De Morrisons

[p. 75]

VI.

Sedert korten tijd was Boschzicht bewoond en op orde, en ook op ‘de Heuvel’ begon het er met den dag bewoonbaarder, netter uit te zien. De paden waren gezuiverd van onkruid, de bloembedden werden aangelegd, de sierplanten waren opgebonden; slechts de gordijnen waren nog niet opgehangen, dat teeken voor de ingewijden, dat een huis ‘op orde’ is, en dat de bewoners bezoekers ontvangen. De oude mevrouw van Maerle, zoo vertelde men op Elsbergen, werd elken dag verwacht.

Fanny had reeds tweemaal een telegram van Thora gehad - telegrapheeren was Thora's geliefkoosde manier van communicatie - om te zeggen, dat zij haar wachtte, en te vragen naar den dag en het uur harer komst. Den

[p. 76]

avond voor het vertrek kwam John haar op zijde, en sloeg haar voor een eind weegs met hem op te wandelen.

Verschillende onderwerpen werden aangeroerd, maar 't gesprek tusschen broeder en zuster wilde niet zoo recht op gang komen. 't Scheen John groote moeite te kosten te spreken over iets wat hem toch zoo na aan 't hart lag. ‘Fan,’ bracht hij na een poos van stilzwijgen eindelijk uit, ‘ik heb zoo'n grooten lust je morgen te brengen, en toch... ik weet heusch niet, wat mij weerhoudt. Misschien kom ik je op de Beukenhorst eens opzoeken of halen. Wil je me iets beloven? - Wil je zonder Thora iets te zeggen poolshoogte voor mij nemen?’

‘Dat wil ik je gaarne beloven, John,’ zei Fanny hartelijk. ‘Maar beloof mij dan ook, dat je me gelooven zult, als ik je eerlijk zeg, waarop het staat. Ik wou je zoo graag eene teleurstelling besparen; heusch, John, ze doet 't niet.’

‘Daar draaf je nu weer door, Fanny. Dat is een idée fixe bij je geworden. Niemand kan van te voren zeggen, wat een ander al of niet zal doen.’

Zwijgend wandelden ze voort. ‘Fan, als je eens wist, hoeveel ik van haar houd!’ zei John zachtjes en bedrukt.

‘Daar twijfel ik niet aan, Johnnie,’ zei 't meisje met een zucht.

‘Zeg, als je bij haar bent, wil je me dan eens schrijven? Maar eerlijk en oprecht, precies zoo als je 't vindt?’

[p. 77]

‘Dat beloof ik je, John. Ik zal haar ongemerkt polsen; en als jij me dan nog niet gelooft, ga 't haar dan zelf vragen.’

‘Ik denk wel, dat ik daarmee eindigen zal. Maar Fan, ik reken op je geheimhouding, hoor! Laat niemand toch iets merken. Ik zou de plagerijen van papa niet goed kunnen verdragen; die heeft mij dezer dagen al meer dan eens gevraagd, of mij wat scheelde en dan kijkt hij mij zoo spotachtig aan. Over deze zaak kan ik geen gekheid velen,’ zei opgewonden en jongensachtig de welmeenende John.

‘Dat begrijp ik,’ zei Fanny hartelijk. ‘Nu, je weet, dat je op mij rekenen kunt.’

Ze waren genaderd tot aan ‘de Heuvel’.

‘Zie eens,’ zei Fanny, ‘ik geloof, dat ik licht zie en dat de gordijnen hangen. 't Zou mij niet verwonderen als de oude mevrouw gekomen was.’

‘Hm,’ zei John het huis ternauwernood met een blik verwaardigend; zijn eigen kommer vervulde hem geheel en al. Fanny kon niet nalaten van ter zijde een opmerkzamen blik op het huis te werpen, dat op geringen afstand van den grintweg, omgeven van eenig opgaand geboomte, scheen te leunen tegen eene kleine helling van het terrein en thans bij het dalende avondlicht, nu de schemering alle scherpe omtrekken had weggewischt, en alle voorwerpen ineen deed smelten,

[p. 78]

den indruk maakte van een witten vogel in zijn nestje van groen. De ramen, die toegang gaven tot het terras, waren ter halverwege geopend; toch was het niet mogelijk daarbinnen iets te onderscheiden.

Daarbinnen?

In een gemakkelijken leunstoel, op het plekje, van waar men het schoonste uitzicht had, zat de oude mevrouw van Maerle.

Een blauw porseleinen schotel met rozen gevuld stond voor haar, en de fijne geur der Gloire de Dijon's vervulde de kamer. De lamp, die de theetafel bescheen, was laag neergedraaid, en het matte schijnsel der opkomende maan verlichtte twee figuren, - want nevens den leunstoel zijner moeder zat iets lager haar zoon.

Met den elleboog steunde hij op de tafel, en hij bedekte zijne oogen met de vrije hand. De andere lag op den schoot der oude vrouw; zij hield die tusschen de hare gevat en streelde ze af en toe, zooals ze placht te doen in de dagen van ouds, wanneer hij als knaap en als jongeling met zijne nooden en behoeften bij haar zijn toevlucht had gezocht. 't Scheen wel of ze elkaar weinig te zeggen hadden, want schaarsch waren de woorden die ze wisselden. Waartoe behoefden ze ook woorden om elkander volkomen te verstaan? De moeder las in het hart van haar kind als in een opengeslagen boek.