Nochtans een christen

[p. 148]

Verspilde wijn

Eens, door mijn hand, heeft de oceaan
wat kostelijke wijn gedronken,
ten offer aan het Niets geschonken
(in welke windstreek is me ontgaan).

Was het een ziener die 't gebood
of enkel 't eigen hart, lag in
dat vocht verspillen dieper zin, -
dacht ik aan bloed, toen 'k wijn vergoot?

Nadat er even door 't verstild
gedein een roze wolkje speelde
bezat de zee haar reinheid weer...

Beneveld water, wijn verspild, -
maar ik zag in de zilte sfeer
opeens de wonderlijkste beelden

(Valéry)