Nochtans een christen

[p. 138]

De vrolijke dode

In vette grond, waar het krioelt van slakken,
daar lig ik, eenmaal afgepijgerd, goed;
ik kan er voortaan rustig blijven plakken
zoals een haai in zee een dutje doet.

Geen testament, geen rouwstoet die gaat kwèkken
in 't sterfhuis over 't droevig mensenlot:
slechts raven wil ik desnoods tot mij trekken
om 't beurse vlees te rukken van het bot.

En ook de wormen mogen zich vermeien,
want in de drek ligt nu een vrije en blije
gestorvene, die hen tot feestmaal strekt.

Kruip onbezorgd, gedierte, door mijn resten,
het doet mij niets: wat kan een mens nog pesten
of treiteren, zodra hij is verrekt?

(Baudelaire)