Nochtans een christen

[p. 155]

Sneuvelend

De dood bezit al lang geen speeltuig meer,
hij is geen eenling met een zeis die blinkt,
zijn greep rijst uit een leger dat naar leer
en zweet en schroeiend vlees en etter stinkt.

Soms heb ik 's nachts de maan mijn nood geklaagd,
soms riep ik haar die onder 't hart mij droeg
en dacht: god moet wel zijn als zij, hij vraagt:
mijn jongen, lig je zo wel warm genoeg?

Ik had zo graag nog allerlei gedaan,
zo lang het hart slaat, spreekt het ook van plicht,
maar achter mij zie ik een ander staan,
en hij gelooft nog in wat voor hem ligt.

(Klabund, 1890-1928)