De Morrisons

[p. 122]

X.

‘En als ik nu weg ben, Tho-Tho, wat ga je dan doen?’ vroeg Fanny een der laatste dagen voor haar vertrek, terwijl de meisjes terugkeerden van eene lange wandeling.

‘Ik heb nog geen vast plan gemaakt, maar ik denk er over voorloopig met de familie Tillman naar Ems te gaan.’

‘Met Tillman? Je ouden muziekmeester?’ vroeg Fanny met onverholen verwondering.

‘Ja. De arme man is dezen winter heel ziek geweest, en hij kan nog maar niet op zijn verhaal komen. Hij heeft zijne lessen te vroeg hervat en hij kan 't niet volhouden. Zijn dokter is van meening, dat een verblijf

[p. 123]

te Ems of te Wiesbaden hem zooveel goed zou doen, èn om de baden, èn om de noodige rust. Hier tobt hij zich af... om zijn werk, dat hij niet doen kan. Beter worden is voor hem een levensquaestie in dubbelen zin. Hij moet werken voor zijn gezin en zoo als hij nu is, gaat het niet.’

‘Dat begrijp ik, Tho. Maar waarom ga jij en de heele familie mee?’

‘Zonder zijne vrouw is de man ongelukkig, trouwens hij kan niet buiten hare hulp. En dan die twee schoolmeisjes, Fan, die zoo ijverig werken met het oog op haar examen, die gun ik graag een pretje. Maar dat viertal is nog nooit over de grens geweest, en zal in den vreemde zoo onbeholpen mogelijk wezen. Nu heb ik plan met hen te gaan, of ten minste ze te brengen en te établisseeren. Dan kunnen ze eens volop genieten, en ik heb alle hoop, dat Tillman hersteld terug zal komen.’

‘Daar doe je zeker een goed werk aan, Tho; maar 't meest bewonder ik, dat je lust hebt hen te vergezellen. 't Is toch een burgerlijk troepje!’

‘Schaam je, dat je zoo iets zegt, Fan! 't Zijn allen beste menschen, die al doen, wat ze kunnen om met eere door de wereld te komen.’

‘Dat weet ik even goed als jij; toch is er nu eenmaal verschil van stand, en.... en Tho, wordt nu niet

[p. 124]

boos asjeblieft, ik zou met de Tillmannen liever niet op gelijken voet omgaan.’

‘Denk je er wel eens aan, Fan, dat Hij, dien we zeggen lief te hebben, de zoon was van een timmerman? Ik heb wel eens gedacht, - hoevelen van degenen, die zich naar Hem noemen, zouden, als Hij weer op aarde rondging, dien timmermanszoon uit Nazareth bij zich aan huis ontvangen? Ze lieten Hem nog wachten op de mat!’

‘In den grond heb je gelijk, maar....’

‘Wat maren,’ zei Thora warm. ‘Dat is, omdat in onze christelijke maatschappij wij gewend zijn zóó te leeren en zús te doen. In navolging van Hem, noemen wij de armen onze broeders.... allemaal phrases.... Laat iemand, die een graadje minder is, den hooger geplaatste eens te na komen, dadelijk staat deze op zijn achterste beenen. Is de afstand tusschen die twee heel groot, dan wil het soms nog gaan - er is iets zoets in neerdalen uit de hoogte. Doch scheelt het maar eene nuance, dan is het dikwerf of er majesteitsschennis gepleegd wordt. We noemen ons discipelen van 't Evangelie, en wij zeggen: “allen gelijk voor God,” maar wij meenen er niets van. Allemaal praatjes geijkt door het gebruik, anders niet. Als we ons dat maar eens recht duidelijk maakten, de waarheid zou er bij winnen.’

‘Lieve beste Tho, je moet niet zoo op mij knorren.

[p. 125]

Al wat je zegt, klinkt door en door waar; toch heb ik moeite mij eene maatschappij voor te stellen, waar de menschen die theorieën in practijk brengen.’

