Kransje van letter-bloempjes, voor Neerlandsch jufferschap

[p. 10]

De verlangende minnares Aan Neptun.

Wijs: Laatstmaal als ik in 't Maisaizoen.

Ge ontroofd aan mij, o God der zee!

Aan mij, een dierbren vrind,

En voerde op uwe golven mee,

Hem, die mij teeder mind!

Mijn leven, al de vreugd

Van mijne lentejeugd.

o Wreedaart! - Neen weldadig God,

Bestuur mijns minnaars lot.

Ach! leest mijn dappre Zeeman nog?

Waar zwerft mijn jonge held?

Waar drijft hij, op uw bruischend zog?

Betoom het woest geweld

Der baaren, door uw vuist,

Stuur, hoe uw pekel bruischt,

De vlugge kiel langs 't regte spoor,

Neptun! geef mij gehoor!

[p. 11]

 

't Verbeeldend denken schilderd mij

 

Uw baaren voor mijn oog,

 

Mij dunkt ik zie, aan alle zij',

 

Uw' golven, hemelhoog!

 

Daar vliegt de ranke kiel,

 

Op Nereus waterwiel,

 

Naar 't sterredak; daar stort zij weêr,

 

Help Goon! ten afgrond neêr. -

 

 

 

Ik hoor 't gekraak van mast en want!

 

Daar bliksemvuur en wind,

 

De kiel bestormt aan alle kant,

 

Neptun, behoed mijn vrind.

 

Al mij! daar stort het schip

 

Te bersten, op een klip!

 

Help Goon! mijn vriend! mijn' dierbre schat

 

Smoort in het woedend nat! -

 

 

 

Hij zinkt, ten afgrond! ach! ik zie 't! -

 

Te wreed! te wreed! - Helaas! -

 

Verbeelding die mij soltert, vlied

 

Ontvlied mij, - ach! hoe dwaas,

 

Gaf ik aan u gehoor.

 

Schep moed o Leonoor!

 

Uw Minnaar leeft, o God der zee!

 

Voer, voer hem aan deez' reê.

[p. 12]

 

Hoe blij' zal ik mijn dierbaar pand

 

Dan drukken aan dit hart!

 

Streef zeeheld, streef naar 't Vaderland,

 

Zoo vind ik 't eind der smart.

 

In mijnen arm vergeet

 

Gij ongemak en leed;

 

Dan, dan kent ons geluk en heil,

 

o Minnaar! maat noch peil.