Het Herder Pijpken
(1603)–Karel van Mander–
Auteursrechtvrij
[pagina 3]
| |
[Daer was een Herder wijs vermaert]Egloga, Nae de wijse: Och lighdy nu en slaept schoon lief, in uwen eersten droome. Den derden reghel singht als den eersten, den vierden als den tweeden.Daer was een Herder wijs vermaert
Eens onghebaert, int leven
De dieren t’zy hoe vreemt van aert,
Cond’ hy al namen gheven,
Maer niet te min
Een Herderin
Daer door quam hy in sneven.
Een bode valsch met soeten sanck,
Deed’ haer onachtsaem slapen,
Soo dat een Wolf door sulck toeganck
Benam haer beyder wapen,
Veel onghevals,
Quam op den hals
D’arm verstroyde Schapen.
T’was jammerlijck int velt ghestelt
T’waren als ijser tijden
D’een hoeder deed’ d’ander ghewelt
T’quaet wies aen allen sijden
Nae veel onspoet,
Quam groote vloet,
Om t’boos ghewas af snijden.
| |
[pagina 4]
| |
Weynich schaepkens behouden, doch
Is Wolven aert als vooren,
Al metter tijt vermeerdert noch
De Schaepkens tot verstooren,
De Weerelt ver,
Al vol ghewer
Was oyt teghent behooren.
De Schaepkens namen haren gangh,
Int duyster rijck te lande,
Om weyde soecken door bedwangh,
Daerment grouwel en schande
Hielt sonderlingh,
Als men omgingh
Met Schaepkens goederhande.
De Schaepkens waren daer benout,
D’herder den Heer der Heeren,
Verhoord’ haer stem, en heeft aenschout,
Haer lijden en verseeren:
Een Herder gaf
Hy met den staf,
Aan t’sijnder koy te keeren.
Tot Schaepkens doorgangh wijt ontsloot
De Zee haer woeste golven,
Den Herder sangh met vruchden groot,
Over t’vergaen der Wolven,
Soo deed’ de schaer,
Aensiende haer
Vyanden als ghedolven.
Maer wat verblijt ghy u soo vroegh,
O Schaepkens, die met pijne
| |
[pagina 5]
| |
Door reysen moet vol onghevoegh
Soo groot en swaer Woestijne,
Daer niet en schuylt,
Dan’t grousaem huylt
En vreeselijck is te sijne.
Doch dit en waer al gheenen noot
Maer t’ongheloovich wesen
Dat is alleen u wederstoot,
Dus ghy weynich voor desen,
Zijnd’ uytgegaen,
Maer hebt ontfaen,
Die weyde goet ghepresen.
T’lant daer melck en honich vloeyt in,
Doch t’is maer een voorbeelde,
Want als of men op sulcken sin,
Tot aenwijs yet wat speelde,
Is reys en lant,
Een schaduw vant,
Eeuwich leven vol weelde.
Int schaduwighe landt gheleyt
In doodt schaduws benouwenGa naar margenoot+
Noch sittend’, een helder claerheyt,
Liet haer te lest aenschouwen,Ga naar margenoot+
D’oprechte Son,
In Zabulon
En Nephtali Landouwen.
Dit groote licht, dat daer verscheen,
Is den Herder der Koyen,
Die zijn schaepkens al roept by een,
Dat sy niet en verstroyen,
| |
[pagina 6]
| |
Maer comen wis
Daer hy self is
Int Hemelsche vervroyen.
Tot Bethleem in Davids stadt
Hy wesende gheboren,
De Herders by haer Kudden dat
Te weten eerst vercoren,
Noyt meerder vreucht,
Sonder sijn deucht,
Wy waren al verloren.
Seer lieflijck nu om hooren blaest
Des Euangelijs pijpe,
T’rijcke Gods sal ghenaken haest,
Elck sie dat hy’t aengrijpe
In deser tijt,
Ga naar margenoot+Met grooter vlijt
Den Oogst staet wit en rijpe.
Den Princelijcken Herder sal
Sijn schaepkens van hier leyden
Seer vreuchdich in dat eeuwich stal
In d’alderbeste weyden
En laven soet
Met s’levens bloet,
En meer van haer niet scheyden.
Een is noodich. |