht langs Duitslands boerenhoeven en aardappelvelden, over prikkeldraad en kreekjes. Ergens stuit hij op een eenzame landweg, waar hij na een poos een lift krijgt van een vrachtwagenchauffeur tot het eerstvolgende dorp. Daar gaat hij in een klein cafeetje wat zwaar Duits brood eten met kaas en koffie. Een vreemde reiziger is hij, een pelgrim die met Amerikaanse soldatenkleren aan plotseling het cafeetje komt binnenvallen. Zo vreemd als iedereen naar hem kijkt. Ze hebben nog nooit een van die yankeesoldaten gezien in het cafeetje. Nadat hij weer op krachten is gekomen door het goede Duitse brood trekt hij door tot hij in een bos terecht komt waar hij God ontmoet in de vorm van een grote, oude boom. Met een vreemde glans in zijn vochtige ogen vraagt hij aan de boom wat dit allemaal te betekenen heeft. Waarvoor deze pelgrimstocht door de bossen, langs de akkers,

[p. 38]

over de heuvels en kreekjes van dit vreemde land. Hij grijpt slijk uit een kreekje vol keien dat daar stroomt. Hij voelt Gods ogen over zich. Hij voelt Zijn aanwezigheid. Op magische wijze komt God de oude savage van weleer tegemoet, met elke cel van de boom, met elk deeltje van het slijk. Hij wast zich in het kreekje en gaat verder totdat hij weer op een verharde weg stuit. Na nog een paar liften komt hij bij Führbach aan. Hij maakt een omweg door het bos dat aan de kazerne grenst en wacht tot het helemaal donker is. Dan sluipt hij uit het bos, groet de schildwacht bij de poort alsof er niets aan de hand is en loopt gewoon door. Hij pakt de nodige kleren in, neemt een bad. Buiten de kazerne neemt hij een taxi die hem naar het treinstation brengt en spoedig is hij op weg naar Amsterdam.