Het schilder-boeck
(1969)–Karel van Mander–
Auteursrechtelijk beschermdVan Glaucus.Desen Glaucus, segghen sy (als wel te ghelooven is) was eerst maer een Mensch: maer is daer nae eenen Zee-Godt gheworden, alsoo wel als Triton, Palemon, oft Protheus self. Strabo in zijn 9e. Boeck seght, dat hy was den soon van eenen Anthedon van Boeocien. Theophrastes in zijn 5e. Boeck, maeckt hem den soon van Polybus, Mercurij soon. Promathidas van Heraclea, seght, dat hy was den soon van Phorbas en Panopaea, en gheboren tot Anthedon, een schoon goede Stadt in Boeocien. Noch wort hem van een ander eenen Nopeus tot een Vader gegeven. Meer geschil zijner geboort overslagen, is te weten, datter verscheyden Glauci waren. Onder ander eenen den soon van Hippolochus, die den soon was van Bellephoron: welcken slechten Glaucus voor Troyen in den strijdt comende teghen Diomedem, met hem vriendtschap maeckte, en gaf zijn gulden harnas voor het koperen van Diomedes, waer uyt t'spreeckwoordt is ontstaen: De mangelinge oft reul van GlaucusGa naar voetnoot* en Diomedes. Noch eenen Glaucus wasser, Sisyphi soon, die zijn Meerien met Menschen-vleesch voedde, en oock daer van vernielt wiert, en meer ander. Maer die wy voor hebben, meenen eenighe, dat den Timmerman was van t'Schip Argo, en t'Schip stierde doe Iason den Tuscanen quam bekrijghen. Daer zijn verscheyden versieringhen op zijn Zee-Godt worden: dan sullen sien, waer op onsen Poeet zijn Fabel heeft ghebouwt. Onsen Glaucus is gheweestGa naar voetnoot* een visscher, en eenen uytnemende swemmer, en duycker, welcken op een tijdt, in't aensien der Borgheren van Anthedon, sprong in de Zee, en duyckende onder t'water, quam van daer weder uyt heel wijt van der haven, daer hy in ghespronghen was, en bleef daer eenighe daghen datmen hem niet vernam: comende daer nae weder in de haven gheswommen, doeder veel volck was, en maecktese wijs, dat hy soo langh onder t'water was gheweest. Dit groot wonder versterckte hy noch meer: want s'Winters, doe zijn medeghesellen niet en vinghen, dede hy zijn Borghers hebben wat Visch sy begheerden: want hy hadder heymlijck van langher handt in eenen bestopten Zee hoeck vergadert, doe hem ten lesten een Zee-ghedrocht verslonden hadde, liep de mare, dat hy Zee-Godt was gheworden, door een cruydt dat hy g'eten hadde. Wat wilt doch hier mede nu gheseyt wesen, dat onsen Poeet Glauci | |
[Folio 109v]
| |
Visschen weder soo haest in de Zee doet springhen? dan dat de wellusten deserGa naar voetnoot* Weerelt (daer wy somtijts veel arbeydt om hebben om toe te comen) zijn cort, en vluchtigh, ghelijck ofse ghevleughelt waren: en indien wy de selve willen naevolgen in de woeste Zee deser Weerelt, door den smaek van t'cruydt deser tijdlijcker ghenoeghten, soo veranderen wy onse redelijcke natuere, en werden in alle deughden heel coudt, ghelijck de Visschen zijn, sonder ons te connen qualijck meer, uyt de bracke golven des quaden levens, begheven, op het droogh landt des oprechten en eerlijcken wandels.
Eyndt des derthienden Boecks. |