Kransje van letter-bloempjes, voor Neerlandsch jufferschap

De Bataafsche heldin. Of de geroofde legervaan. Eene romanze.

Wijze: De Doctor die beeft mij gezeid.

Cloudin, een maagt van agttien jaar,

Kloek, rijzig, fier van leden,

Wat bruin, doch minn'lijk van gelaat,

Begaafd met brave zeden.

[p. 56]

 

Zij leefde toen Graaf Floris 't land,

 

In krijg en vreê, bestuurde.

 

Waar 't Noorder bruischend pekelvogt,

 

Langs Katwijks duinen schuurde.

 

 

 

Haar Minnaar was een jongeling,

 

Zoo kloek 'er weinig waaren;

 

Zijn fieren schedel was gesiert,

 

Met schoon gekrulde haïren.

 

 

 

Zijn brede borst en forsche leen,

 

Met vaste en ronde spieren,

 

Geschapen, om voor 't Vaderland

 

Den staalen kling te zwieren.

 

 

 

Deez' Jongeling toog veldewaards,

 

Om voor zijn Land te strijden.

 

Der Belgen grond voor d'overmoed,

 

Des vijands te bevrijden.

 

 

 

Cloudin, die hem te teeder mind,

 

Om van hem aftescheiden,

 

Besloot haar' lieven Jongeling,

 

Naar 't slagveld te geleiden.

[p. 57]

 

Zij toog een wapenrusting aan,

 

Van ijzren harnasplaaten,

 

En, hoe haar minnaar 't haar ontried,

 

Zijn smecken mogt niet baten.

 

 

 

Zij zet het staalhelmet op 't hoofd,

 

Waar op de veders pronken,

 

Haar linkerarm bedekt een schild,

 

Uit hard metaal geklonken.

 

 

 

Haar heup torscht een geslepen zwaard,

 

Aan taaje bandelieren;

 

Dus sneld zij, op een moedig Ros,

 

Fluks bij de krijgsbanieren.

 

 

 

De slag vangt aan, daar brein en bloed

 

Het groene veld bezwadderd.

 

Zij ziet een vijand met een vaan,

 

Die van den standaart fladderd.

 

 

 

Zij sneld de ruiter stout op zij,

 

Gelijk een boschleeuwinne

 

En stoot hem onder 't borstpantsier,

 

Haar blinkend staal naar binnen.

[p. 58]

 

Hij braakt de ziel en stort in 't zand,

 

Zij grijpt de vaan en standaart,

 

En toond dus wat een vrouw kan doen,

 

Van Batoo's stouten landaart.

 

 

 

Twee Ruiters vliegen op haar aan,

 

En hoe zij 't tragt te mijden,

 

Zij geeft wel 't briesschend paard den spoor,

 

Doch kan haar niet ontrijden;

 

 

 

Houd stand en kleeft met eenen slag,

 

Den een' door vleesch en schonken;

 

De tweede neemt de vlugt te baat,

 

Hem is de moed ontzonken.

 

 

 

Dus voerd zij stout de Legervaan,

 

Met glorie, tot haar Minnaar,

 

En word met roem en eer bekranst,

 

Gelijk een overwinnaar.

 

 

 

Zie, zegt zij, wat een maagt kan doen!

 

Leert, edele Bataven!

 

Dat ook een vrouwenarm de roem,

 

Van 't Vaderland kan staven.