Nochtans een christen

[p. 145]

Heimelijke ode

Val vol verrukking, zacht besluiten,
hoe zoet als, ver voorbij 't gevecht,
het gladde lijf, na 't dansen buiten,
languit op 't mostapijt zich legt!

Nooit eerder heeft zulk spranklend licht,
dat soms een zomermiddag siert,
op een door zweet bedauwd gezicht
het overwinningsfeest gevierd.

Maar schemer daalt: verlokt tot peinzen
wordt dit groot lichaam, moegezwoegd,
dat danste en Herkules deed deinzen,
tot rozenheuvel omgeploegd!

Slaap, overwinnaar, vloei uiteen,
terwijl het sterrenleger schrijdt:
de hydra met de held steeds één,
ontwond zich in de oneindigheid...

O tekenen der hoogste machten:
uw vormen, Stier en Hond en Beer,
stempelt de ziel, uit eigen krachten,
diep in de amorfe ruimten neer!

O al besluitend spranklend licht,
dat goden en demonen zendt
en roemen laat wat wordt verricht
aan 't nooit doorvorste firmament.

(Paul Valéry, 1871-1945)