De gulden harpe, inhoudende al de liedekens, die voor desen by K.V.M. gemaeckt, ende in verscheyden Boecxkens uyt-ghegaen zijn
(1627)–Karel van Mander–
Auteursrechtvrijna de wijse: Den lustelijcken Mey, Christus playsant.
Ga naar margenoot+WIe onder de bescherminghe soet
Des hooghsten sit eendrachtigh,
En blijft onder der schaduwen behoet
Van die daer is Almachtigh,
Die spreeckt tot den Heer onbesorght,
Ga naar margenoot+Mijn Toeverlaet, ende mijn borght
Och mijn Godt, op dien ick my betrouwe,
Iae vastelijck mijn hope bouwe.
Want hy verlost my van des Iagers strick
En Pestilency schadigh,
Hy sal met sijnen vederen seer dick
Ga naar margenoot+V bedecken ghenadigh,
V toeverlaet op elck termijn
Sal onder sijnen vloghelen zijn,
Ende oock sijn waerheydt uytghelesen,
Die is scherm ende schildt ghepresen.
Alsoo dat ghy niet en moet zijn bevreest
Voor den nacht-gruwel banghe,
Ga naar margenoot+Noch voor de pijlen, die met fel tempeest
Ga naar margenoot+Des daeghs vlieghen seer stranghe,
Ga naar margenoot+Voor die pestilencie swaer,
Die int duyster sluypt, hier en daer,
Noch voor de sieckte, wiens felle plaghe
Verslint en verderft in den middaghe.
Ofter schoon duysent vallen onvailliant
Aen u zijde beneffen,
Iae thien duysendt aen uwe rechterhandt,
| |
[pagina 619]
| |
Ten sal u doch niet treffen,
Ghy sult van herten wel gherust
Met ooghen aensien uwen lust,
Ghy sult vergheldinghe naer ghewercken
Over den Godloosen wel bemercken.Ga naar margenoot+
Want den Heere is mijn toeverlaet,Ga naar margenoot+
Die hooghst om droefheydt boeten
Is dijn toevlucht, dat geenderhande quaet
V oock en sal ghemoeten,
Tot u verderven, oft misval
En sal hier in dit Aerdtsche dal,
Gheen plaghe fel, haer soo opmaecken,
Die tot uwer hutten sal ghenaecken.
Want van u heeft hy een bevel ghedaenGa naar margenoot+
D'Enghelen sijn dienaren,Ga naar margenoot+
Dat sy u by, op al u wegen, staen,
Behoeden en bewaren,
Iae en dat sy, u draghen vry
Op die handen, alsoo dat ghy
Aen eenen steen, 'tzy kleyn oft grooten,
Nieuwers uwen voet en soudet stooten.
Op Leeuwen, en op aderen rebelGa naar margenoot+
Sult ghy gaen ende treden,
Op jonghe Leeuwen ende Draken fel,
Hy begheert mijns, tis reden,
Ick wil hem uythelpen bequaem,
Ende hy bekent mijnen naem,
Daerom soo wil ick tot allen tyden
Oock beschutten hem tot een verblijden.
Hy roept my aen, daerom wil ick hem blootGa naar margenoot+
Verhooren, en in der saken,
Ick ben by hem, ick wil hem uyt der noot
Trecken, ter eeren maken,
En ick wil hem ghestadelijck
Voeden, en zijn versadelijck,
Met een langh leven, om sijn verschoonen,
En mijn salicheyt wil ick hem toonen.
Een is noodigh. |
|