‘'t Zou er dan zeker heel anders gaan uitzien; maar heeft Christus dat niet bedoeld? Wat beteekenen anders Zijne woorden?’

Een poos gingen de meisjes stilzwijgend naast elkander voort. Als Thora zich zóó warm maakte over eene quaestie, waaromtrent ze het oneens waren, had Fanny de gewoonte aangenomen te zwijgen. Zij had een beetje ontzag voor Thora's heftige uitvallen en behandelde hare vriendin dan als kraakporselein.

‘Thora,’ vroeg ze na een wijle, ‘wat doet tegenwoordig de oudste dochter van meneer Tillman?’

‘Die had veel aanleg voor muziek, zij is op het conservatoire in Leipzig.’

‘Jou werk, Tho!’ zei 't meisje met een vriendelijk knikje.

‘Wat zou dat?’ en juist toen zij dit zeide, schoot er van een boerenerf, dat zij voorbijgingen, een groote hond uit, die zich op den armen kleinen Jip wierp. Het diertje lag tusschen de voorpooten van den dog en schreeuwde van angst. In een ommezien had Thora den dog van achteren bij den halsband gegrepen.

‘Tho!’ riep Fanny uit al hare macht, ‘ik bid je, pas op. 't Is stellig een kwâje hond, kijk, hij heeft

[p. 126]

een muilband aan met dubbelen leeren riem om den snoet.’

Maar Thora luisterde naar niets. Ze hield den grooten hond vast aan den halsband, en sloeg met haar parasol, die veel had van een flinke parapluie, zoo duchtig op hem los, dat hij het kleine dier losliet en terugvlood naar zijn erf.

Jip jankte erbarmelijk, maar behoudens het verlies van enkele witte krullen, die over den weg stoven, scheen hij geen letsel gekregen te hebben.

‘Mijn arme, arme kleine Jip,’ zei Thora, wie de tranen in de oogen stonden, ‘daar was je haast slecht afgekomen.’ En ze nam het hondje met waarlijk moederlijke teederheid in hare armen, en droeg hem naar huis, waar hij met de grootste zorg onderzocht en verpleegd werd.

‘Wat was ik bang,’ zei Fanny thuisgekomen, ‘dat die groote hond zich zou omkeeren en jou aanvallen, Thora. Hoe durfde je hem aan?’

‘Ik kon Jip toch niet in den steek laten. En zie je, Fan, ik had hem stevig vast, daar kon je gerust op zijn,’ en Thora veranderde van onderwerp.

[p. 127]

‘En als je nu uit Ems terugkomt, Tho?’ vroeg Fanny, toen de meisjes op het punt van scheiden waren, ‘wat dan?’ en ze sloeg hare armen om den hals van hare vriendin, en zag haar diep in de klare, zielvolle oogen.

‘Dat kan ik onmogelijk zeggen. Soms heb ik 't gevoel, dat ik hier niet lang zal blijven - dat iets mij roept - dat ik ver van hier wat te volbrengen heb. God zal mij wijzen, wat Hij voor mij te doen heeft. Ik leef bij den dag!’

Fanny's oogen stonden vol tranen, en toen ze een laatsten blik wierp op de heerlijke Beukenhorst, die bloeide en geurde in de stralen der morgenzon, had ze een gevoel, of ze die liefelijke plek zóó niet weder zou zien.

Zij boog zich uit het raampje van den coupé om zoo lang mogelijk het gezicht op Thora te hebben, die daar in allen eenvoud in haar sluik linnen kleedje maar met oogen, waaruit de smart der scheiding sprak, haar naoogde en toewuifde, van de uiterste punt van het perron. Doch toen ze in de kussens teruggeleund met gesloten oogen de dagen bij Thora doorgebracht herdacht, en wat ze er gezien en gehoord had door haar geest liet gaan, toen voelde ze toch, dat ze met Thora's ‘ideeën’ geen weg wist, en 't was haar te moede, alsof ze een uitstapje in Utopia gedaan had.