Nochtans een christen

[p. 27]

III

Soms dacht hij wakend of zijn stem
nooit meer het oude lied zou zingen,
maar al bij de inzet leek het hem
verraad aan alle volgelingen
die deden naar zijn daad en woord.
En in de nacht woei de gedachte
hem aan hoe hij die eens verachten
ontmoet had en pas toen gehoord
van vragen die hij nooit zo stelde:
van brood en werk, van geld en God.
Geen trots, geen meegevoel ontwelde
zijn hart, slechts één zijn met hun lot
bewoog hem. In het kind ontlook,
dacht hij, eenzelfde zekerheid
nu 't hoorde naar wat de andren spraken.
Geen droom, vergankelijk als rook,
wat waar is slechts geeft vast bescheid,
wat vast staat moet gelukkig maken!
Zo dacht hij vaak als in de nacht
het waken hem tot denken bracht.

[p. 28]

 

Disputen gonsden door 't geronk

 

van overvliegende motoren.

 

‘Daarboven zat eens God te pronk,

 

tot wetenschap die droom kwam storen!’

 

zo sprak er een. ‘Het knusse licht

 

dat men op 't kerstfeest zo beminde,

 

toen overal de mens nog in de

 

godvruchtigheid werd afgericht,

 

bleek sedertdien van gener waarde,

 

het hemelrijk heeft afgedaan,

 

en zonder afschuw zien we op aarde

 

de strijd die u beangstigt aan, -

 

u die zo kleeft aan uw bezit

 

en ons met vage zegeningen

 

wilt paaien van het wie weet waar!

 

Geloof, graag schenken wij u dit,

 

maar laat dan ons alle aardse dingen

 

verdelen zonder kommentaar!

 

Toef gij waar God zijn lekkers strooit,

 

wij hebben 't stuur al omgegooid!’

[p. 29]

 

En toen een tweede: ‘Oud ongeloof,

 

vlak en banaal, hoor ik hier spreken.

 

Wie zo de stof aanbidt blijft doof

 

voor wat de geest weet te doorbreken.

 

Wie 't godsrijk zo antropomorf

 

en dwaas naief wil presenteren

 

mag slechts op antwoord spekuleren

 

uit 't allerdomste boerendorp!

 

De geest regeert, en de oude Grieken

 

en Perzen hebben al verstaan

 

de waarheid dat het bloot-fysieke

 

moet rijzen, blinken en vergaan.

 

Maar wie het andre rijk erkent

 

van hel en heil, van dood en leven,

 

vindt troost en steun in 't eeuwig recht.

 

Wat deert het wreedst bombardement

 

voor wie zich maar wil overgeven

 

aan wat in 't hart blijkt neergelegd?

 

Al wentelt de aarde eeuwen voort,

 

eens baadt ze in 't licht, dat nu slechts gloort!’

[p. 30]

 

‘Soms zou ik naast u willen staan.

 

Het eeuwig recht klinkt niet onaardig’,

 

zo sprak een derde: ‘erop te slaan

 

leek mij als jongen al onwaardig.

 

Bij vechten gold ik vaak voor laf,

 

bang om een ander te bezeren,

 

maar als ik me eindlijk moest verweren

 

sloeg 'k raak, wat ook voldoening gaf.

 

Nu twijfel ik: òf recht, òf lafheid,

 

steeds heb ik mij die vraag gesteld.

 

Ik vind een waarheid, neem weer afscheid,

 

maar 't oude raadsel blijft en kwelt.

 

Al staan wij telkens voor de keus,

 

toch zijn tyran èn terrorist

 

misschien door 'tzelfde lot gedreven.

 

Dus kies ik voor geen enkle leus

 

maar tracht met eerlijkheid èn list

 

het leven bij de dag te leven!’

 

Zo spraken ze en hij hoopte dat

 

de jongen goed geluisterd had.