De Morrisons

[p. 234]

XVIII.

Misschien verheugde zich niemand meer over het gaan naar Elsbergen dan Fanny. Ze verlangde vurig naar de buitenlucht, naar de wandelingen in de vrije natuur, naar den geur der dennenbosschen, en, schoon ze het zichzelve nauw bekennen wilde, ze verlangde in het diepst van haar hart naar zeker wederzien, schoon ze het tegelijkertijd duchtte.

De eerste dagen buiten gingen voorbij onder de gewone drukten. Alles moest geordend en geschikt worden, en Fanny had bovendien de handen vol met het in orde brengen van een nieuw atelier. De heer Morrison had haar eene verrassing bereid. De kamer, waar

[p. 235]

zij buiten gewoonlijk arbeidde, was niet zeer doelmatig, en de vader had zonder hare voorkennis een eenmaal vroeger door haar uitgesproken wensch vervuld; hij had achter in de plaats een aardig schuurtje laten zetten, dat bestemd en ingericht was als zomerwerkplaats voor Fanny.

't Meisje was er buitengemeen verheugd en gelukkig mede - en toch....

Het was een wonderschoone Juniavond. De schuine stralen der dalende zon kleurden de rosse stammen der dennen, de mugjes dansten in de warme lucht, de bloemen vervulden de atmosfeer met geuren.

Schoon enkele leden der familie Morrison bijeen waren in de veranda, heerschte er eene groote stilte. De heer des huizes was in de courant verdiept. Mevrouw Morrison las een brief van Lizzie, dien de postbode haar zooeven gebracht had, en Fanny schonk al hare aandacht aan het boek, waarin ze zat te lezen. Daar kraakten voetstappen op het kiezel en nog eer Fanny had durven opzien, had ze een gevoel, alsof een electrieke schok haar door de leden voer. Zij wist het, zij voelde, dat moest van Maerle zijn.

De heer Morrison stond op en ging zijn gast met open armen tegemoet. Ook mevrouw trad naar voren, en verwelkomde den heer van Maerle op het harte-

[p. 236]

lijkst. Hoe kort dit oogenblik ook wezen mocht, 't gaf Fanny den tijd om, eer de beurt der begroeting aan haar kwam, hare tegenwoordigheid van geest te herwinnen, om zichzelf dusdanig te beheerschen, dat niemand - niemand kon ontdekken, welke ontroering zijne aanwezigheid bij haar had opgewekt.

En van Maerle? - Hij was vriendschappelijk - hij was belangstellend - ja hartelijk tot zekere hoogte, maar...., maar.... er was niets in zijne houding dat herinnerde aan dat zekere, dat onbeschrijfbare, dat haar zoo nameloos bekoord had op die laatste, die onvergetelijke herfstwandeling, toen zijne wijze van zijn, zijne stem, de blik, waarmede hij haar had aangezien, haar hart zoo zalig hadden doen kloppen. En Fanny? Zij was zichzelf meester. Ze bloosde niet - ze beefde niet - niets verried, wat er in haar omging.

Hunne wederontmoeting was zoo kalm, zoo rustig, zoo vriendschappelijk, dat geen oningewijde hier iets van aandoening zou vermoed hebben - en toch was het het meisje te moede, alsof al het bloed haar naar het hart terugvloeide, alsof de grond onder haar voet dreigde weg te zinken. Stil zette zij zich neder in een hoekje der veranda, eenigszins ter zijde, zóó, dat de heer van Maerle haar niet rechtstreeks in het gelaat kon zien.

't Gesprek werd spoedig algemeen en levendig; Fanny nam er een bescheiden aandeel in, en toen nu juffrouw

[p. 237]

Maury met de meisjes en Dolf van eene avondwandeling teruggekeerd zich bij 't gezelschap voegde, werd het rechtaf druk om de theetafel.

