Het schilder-boeck

Van Daphne.

De veranderinghe van Daphne in Lauwerboom is versiert, ter oorsaken^* dat in't dal Tempe veel Lauwer wast: sy wort geseyt Dochter van Peneus, een vliet, vloyende door dat selve dal. De beduydinge hier van is dese, dat Daphne vliedende d'oncuyssche Liefde, aenwijst, dat een Maeght, die haer Maeghdlijcke eere sorghvuldich bewaert, blijft jeughdich, en behoudt een geduerigh goet welrieckende gherucht, ghelijck den Lauwer ghestadich groen, goeden reucke van hem gheeft: Want sulck moet de Maegdhlijcke reynicheyt oock wesen onverandert, om spoedich in eeren te bloeyen: En even alsoo den Lauwer in't vyer geworpen wesende groot getier maeckt, schijnende al brandende de vlamme te wederstrijden, sulck moet wesen den aerdt van een eerlijcke Maeght, de vlamme der oncuysheyt wederstaende, oock met ghecrijt, als sy met eenigh ghewelt onbehoorlijck tot oneeren wort versocht, oft ghedwonghen. Eenighe willen, dat Ovidius dees Fabel heeft versiert, om Augusto te behagen, meenende met Apollo. Augustum, en met Daphne, Liviam. Den Lauwerboom is by den Heydenen van oudts voor Apollons boom ghehouden ghe-

* Van Daphne in Lauwer, en de beteyckeninge daer van.

[fol. 9r]

weest, en also Apollo ghehouden was voor den Godt des waerseggens en des gheheymnis, waren oock daerom de Louwerbladeren tot waersegghen bequaem gheacht, en tot droom beduydinghen, leyden daerom onder hun peulwen des hoofts Louwertackskens, om waerheyt te droomen, als sy slapen ginghen: te meer heefgt den Poeet hier op zijn versieringhe ghebouwt, en eenen schijn ghegheven.