De Morrisons

[p. 284]

XXIII.

Toen Fanny den volgenden morgen ontwaakte, was haar eerste indruk, dat zij een wonderschoonen droom gedroomd had. Maar, naarmate de beelden van den vorigen avond haar weer helder voor den geest traden, keerde datzelfde gevoel van blijde zekerheid terug, en haar hartje zwol van geluk.

De dag vloog om - 't was, of zij leefde in eene andere wereld. De zon had warmer gloed, de vogelen zongen fraaier dan te voren. 't Was of voor háár de bloemen geurden, of de wind, die in de boomen ruischte, woorden had, die zij alleen verstond.

Zij had behoefte om alleen te zijn. Ze kon het niet

[p. 285]

van zich verkrijgen, om zelfs John deelgenoot te maken van wat er in haar omging. De avond kwam. Mevrouw Morrison was in beslag genomen door de zorg voor een der beide meisjes, die licht ongesteld was. De heer Morrison, die dezen zomer meer dan vorige jaren buiten vertoefde, en die niets van schemeren hield, had in de biljartkamer licht laten aansteken en John geroepen eenige partijen met hem te spelen.

Fanny, die niet in eene stemming was, om zich met wat ook rustig bezig te houden, had iets warms om de schouders geslagen, en maakte zich gereed om, zooals trouwens dikwerf hare gewoonte was, nog eene kleine wandeling te doen, eer het donker werd.

Het was stil en helder buiten. Caro, die het vervelend scheen te vinden, dat men heden avond zoo weinig notitie van hem nam, had dadelijk in den neus gehad, wat Fanny's plannen waren. Reeds liep hij vroolijk kwispelstaartend vooruit. Het meisje in zoete gedachten verzonken had de wandeling verder uitgestrekt dan naar gewoonte. Ze bemerkte het, en keerde terug op haren weg. De opkomende maan, die zichtbaar werd tusschen de takken en bladeren, wierp een zacht licht op sommige boomgroepen, terwijl de sparren en beuken aan de andere zijde van den weg zich als zwarte gestalten afteekenden tegen den met sterren bezaaiden hemel. Een hoefslag in de verte - het doffe blaffen van een hof-

[p. 286]

hond op een verwijderd boerenerf was al, wat de stilte verbrak. Eene enkele maal maakte Caro, die al snuffelend in de struiken een egeltje gevonden had, een oorverdoovend geraas.

‘Het leven is toch schoon,’ dacht Fanny, terwijl zij met een gelukkigen blik omhoog zag, en met vluggen tred voortstapte. Zij was reeds dicht bij huis, toen zij iemand achter zich hoorde aankomen. Zij versnelde haren pas, daar voor haar op zeer kleinen afstand was het ijzeren hek van Boschzicht.

Maar de wandelaar had haar ingehaald.

‘Juffrouw Morrison,’ zei eene welbekende stem, ‘nu gunt ge mij toch het genoegen u thuis te brengen?’

‘Gaarne,’ zei Fanny met een poging tot scherts. ‘De tocht is niet ver.’

Van Maerle bood haar zijnen arm, en drukte zacht de kleine hand, die hem niet geweigerd werd.

Stilzwijgend gingen ze eenige schreden voort. Ze traden het hek binnen. Rechts van de oprijlaan slingerde een voetpad door hooge boomen overschaduwd. De maan scheen vol op den ingang. Vooraan stond een fraaie spar, geheel in het licht. 't Was of er zilver drupte van zijne naalden; maar iets verder verloor de weg zich in de geheimzinnige schaduwen van het overhangende hout. Zachtkens voerde van Maerle het meisje, dat geen tegenstand bood, dit voetpad op

[p. 287]

‘Juffrouw Morrison,’ fluisterde hij, toen de halfschaduw hen omgaf, ‘Fanny! ik heb je zoo innig lief - zou het mogelijk zijn, dat ge genoeg van mij hieldt, om.... om mijn vrouwtje te willen worden?’

