Nochtans een christen

[p. 67]

Een vogel

De rovers, de gieren mogen niet merken
dat hij een eigen nest, met dons gevoerd,
bewoont dat, door hun klauwen, vlerken
en bekken onberoerd,
dank zij die zachte warme binnenkant
hem leven laat en balanceren
naar vogels trant:
want zie, hij weet zijn veren
te plooien naar hun snit
en uit te kwinkeleren
wat toch niet in hem zit.

Zo kan hij, door te liegen,
ook rustig blijven vliegen,
maar zit het nergens? Twijfel grijpt hem aan
zodra een piepend of een pluizig dier
alleen door schuw of knipperend te blikken
hem van het eigen vogel zijn doet schrikken:
hij kan dat nest nog altijd binnengaan,
maar in die donzen binnenkant besloten
voelt hij opeens zijn vleugels, snavel, poten
als vlerken, bek en klauwen van een gier.