Proefkonijn

[p. 11]

2

Hij zit weer in een van die bussen van San Juan. Het is zo verdomde warm - subtropen - dáchten ze in Suriname. Een donnibus dit keer, de kwartjebus heeft airco. Na een hele poos was nr. 2 eindelijk aangekomen. De 1's kwamen maar niet; er heerste zeker weer een flu-epidemie onder de chauffeurs. De bus is stampvol. Omringd door vrouwebillen en vrouweborsten perst hij zich in de bus. Hij ruikt odeur en rijpe borsten. In no time begint zijn penis hard te worden. Zijn boekentas moet hij maar op de een of andere manier tussen de benen en rijen zitplaatsen zien te krijgen. Er staat een ouwe meid rechts van hem, links een jonge meid met een bil van hier

[p. 12]

tot ginder. Achter hem voelt hij vrouwenvlees tegen zijn bil drukken. Zijn bloedcellen beginnen te dansen. De cellen van zijn hele lijf doen mee. Zijn temperatuur loopt ietsje op. Hij voelt de meid niet goed genoeg tegen zich aan. Hij gaat met een doodonschuldig gezicht tegen de steunstaven van de bus hangen alsof er niets aan de hand is. Met een doodonschuldig gezicht naar buiten staren waar huizen, straten, mensen, auto's voorbijglijden. In een bocht wordt hij zwaar tegen de dame vóór hem geperst. Ze kijkt even naar hem. Ze trekt haar lijf terug. Hij trekt zijn linkerbeen terug en gaat wat anders staan. Onschuldig kijkt hij rond met zijn jeugdige smoel. De dame drukt zich achter zijn rug voorbij. Ze wringt zich naar de achterkant van de bus. Wat een achterwerk. Een andere dame heeft haar plaats ingenomen en staat nu ook links naast hem. Een beetje kort is ze, ze heeft een strakke lange broek aan. Ook met een bil om u tegen te zeggen. De bus is warm. Hij is intussen voetje voor voetje opgeschoven. Brede straten met zoveel banen, zeeën van auto's, meest Amerikaanse auto's, auto gassen, lawaai, rook, airpollution, waterpollution, earthpollution, mindpollution. New jungle of technology. Progress for

[p. 13]

Puerto Rico. Zijn ze toch niet allemaal ergens jaloers op die progress? W.F. Hermans' schizofrenen, 2 miljoen schizofrenen in God's own country. Of zijn het er veel meer? Hij voelt zich gewoon moe van het staan in de klotebus. Er is nooit een zitplaats. De wildste en meest onharmonieuze trillingen doorkruisen elkaar. Hij wordt altijd moe en nerveus in de buiken van deze vuile monsters.

Suriname. Zijn drie-slaapkamer-bungalow waar hij woonde, met tuin, neen erf, met vruchtbomen en buurvrouw links en Bhil en Bhaitali rechts. In Suriname waar zijn dochtertje rende en speelde, maar je moet toch vooruitgaan, je moet toch studeren? En als je geboren bent in de goddamned place waar je pas in 1970 nog maar alleen een MO-A kon halen (niet iedereen kan dokter of advokaat worden), op een opleiding waar altijd wel de een of andere klootzak zat die je eerst probeert te vernederen voordat je het diploma krijgt, de klootzakken die aan bumbledom lijden, wat doe je dan? Dan ga je je geest prostitueren in het buitenland, je gaat in een hol met vier muren leven dat ze kamer of appartement noemen, dromen van je bungalow in Paramaribo voor $70.- per maand + vrucht-

[p. 14]

bomenerf. Je eet niet optimaal, allemaal voor persoonlijke progress. (De Hollandse jongens wonen bij hun pappies en mammies of ze zijn dicht bij huis, gaan met de fiets naar de HBS, zijn pas 17 wanneer zij van de HBS komen, gaan direkt door naar de universiteit, zijn heel jong afgestudeerd. Alles is bekend, alles in eigen omgeving. Zij kijken mededogend op je neer. Je moet bij ons komen hè, om te studeren, hebben jullie geen universiteit?) En je moet de zielepoten uit de ontwikkelingslanden, 25 tot 35 jaar oud, zien rondzwerven in de grote universiteitssteden van het Westen. Ze lijden kou met een te kort jack, ze eten patates frites uit de automaten en kroketten met hondevlees. Ze vloeken en ze haten de élite arrivée. Zij moeten nog arriveren (om later ook benijd te worden?). Een paar miljoen manuren gaan verloren aan studenten die te lang in Holland studeren, die allang terug hadden moeten zijn.

Wanneer hij uit de bus stapt en op het universiteitsterrein aankomt merkt hij dat ze weer pamfletten uitdelen. Om de ene dag hebben de studenten hier een protestbetoging of iets dergelijks. Wat doet hij verdomme op deze universiteit? Wat doet hij hier terwijl hij zijn kostgrondje

[p. 15]

heeft achter Lelydorp? Waar hij elke zondag naar toe reed met zijn oude Vauxhall, de geur van de vruchtbare Surinaamse aarde rook, cassave en nappi uit de grond trok? Vrede? Misschien in Botticelli's tijd toen je je nog kon koncentreren. Niet nu in Hermans' eeuw der schizofrenen. Als hij nu huilt zijn het geen organische tranen maar tranen van staal, in de fabrieken van het staalcentrum Pittsburgh verwerkt, aan de lopende band, ekstra legering, tough, telescoping power. Iron age. Vrede voor de dwazen. Maak dezelfde fout niet meer, ze lachen je uit. Je moet een Dr. - graad gaan halen. Leer ze een les. Stuur van elke plaats 200 briefkaarten met mooie stranden erop. Wij studeren psychologie in Amsterdam. Wij leven bright in Amsterdam. Wij zitten elke winter in Mallorca (200 briefkaarten). Wanneer de luchtballon barst keren we nooit meer terug naar Suriname. De schande. Het Hollandse volk is zo genereus, ze hebben nog wel AWW of OWW, er is nog wel een plaatsje voor ons in een of ander instituut of inrichting. Zorg er natuurlijk voor een amerikaan te kopen als je terug bent, een grote witte amerikaan. Daarmee hoef je niet steeds tegen de apen aan te trappen, dat vermoeit je voeten alleen maar, je edele aka-

[p. 16]

demisch gevormde voeten. Je rijdt gewoon over ze heen met de Pontiac, stereocassette, powersteering, powerwindow, powerlock, powerairco, power enz.