Er heerschte zulk eene levendigheid, dat het niemand opviel, dat Fanny stiller was dan gewoonlijk. Zij had haar stoel een weinig teruggeschoven en hoorde als door een nevel, hoe de kinderen den gast verhalen deden betreffende de bruiloft van Lizzie, en de aardigheden, die aan het feest annex waren geweest, en het drong nauwelijks tot haar door, hoe het welslagen van alles in hoofdzaak haar werd toegeschreven.

De heer van Maerle maakte haar zijn compliment in de vriendelijkste bewoordingen, maar nog geheel onder den indruk van die eerste teleurstelling klonken haar nu zijne woorden zoo schraal, zoo mat in de ooren, dat ze haar meer pijn dan genoegen gaven en de arme Fanny was zielsdankbaar, toen de invallende duisternis haar eindelijk ter hulpe kwam bij haar strijd om heerschappij te oefenen over hare trekken en over al de gevoelens, die in haar waren opgestormd bij het wederzien van hèm.

De avond vloog om onder gezelligen kout; en de heer Morrison, die veel behagen scheen te scheppen in het gezelschap van zijn gast, stelde van Maerle voor zijn bezoek dikwerf te hervatten. Na zijn vertrek gaf Fanny voor, dat ze hoofdpijn had, en zij begaf zich

[p. 238]

vroeger dan anders naar hare kamer.

Zij sloot de deur, kleedde zich uit, en zat langen tijd in haar luchtig nachtgewaad voor hare tafel, 't arme kind, met het hoofd in de hand gesteund. Haar fraai vol lichtbruin haar, dat ze had losgewonden, viel haar als een sluier om de schouders, en groote tranen druppelden neer tusschen hare vingeren. 't Was de reactie na hetgeen was voorafgegaan, de ontspanning, die volgde op het geweld, dat zij zich had aangedaan zich voor alle dingen ‘goed te houden’.

‘Hij geeft niet om mij,’ zei ze sprekende tot zichzelf. ‘Als hij van mij hield, was hij anders geweest. En toch wat was hij lief jegens mij tóen.... en tóen.... kom, allemaal verbeelding.... weg met die gedachten!.... En toch, 't was mij, of hij de eerste was, die mij begreep, - hij is zoo anders dan de anderen.... Weg - weg, ik wil niet zwak zijn,’ vervolgde het arme kind en ze zette de tanden op elkaar om de tranen naar beneden te slikken, die ondanks haarzelve haar weer in de oogen sprongen.

Ze stond op, en begon het fraaie haar uit te borstelen voor haar toiletspiegel. Die spiegel kaatste ondanks de sporen van tranen zulk een innemend lief gelaat en zulke bevallige vormen terug, dat 't waarlijk verwondering zou mogen baren, als zooveel liefelijks versmaad zou kunnen worden.

[p. 239]

Of er een oogenblik iets dergelijks haar door 't hoofd ging? Een moediger uitdrukking vertoonde zich op haar gelaat.

‘Is dat nu de manier, waarop je je voornemens houdt?’ vroeg ze met iets smadelijks in haar toon aan haar evenbeeld in den spiegel. ‘'t Moet nu uit zijn, hoor. - Gelukkig, dat niemand iets aan mij heeft kunnen merken van avond. Ik zal hem ontloopen, zooveel ik kan. Ik moet weer rust hebben net als vroeger; 't is zwak, 't is laf om zoo week te zijn, om stil verdriet te koesteren, en te broeden over ingebeeld leed. 't Zou mij heelemaal van de wijs brengen. Ik moet werken - ik wil me een doel stellen....’ en 't meisje, dat het laatste half uur zacht de kamer op en neder geloopen had, legde zich eindelijk ter ruste en dwong zich te denken aan haar werk.

Maar 't scheen wel, dat in weerwil van dit kloek besluit in de stilte van den nacht weer andere beelden haar voor den geest verschenen, want toen de slaap eindelijk hare oogen look, gleden van de lange wimpers de tranen op haar hoofdkussen.