Kransje van letter-bloempjes, voor Neerlandsch jufferschap

[p. 3]

De getrouwe minnares.

Wijs: Zingen wij tot Zoutman's glorie.

Eeuwig zal ik u beminnen,

Schoon Gij uit mijn armen vlied,

Ban mij, wreedaard, uit uw zinnen,

Stort uw Clelie in 't verdriet.

U vergeet ik nooit, neen Minnaar!

Eer verstrekt het teeder wicht,

Aan den Leeuw tot overwinnaar,

Eer mijn trouwe liefde zwicht.

Doe vrij deze boezem zugten,

Ja: doorgrief dit hart met pijn,

Vrugtloos tragt gij mij te ontvlugten,

Ik begeer u trouw te zijn.

Schonk ik niet aan u, het beste,

't Eelste roosje van mijn jeugd;

Toen Gij mij den Boezem kwetste,

Door uw valsch verniste deugd.

[p. 4]

 

Kan een Hart, dat, duizend werven

 

Zwoer, maar, 't was slechts, in den schijn,

 

Zonder mijn bezit te sterven,

 

Dan in 't eind zóó trouwloos zijn?

 

Vreeslijke ontrouw! vloei, o traanen!

 

Buiten u bezit ik niets.

 

Om mijn boezem lucht te banen,

 

In het barnen des verdriets.

 

 

 

Keer, keer tot uw Clelie weder,

 

Zie haar' traanen, Minnaar, zie,

 

Hoe zij om u lijd; hoe teeder

 

Ik u nog dit harte biê.

 

Koom, ai koom! 't is u vergeeven,

 

Zoo gij slegts berouw betoond;

 

't Hart kan zonder u niet leeven;

 

't Hart, waar in gij eeuwig woond.

 

 

 

G.M.