Kransje van letter-bloempjes, voor Neerlandsch jufferschap

De gevange vogel.

Wijs: Wie zag ooit schoonder schoone.

o Vrijheid! vreugd van 't leven,

Die 'k eeuwig misschen moet;

Wat heest mij aangedreven,

Dat ik uw strelend zoet,

Zoo rukloos ging verachten,
En naar het lokaas tragten,

Dat, in 't bedrieglijk net

Mij loos was voorgezet? bis.

[p. 46]

 

De dwingland die mij kluisterd,

 

En in deez kerker sloot,

 

Heeft al de vreugd verduisterd,

 

Die ik weleer genoot.

 

Ik vloog door veld en boomen,

 

Langs frissche waterstroomen,

 

Daar 't rijzend morgenrood,

 

Mij nieuwe wellust bood. bis.

 

 

 

Ik zong in volle vrijheid,

 

Mijn aangebooren toon;

 

Ik kende niets dan blijheid,

 

Aan ruimer vlugt gewoon.

 

Nu zit ik hier gevangen,

 

'k Zie den barbaar verlangen,

 

Dat ik met droef gekweel,

 

Zijn ezelsooren streel. bis.

 

 

 

Mijn treurzang kan hem streelen,

 

Helaas! mogt mijn gezang,

 

Hem eenmaal slegts verveelen!

 

Maar neen; hoe droef, hoe bang

 

Ik in mijn zang mag klagen,

 

Hij kan hem nog behagen.

 

Vervloekte dwinglandij,

 

Ach! waar ik eenmaal vrij. bis.

[p. 47]

 

Dan zong ik blijde toonen

 

Voor mijn gepluimt geslagt,

 

Dat in het groen mag woonen,

 

En daar mijn val belacht.

 

In dezen ijzren kerker,

 

Vervloek ik den bewerker

 

Van mijn verdriet en leet.

 

o Mensch wat zijt gij wreet! bis.

 

 

 

G.M.