Nochtans een christen

[p. 154]

De moeder

Als dit je plan was, had je nimmer van
een vrouw het moeder worden mogen vergen:
heilanden moet men maken in de bergen,
waar men de steen uit steen wegkappen kan.

Doet wat je zo vernielt jezelf geen zeer?
Ik was het dal waarin jij stil kon groeien;
ik liet alleen maar melk en tranen vloeien
voor jou, mijn kind, want jij was altijd meer.

Sprak mij een engel van het zoet gebeuren?
O, waarom brak je niet los uit mijn bloed?
Als je je toch vrijwillig laat verscheuren
heeft het geen zin, dat ik werd opgevoed

tot moeder, die zo zorgzaam wist te weven
dat jij een zacht gewaad kreeg, waar je nooit
een naad in voelen kon: zo was mijn leven.

Maar alles heb jij door elkaar gegooid!

(Rilke)