Het schilder-boeck

Van Andromeda.

Andromeda was Dochter des Ethiopischen Conings Cepheus, en Cassiope, welcke Cassiope was in haren tijdt de alderschoonste en hoveerdighste Vrouwe die te vinden was, roemde haer schoonheyt boven die van Iuno, en wou daer teghen wedden. Iuno sulcken onsinnicheyt niet langer lijdende, dede soo veel dat Neptunus daer wraeck over oeffende. Ander Poeten segghen dat Cassiope alleen de Zee-Goddinnen met haer beroemen terghde. Neptunus schickte daer in't landt een groulijck groot Zee-gedrocht, oft Walvisch, die ales verdorf, gewas, boomen, huysen, en alle ghebouw vlack te neder werpende, dat nauw de Steden ghenoechsaem waren, om t'volck voor zijn wreetheyt beschermt te wesen. Cepheus droef en verschrickt, nam zijn toevlucht tot t'Geheymnis, om raedt en troost. Sijn Offerhanden ghedaen, en ghevraeght hebbende, werdt gheantwoordt: dat om den hooghmoedt van Cassiope, zijn landt dus verdorven wiert, welcke straffe niet aflaten soude, tot hy zijn eenige dochter dit gedrocht overgave te verslinden: waerom Cepheus de schoon Andromeda zijn dochter bracht aen de Zee, en vestighde haer met ijseren kettenen aen een steenclip by Iaffe in Africa, oft in Palestina, daer sy van Perseo wiert verlost. Dit wort van eenige ghemeent eensdeels gheschiedenis te wesen, om dat Marcus Scaurus Roomsch Schout, van Iaffa, t'groot gheraemt, graten oft ghebeenten van dit Zee-ghedrocht te Room liet brengen en^* sien, also Plinius en ander ghetuyghen. Dees versieringhe wijst aen, dat (gelijck men noch wel bevindt gheschiedt te zijn) somtijts een landt oft volck, om der Coningen oft heerschers misdaden oft boosheyt, ghestraft is, daer nochtans den almogenden Godt niet ongerechtlijck in handelt, betalende met eenen t'ghemeen volck zijn eyghen schuldt en zonden. D'onschuldigh Andromeda

* Leerlijcke uytlegginghe van Andromeda en het Zee-gedrocht.

[fol. 41v]

van Perseo verlost, toont ons, dat de vrome door de goedertieren beschickinge Gods, dicwils in d'uyterste benoutheyt wesende, onversiens verlost worden. Dat Perseus nae zijn overwinninge den Goden Altaren maeckte, en offerde, wijst aen, dat de vrome hun selven geen eere der verwinninge oft verlossinge toe-eygenen, maer Gode met aller danckbaerheyt den prijs gheven.