Nochtans een christen

[p. 149]

Interieur

Een vrouw wier oogopslag zelfs mij zou kunnen boeien,
die in mijn spiegels kijkt, mijn planten komt besproeien,
met zuivre handen schikt aan 't ongenaakbaar bed,
een zorgende slavin, die hier al 't werk verzet,
mijn peinzen soms betreedt, maar nooit mij af zal leiden,
aan wie mijn vage blik geen aandacht hoeft te wijden:
een glas dat niets ontneemt aan 't licht waarin men 't heft
en op geen enkel punt het zuivre denken treft.

(Valéry)