Nochtans een christen

[p. 139]

Mijn zusters slaap

De nacht voor kerstmis sliep zij in,
haar wimpers werden langzaam zwaar
en vielen neer en brachten haar,
na alle pijn, een laatst gewin.

Moeder die urenlang al had
geleund over haar ledikant,
verhief zich voor het eerst en stond
een oogwenk, zat dan neer en bad.

Haar tafel die bedekt lag met
het naaiwerk dat nog moest verricht
was, om het flikkrend kaarsenlicht,
een eind verschoven van het bed.

De wintermaan stond koud en vol
en straalde vage glansen af,
de lichte kring die haar omgaf
leek op een ijl kristallen bol.

En uit de haard, met teer geluid,
brak rode schijn de duisternis
der kleine kamer, in een nis
wierp 't spiegelvlak een schijnsel uit.

[p. 140]

 

Ik deed al lang geen oog meer dicht;

 

steeds wakend, moe maar onverpoosd

 

dronk ik als wijn die sterkt en troost

 

de stilte en 't schemerige licht.

 

 

 

Toen: middernacht; nu 't jaar verliep

 

beving die klokslag ons; meteen,

 

als water rimplend door een steen,

 

hing weer de stilte, peilloos diep.

 

 

 

't Geruis van moeders zijden kleed

 

was toen zij opstond, met de tik

 

der naalden, op dat ogenblik

 

het enigst dat zich horen deed.

 

 

 

‘Geloofd zij 't nieuwgeboren kind!’

 

zo, als eens de engelen, sprak zij,

 

want schoon het nacht was wisten wij:

 

de morgen van het feest begint.

 

 

 

Toen, 't overviel mij met een schok,

 

verschoof een stoel, het leek me dat

 

in de andre kamer iemand zat

 

die door het klokslaan wakker schrok.

 

 

 

Bezorgd sloop moeder naar Margreet

 

en keek heel stil of die niet uit

 

haar rust gewekt was door 't geluid

 

dat ons van schrik verstijven deed.

 

 

[p. 141]

 

Dan aarzelend een ogenblik,

 

als stond ze starend in beraad,

 

kwam ze terug en haar gelaat

 

vertrok door een bedwongen snik.

 

 

 

Ik zweeg en in verbijstering

 

boog ik het hoofd, een kille vlam

 

besprong me want opeens vernam

 

'k de stilte die weer rond ons hing.

 

 

 

Toen boog zich moeder schreiend neer,

 

ik sprak - en heel mijn angst vervlood

 

‘God weet, ik wist al van haar dood -’

 

en zie, daar sliep ze, blank en teer.

 

 

 

En knielend vlak na middernacht,

 

dat kerstfeest, hebben we verstaan

 

hoe ze van hier was heengegaan

 

naar waar ze als kind weer werd verwacht...

(Dante Gabriel Rossetti, 1828-1882)