De gulden harpe, inhoudende al de liedekens, die voor desen by K.V.M. gemaeckt, ende in verscheyden Boecxkens uyt-ghegaen zijn
(1627)–Karel van Mander–
AuteursrechtvrijNa de wijse: Orpheus droef van sinnen: Oft, Ionas Propheet des Heeren.
VOOR alle menschen kinders
En is maer eenderleyGa naar margenoot+
Ingang, end' uytgang schier,
In dees Wereldt vol hinders,
Gheboorte met gheschrey
Gheschiedt, soo wel Princier
Als arem mensche hier:
Wy zijn al bloot verschenen,
Iae naeckt, ghelijck bijstier,
En naeckt moet ghy oock henen,
O mensch ellendigh dier.
Als dan de kindtsche Iaren
Voorby zijn tot int velt
Van redelijck verstant,
Twee weghen openbaren
In onsen keur ghestelt,Ga naar margenoot+
Al heel verscheyden, want
Den wegh ten rechten kant,
Hooren wy 't leven noemen:
Maer die ter slinckerhandt,
Die doot is, of 't verdoemen,
Al schijnt hy seer playsant.
| |
[pagina 610]
| |
Elck doolt meest int verkiesen,
Want 'svleeschs verblinden sin,
En 'sWerelts loop ghemeen,
Goedt oordeel doen verliesen,
Dies weynigh gaender in
'sLevens wegh nauw en kleen,
Iae van duysent nauw een,
Men moeter klimmen steyligh,
En selden tijdt oft gheen
Is hy van vervolgh veyligh,
Maer veel tijdt vol gheween.
Lucas beschrijft na desen,
Datmen door veel verdriet
Moet in Gods Rijcke gaen,
Maer in haer ydel wesen
De Werelt vreucht gheschiet
Hier in dees ruyme baen,
Dan 'tis soo haest ghedaen,
By dat eeuwigh sal dueren,
Al leven onbelaen
De sondaers sonder trueren,
Te niet worden sy saen.
T'Heeft voormaels den Propheten
Verwondert menighfout,
Ga naar margenoot+Hoe die Godloos' onvroet,
Ga naar margenoot+Die haer van Godt vermeten,
End' hem tempteren stout,
Hebben soo veel voorspoet,
Met pijp en harpen soet,
Haer kinderen die springhen,
Ga naar margenoot+Sy hebben overvloet,
Ga naar margenoot+Sy vreesen voor gheen dinghen,
Ghelijck den vromen doet.
Ga naar margenoot+Gods roede, noch t'kastijden
Sijnder handt, en is niet
Ter Werelt over haer,
Tvolck loopt aen allen zijden
Haer toe ghelijck een vliet
Van vloeyend' water klaer,
| |
[pagina 611]
| |
Doch wat sy spreken maer,
Moet ghelden op der Aerden,
Als oft ghesproken waer
Vanden hemel van waerden,
Sy lasteren eenpaer.
Een licht-teecken versmadighGa naar margenoot+
Is in haer stout gheacht,
Den vromen tis zijn lot,
Dat hy ter werelt stadigh
Veracht is, en belacht,
En gherekent voor sot:
Sy segghen, wat sou Godt
Nae sulcke lieden vraghen,
Wat baet ons zijn ghebodt
Te houden met vertsaghen,
En dryven haren spot.Ga naar margenoot+
Nu troosten onderlinghenGa naar margenoot+
Inden Heere ghesterckt
Haer die Godt vreesen snel,
Hoe dat Godt sonderlinghen
Alles aensiet en merckt,
Dat een ghedenck-cedel
Voor hem gheschreven wel
Is, die voor sHeeren Name
Vreesen en zijn bevel,
En die op hem bequame
Dencken met goet opstel.
Vrienden, Godt sal verthoonen
Ten laetsten daghe dan,
Wat voor een onderscheydt
Dat sal zijn int beloonen,
Tusschen den vromen Man
En Godtloosen bereydt,
Iae soo de Heere seyt,
Tusschen die hier seer milde
Godt dient met neersticheyt,Ga naar margenoot+
En tusschen die niet wilde
Dienen zijn Majesteyt.
Ick wil den vromen sparen
| |
[pagina 612]
| |
In mijnen dagh seer groot,
Maken mijn eyghendom,
Als oft mijn sonen waren,
En van de tweede doot
Haer vrijden sonder schrom,
Ick als de Bruydegom
Sal haer als Bruydt ontfangen
Mijn uytverkoren kom,
Na u staet mijn verlangen,
Ghy zijt al mijnen rom.
Niet soo, niet soo, ghy boose,
'tWerdt niet met u alsoo,
Ten zy dat ghy staet af,
Verachters en godloose
Ghy sult worden als stroo,
En buyten schuyr als caf
Verbrandt, met viere straf,
En tot een eeuwigh sterven
Gheweckt werden uyt 't graf,
En al ghemaeckt tot scherven
Met een ijseren staf.
Coud' om te knerssen tanden,
Met lijden fel en wreedt,
Sal haer komen aenboort,
Een vier, een eeuwigh branden,
Tooren verdriet en leedt,
Ia druck sonder confoort
En datmen noode hoort,
Eeuwigh gheween en huylen,
Valt berghen, werdt het woordt,
Bedeckt ons, om te schuylen
Voor 'sLams aenschijn verstoort.
Eer, onvergancklijckhede,
Sal terwijlen in vreucht
Den oprechten gheschien,
In grooter eer en vrede,
Lachende seer verheught
Want Gods aenschijn te sien,
Werdt hem een sulck verblien
| |
[pagina 613]
| |
Gheen hert en mach't bedincken,
Noch tongh en kan 'tbelien,
Hy sal klaer sonnigh blincken,
Gods Naem gebenedien.
Nu sal terwijlen moeten
Den boosen hopeloos,
En oock sonder quijtscheldt,
Eeuwigh sijn zonden boeten,
En met d'Enghelen boos
Seer grouwelijck verselt,
In duysterheyt gequelt,
Van Gods aenschijn verdreven,
Ghelijck hy hem ghestelt
Hadt in een duyster leven,
Alsoo werdt zijn verghelt.
T'wert in aller manieren
Seer onghelijck een dingh,
Int beloonen der daet,
Tusschen die hier nu vieren
Gods wille sonderlingh,
En die daer buyten gaet,
Soo van Lazaro staet,
Hy werdt ghetroost ten fijne,
Al was zijn deel hier quaet,
Daer teghen quam in pijne
Den vrecken, delicaet.
Siet, aldus salt eens werden
Ghewisselt al gheheel,
Och vrienden laet ons dan
In 'sHeeren Wet volherden,
Al mach hier zijn ons deel,
Doodt, noodt, vervolgh, oft ban,
Want wie volherden kan.
Door de macht Gods, wert saligh,
Daer teghen den Tyran
Wert Gods ghenade saligh,
Als ongheluckigh Man.
Dochter den Mensch ghestadigh
Wel op met vlijt, o Heer,
| |
[pagina 614]
| |
Het waer hem goet ghewis:
Gheeft, o Prince grootdadigh,
Dat wy in uwe Leer
Volherden moghen fris,
Keert van ons al wat mis
De waerheyt komt bestryden,
En sonder erghernis,
Bewaert ons t'allen tijden
In een dat noodigh is.
Een is noodigh. |
|