Kransje van letter-bloempjes, voor Neerlandsch jufferschap

[p. 53]

Het huwelijk door muzyk. Geen roman.

Wijze: Quand on fait aimer & plaire.
Of: Lant ons saam in vriendschap leven.

Damon, in de kunst bedreven

Van het toonenrijk klavier,

Mogt Nannetje lessen geven.

Hij leerd haar, met edlen zwier,

Onder 't zingen, lieflijk speelen.
Zij mogt kunstgrage ooren streelen.

Ieder riep, zijn vlijt ten loon,

o Wat speeld Nannetje schoon! -

* _* *

Damon, die in lentejaren

Minzaamheid paarde aan de kunst,

Won, bij 't roeren van de snaren,

Meer en meer, Nannetjes gunst.

't Oogje schonk somwijl een lonkje,
't Lonkje stookte 't minnevonkje,

Daar vast Damon, bij geval,

Nu en dan een kusje stal.

[p. 54]

 

* _* *

 

 

 

Eerst kwam Damon om te speelen,

 

Maar, nu 't hart van liefde blaakt,

 

Kwam hij om een Maagt te streelen,

 

Die nu naar het uurtje haakt.

 

Waar in Damon les mogt geven,

 

Die, nu niet door kunst gedreven,

 

Maar door teedre min vervoerd,

 

Een gansch ander snaartje roerd.

 

 

 

* _* *

 

 

 

Doch, wat is het lot vermetel!

 

Damon kust Nannetje teêr,

 

En glijd, met haar van den zetel,

 

Op de bruine matjes neêr.

 

Kust haar, en!..... hoe kan het wezen!

 

Daar zij geen verrassing vreezen,

 

Treed Mama, ten spijt der min,

 

Onverwagt, de kamer in.

 

 

 

* _* *

 

 

 

Doodelijk ontsteld Nannetje;

 

Blosjes verwden 't blank albast,

 

Daar zij, onder dit Duetje,

 

Zich zoo vreeslijk ziet verrast;

 

Moeder kwam een Trio maken,

 

Doch, Damon hersteld de zaken,

 

En valt aanstonds biddend, teêr,

 

Voor Mamaatjes voeten neêr.

[p. 55]

 

* _* *

 

 

 

't Bevend Duifje volgt haar Minnaar,

 

Knielende op het zelfde spoor.

 

Damon word straks overwinnaar!

 

Moeder geeft op 't eind gehoor

 

Aan haar' traanen en gebeden,

 

Drift vlugt voor bedaarde reden,

 

En de maand was nog niet uit,

 

Of Nannet wierd Damons Bruid.