De guitenstreken van Hans en Frans

[p. 7]

De vliegende Molenaar.

Van buiten wit was door het meel,
De molenaar Van Diel,
Van binnen was hij, - koud als ijs,
En pikzwart was zijn ziel.

Vroeg soms een arme boer hem eens

Zijn zakje meel te malen.

Dan waren 't zijn lange vingers, die gauw

Een' maat vol meel eerst stalen

Dat hoopte hij in stilte op
Bij alle zijne schatten,
Zoodat de kelder nauwelijks haast
Nog meer meel kon bevatten

Toen 't eens buiten heel windstil was,

Zet Diel zich tot een slaapje neder,

En leunend tegen eene wiek

Denkt hij: ‘straks werk ik weder.’

Hij slaapt en snorkt nu als een os,
De bengels, die hem vinden,
Halen terstond een heel lang touw
Om hem aan een' wiek vast te binden

Daar neemt de wind zijn wangen vol,

De wieken beginnen te waaien;

En molenaar Diel spartelt als dol,

Hier kan men hem zien waaien.

Snel openen zij den kelder nu,
En de gestolen buit
Waait door den hevigen wind
Weldra de deuren uit.

Het gestolen meel vliegt lustig voort,

De molenaar blijft waaien.

De bengels roepen hem vroolijk toe:

‘Ik wensch je veel plezier bij het draaien!’