De gulden harpe, inhoudende al de liedekens, die voor desen by K.V.M. gemaeckt, ende in verscheyden Boecxkens uyt-ghegaen zijn
(1627)–Karel van Mander–
Auteursrechtvrijnae de wijse: Hy mach wel blydelijck wesen, etc.
Ga naar margenoot+HOort toe, met sanghe wil ick vertellen,
Van Nabuchodonosor wreedt,
Hy dede maken en stellen
Een gulden Beeldt, t'sestigh ellen
Was dat hooge, en sesse breedt.
Dat Beeldt sont int Landt tot Babel
Daer opgherecht, groot int aensien,
De Koninck (ten is gheen fabel)
Die ontboodt al sijn Notabel,
Datse 't Beeldt souden komen wien.
| |
[pagina 305]
| |
Een Heraut ginck daer verhalen,
T'bevel des Konincks leggende uyt,
Dat alle Volcken en talen
Souden aenbidden sonder falen,
Int aenhooren des spels gheluyt.
Noch verhaelde hy daer boven,
Wie niet en viele snel
Om 't Beeldt t'aenbidden en loven,
Werpen inden gloeyenden Oven
Soude men dien als rebel.
Als men nu om 's vreuchts verscherpen
Met Basuynen heeft ghespeelt,
Met Trompetten, Luyten, Herpen,
Sy gingen haer neder werpen
End aenbaden des Konincks Beeldt.
Terstont soo quamen verheven
Caldeensche Mannen aldaer,
Godt wil u, o Koninck, gheven
(Seyden sy) langhe te leven,
En verklaeghden de Ioden zwaer.
Aldus end' alsoo gheboden
Hebt ghy, o Konincklijck zaet,
Nu zijn daer Mannen der Ioden,
Die en eeren niet uwe Goden,
Maer verachten al u Mandaet.
Dese Ioden die haer soo pooghden
Te verachten u groot gewelt,
Dat zijn, die ghy in hooghden
Hebt onder der Landtschappen Vooghden
Binnen Babylon ghestelt.
De Koninck sprack met verstooren,
Haeltse hier t'mijnen ghebo,
Drie Mannen brachtmen hem vooren,
En haer namen machmen wel hooren,
Sydrach, Misach, Abdenago.
De Koninck ginck haer ghebieden
T'beeldt t'aenbidden, tzy lief oft leedt,
Als 't spelen soude gheschieden,
Oft men soude stracks henlieden
| |
[pagina 306]
| |
Werpen inden Oven heet.
Laet sien, sprack hy mits desen,
Wat Godt sterck en vailliant
Dat daer sal moghen wesen,
Die u lieden sal ghenesen,
En verlossen uyt mijn handt.
Onsen Godt die wy ootmoedigh
In eeren houden (spraken sy)
Die kan ons wel behoedigh
Wt den vyerighen Oven gloedigh,
En van uwer handt maken vry.
End al liet hy ons int verseeren,
Soo en willen wy nochtans
V Afgoden niet eeren,
Noch ons na u Beelde keeren,
Om t'aenbidden, seyden dees Mans.
De Koninck om dese saken
Was seer toornigh vergramt,
Hy dede den Oven blaken,
Iae sevenmael heeter maken,
Dan hy eerstmael hadde ghevlamt.
Hy dedese werpen gebonden,
Van sijn Krijghslieden sterck,
Ghekleedt alsoo sy stonden,
In den Oven gloedigh bevonden,
Maer Godt tooghde aldaer sijn werck.
Men wierp daer in den Oven
Solpher, peck, en rijsers droogh,
Die vlamme is uytghestoven,
Wt 'tFourneys, en schier daer boven
Neghen en veertigh ellen hoogh.
En die vlamme vry sonder sparen
Die verbrande daer die Caldeen,
Die voor den Oven waren,
Maer die mannen, Gods dienaren,
In den Oven gheen pijn en leen.
Want de Enghel Gods ghetrouwe,
Verdreef die vlamme seer wijdt,
Wt des Ovens beschouwe,
| |
[pagina 307]
| |
Dat daer koel was als den douwe,
Sy loofden Godt met jolijt.
De Koninck menighertiere
Was verwondert, en sprack, ick sie
Vier Mannen in den vyere
Gaen en staen, los van dangiere,
Die vierd' al anders dan de drie.
De Koninck riepse met namen,
Sydrach, Mesach, ende oock
Abdenago, sy quamen
Sonder hinder aen haer lichamen,
Haer kleedt oock nae gheen vyer en roock.
De Koninck die heeft ghepresen
Godt den Heere, die in den noodt
Sijn knechten hulp heeft bewesen,
Wie hem soude lasteren, desen
Te doen sterven hy gheboodt.
Lof Godt, hy kan sijn vrienden
Bystaen in haer verdriet,
Die hem uyt liefden dienden,
Hy en zal den tot hem vlienden
In den noodt verlaten niet.
Een is noodigh. 1585. |
|