Versamelde werke

Eonone
Die woestynriet

Ademloos van bly verwagting
staan Eonone marmerblank
na die vuur van haar versmagting,
en haar lede weerspieël lenig slank
in die laaste donker poel
met 'n moeselien van maangeweef omwoel.

En sy luister turend
na die maangevlekte berge -
na die berge grommend opwaarts beurend,
waar die donderwolke hooggestapel
aftrek met 'n kerende geblits;
en vanuit die sombere draaiklok
sien sy Mamatolas hoogste spits,
haelgelakend in die maanlig,

[p. 1032]

 

onder hemele sterre-rein

 

opkom uit die swart gordyn.

 

 

 

En van verre hoor sy haar Geliefde,

 

stil, in luisterende buiging,

 

hoor sy ver die donder van Inkwedi,

 

van sy krag en liefde die betuiging;

 

krag wat nimmer skansing kan weerstaan,

 

wat met jubelkreet en juiging

 

wal en rots te mortel slaan.

 

 

 

En met bleek-gestrykte wange

 

- taning van haar hoë moed -

 

hoor sy klaar die lied van sy verlange,

 

- weerga van sy felle spoed;

 

ver deur rots-gebaande gange

 

weerklink luid die lied van sy verlange,

 

keer die hyging van sy dors;

 

vlug deur struikgewas en skansing

 

dring die hoog-gespierde tors,

 

dring haar sterk Geliefde juigend,

 

kling in hande en die rondas voor sy bors.

 

 

 

Deur slagskadu's kom Inkwedi,

 

kom haar minnaar fier en fors,

 

en van verre sien sy, trillend,

 

waar die maanlig weerblink

 

op die pantser van sy bors.

 

 

 

Vas omring in ystervoeg en felsing,

 

hygend, klaend, bewend,

 

sak sy in die magtige omhelsing,

 

en vanuit 'n vaste hawe

 

adem sag die sug van haar oorgawe

 

- treurig rys die sug van haar oorgawe.

 

 

 

Drome ...

 

geur van alle blomme, duisende beminde,

 

blye andantino's van die winde!

 

Dartel lag van duisend strome,

 

waterlelies, liefdevolle, lome!

[p. 1033]

 

Droomgeskepte melodieë ver vandaan,

 

glorie van die berge, hooglied van die bome,

 

fakkeldans van sterre en maan!

 

 

 

Drome!...

 

Uit die swelgende ontmoeting,

 

- wit en wonderbaar -

 

met 'n laaste vlug' begroeting

 

onverbiddelik sak die Liefdes-Ronselaar.

 

 

 

Langs sy voorbestemde baan

 

toef gestaag die donder van sy gaan;

 

en Eonone, al haar skoonheid buigend

 

in die wroeging van haar smart,

 

luister angsvol na die juigend'

 

minsang van sy stormgeskeurde hart;

 

stil, met bleek-gestrykte wange,

 

hoor sy luid die lied van sy verlange,

 

en uit dieptes ver benee haar keer

 

gesus die loklied van sy nuwe Liefde weer;

 

deur 'n rots-gebaande boomallee

 

kom sag die roepstem van die See,

 

droomagtig ruis die lokstem van sy See.

 

Heel haar lewe is verstoor,

 

al haar vrede gaan te loor!

 

van haar wisselende gloed en deemoed,

 

van haar liefdetogtes-ongena

 

bly 'n fluistering van weemoed

 

wat die winde treurig dra;

 

al haar vreugde wreed verdaan,

 

van haar trilling en ekstase,

 

van haar liefde bly 'n traan.