Eene onbeschrijfelijke ontroering maakte zich van haar meester. Ze trilde als een blad.

‘Zoudt ge mij kunnen liefhebben, Fanny?’ herhaalde hij teeder, en hij sloeg zijn arm om haar heen en drukte haar aan zijn hart. En 't meisje, dat geen woorden vinden kon, liet haar hoofdje vol vertrouwen aan zijne borst rusten en schreide van onuitsprekelijk geluk.

‘Fanny, lieveling,’ zei hij in stille vervoering, terwijl hij zich nederboog over het bleeke gezichtje en den eersten kus op hare lippen drukte, ‘wij zullen gelukkig samen zijn, niet waar?’

Een nauw hoorbaar ‘ja’ was al, wat ze zeide.

‘O, mijn dierbaar meisje’ zei van Maerle, die haar intusschen naar eene tuinbank geleid had, en die met den arm om haar heen haar aan zijn hart hield, ‘hoe dikwijls heb ik verlangd je te zeggen, welk een indruk gij van den beginne aan op mij gemaakt hebt; hoe meermalen de wensch in mij opkwam, dat ik je vroeger had leeren kennen. Maar ik onderdrukte die gedachte uit al mijne macht. Ik zei mezelf, dat het dwaasheid was, dat ik niets had aan te bieden, wat der moeite waardig was, dat een ander je meer waard zou zijn

[p. 288]

dan ik. En Fanny, er was een tijd, dat ik niet meer geloofde, dat “geluk” in den diepen zin des woords op aarde bestaan kon. Herinner je je nog ons gesprek in de serre, nu juist een jaar geleden? Eens, lieveling, had ik dien hartstochtelijken dorst naar geluk, ik meende, dat ik het gegrepen had, en ik deed een teug uit dien beker; maar de ontgoocheling was vreeselijk; ik heb toen nameloos geleden. Ik zei mezelf, dat al, wat ons goed en schoon lijkt op de wereld, een droombeeld is; en ik wilde geen tweede maal naar het onmogelijke grijpen. Ik heb mijn gevoel geweld aangedaan, telkens en telkens weer.... tot.... Fanny.... lieveling, het mij te machtig is geworden. Meisje, meisje, ik heb je zoo onuitsprekelijk lief. Ik kan niet zonder je. Wij zullen gelukkig zijn.’

Ongeveer een uur later zit van Maerle naast zijne moeder, wie hij alles heeft verteld. Zij houdt zijne hand, die op haar schoot rust, omsloten in de hare.

‘Moeder, moeder,’ zoo eindigde hij zijne biecht, ‘ik ben zoo innig gelukkig. Eens meende ik, dat alle geluk voor altijd voorbij was, maar 't is nu, alsof 't bitter verleden heel ver achter mij ligt, of alles is weggewischt. 't Is, alsof ik mij weer jong voel worden, of de toekomst mij toelacht als voorheen. 't Schijnt wel, dat een mensch niet leven kan zonder illusies,’ ver-

[p. 289]

volgde hij met een welsprekenden glimlach, ‘maar moeder, zeg, ditmaal zullen ze tot werkelijkheid worden, denkt ge niet?’

En de oude vrouw? Zij heeft hem aangehoord zonder hem een enkele maal in de rede te vallen. Zij zag hem aan met een blik zoo teeder, zoo vol alles-opofferende liefde, als slechts eene moeder heeft voor haar kind. Zij dacht niet aan zichzelf, niet aan de kans, dat bij zijn winst zij mogelijk zou verliezen.

Voor haar was de groote sterke man haar kind, dat ze liefhad meer dan zichzelf. Zij streelde met moederlijke teederheid zijn hoofd en zacht sprak ze: ‘Mijn Nico, mijn jongen, ik wist dat alles al lang. Ik geloof zeker, dat je goed gekozen hebt, Nico. God zegene je bruidje!’