De gulden harpe, inhoudende al de liedekens, die voor desen by K.V.M. gemaeckt, ende in verscheyden Boecxkens uyt-ghegaen zijn
(1627)–Karel van Mander–
AuteursrechtvrijOp de wijse: Ick hebbe den tijt gheisen.DEn ouden Abraham
Ga naar margenoot+Van zijnen knecht ghetrouwe
Eedt en belofte nam,
Ga naar margenoot+End' hy verbandt hem nouwe,
Ga naar margenoot+Te halen een Huysvrouwe
Voor zijnen soon Isaac,
Ga naar margenoot+In sijns Vaders landouwe
Ga naar margenoot+En maeghschap hy besprack.
Ga naar margenoot+Hy en mocht nemen gheen
Dochter der Canaanijten,
Noch zijnen Sone leen
Buyten des Landts limijten,
Dus om den Eedt te quijten,
Wt t'Landschap Canaan saen
Track hy met sijn subdijten,
Met thien Kemels ghelaen.
Aldus soo reysd' hy na
Een landt, hiet in die daghen
Mesopotamia,
Onder zijns Heeren maghen,
Daer moest hy, nae 't ghewaghen,
| |
[pagina 141]
| |
Een Wijf gaen halen siet,
Hy vandt, sonder vertraghen,
Een stadt die Nahor hiet.
Daer bleef hy voor die stadt
By een Fonteyne staende,Ga naar margenoot+
Tot Godt den Heer hy badt,Ga naar margenoot+
Een maghet quam daer gaende,Ga naar margenoot+
Om water hy vermaende,
Dat zy hem wilde daer
Sijnen dorst zijn verslaende,
Doe sprack die Maeght eerbaer:
Drinckt mijnen Heere goet,
Ick wil, nae dit beslaven,
Met water overvloet
Al u Kemelen laven,
De maeght die sachmen draven
Nae die Fonteyne snel,
De Kemelen begaven
Met water ginck zy wel.
Verwondert was den man
Aensiende Gods ghehinghen,
Nam een gulden ghespan,
Daer toe twee arm-ringhen,
En schanck haer dese dinghen,
Vraghende op dat pas,
Om zijn boodtschap volbringhen,
Wiens dochter dat sy was.
Sy hevet hem vertelt,
Oock sprack zy goedertieren,Ga naar margenoot+
Dat hy wel onghequelt
Met zijn lastbare Dieren
Soude moghen logieren
In haers Vaders huys, want
Stroo van alle manieren
Was daer seer abundant.
Hy danckte met ootmoet
Godt, zijns Heeren behoeder,
Die hem de reyse goet
Hadde ghemaeckt voorspoeder,
| |
[pagina 142]
| |
Al tot zijns Heeren broeder,
Die deerne liep dit al
Int huys van hare Moeder
Vertellen groot en smal.
Rebecca hiet de Maeght,
Laban haer broeder hoorde
Al wat sy heeft ghewaeght,
En tot den Man sy spoorde,
Met vriendelijcken woorde:
Ghebenedijden ghy,
Comt binnen met acoorde,
Seer lieffelijck sprack hy.
In huys bracht hy alsoo
Den Man nae jonstich groeten,
Gaf den Kemelen stroo,
Water tot des Mans voeten,
Om den hongher te boeten
Stelde hy spijsen, maer
Den man, om zijn versoeten,
Wilde niet eten daer,
Ga naar margenoot+Of hy en hadde eerst
Verworven al zijn saken,
Die ginck hy minst en meest
Vertoonen met der spraken
End' henlieden wijs maken,
Hoe Abraham hem sandt,
Waerom met vyerigh haken
Dat hy daer quam int landt.
Godt heeft ghebededijt
Mijnen Heere ten rechten,
Sijn beesten strecken wijdt,
Silver end' gout by vrechten
Heeft hy, maerten en knechten,
En seer bedaeght hy leeft,
Den Godt vreesenden slechten
Maer eenen soon en heeft.
Ga naar margenoot+Dien Sara heeft ghebaert
Hem in sijn oude daghen,
Dien heeft hy onghespaert
| |
[pagina 143]
| |
Al sijn goet op gaen draghen,
By Eedt moest ick ghewaghen
Te halen een Wijf goedt
Wt zijn gheslacht en maghen
Voor zijnen Sone vroet.
Ick sprack: Is sy met my
Te komen niet gheneghen,
Van mijnen Eedt, sprack hy,
Sult ghy dan zijn ontsleghen,
De Heere sal u beweghen
Met sijnen Enghel wel:
Maer segghen zy daer teghen,
Vry zijt ghy van 't bevel.
Aldus so quam ick tot
Die Fonteyne als heden,
En tot Abrahams Godt
Heb ick aldus ghebeden:
Siet, ick stae hier beneden,
Wanneer om water klaer
Ter Fonteynen ghetreden
Hier komt een Maeght eerbaer.
End' eyssche eenen dronck
Waters uyt hare kruycke,
En dat sy my dan schonck,
En daer toe noch ontluycke,
Ick wil, nae den ghebruycke,
De Kemelen seer saen
Wateren by den buycke,
Al haren dorst verslaen.
Die sulck jonstigh bedrijf
Bewijset, uytghelesen,
Laet dat, o Heer, het Wijf
Van mijns Heeren soon wesen,
Rebecca quam midts desen
Ter Fonteynen ghegaen,
Op haer schouders gheresen
Met een kruycke ghelaen.
Om drincken ick haer badt,
Van haer schouders gheheven
| |
[pagina 144]
| |
Heeft zy haer kruycke vat
Ick dranck, end' daer beneven
Sprack zy, ick wil oock gheven
Vwe Kemelen dranck,
De maeght jonstigh ghedreven
Dede soo met den ganck.
Al sonder veel ghequels
Sy haer selven verklaerde,
De dochter Bethuels,
Nahors soon, die hem baerde,
Milcha, als doe ter Aerde
Ick Godt danckte van dien,
Die my, als d'onbeswaerde,
Goe reys heeft doen gheschien.
Dat ick een Wijf playsant,
De Dochter van mijns Heeren
Broeder, voor Isaac vandt,
Dus wilt ghy nu vermeeren
De trouw', ende vereeren
Mijnen Heere vailliant,
Spreeckt, soo mach ick my keeren
Ter recht oft slincker handt.
Als dit aldus de Man
Vertelt hadde, soo seyden
Bethuel en Laban,
Dit is van Gods bereyden,
Wy en konnent niet scheyden,
Siet daer Rebecca vry,
Wiltse tot Isaac leyden,
Dat sy zijn Vrouwe zy.
Den knecht heeft Godt ghedanckt,
Hoorende gheen krackeelen,
End' hy heeft uytghelanght
Goudt, en silver juweelen,
Om Rebecca te deelen,
De Moeder van de Bruydt,
En Broeder by parceelen
Gaf hy kostelijck kruydt.
Met zijn Mannen eerlanck
| |
[pagina 145]
| |
At en dranck hy ter plecken,
Smorghens sprack hy van ganck,
Maer door jonstigh verwecken,
Sy thien daghen betrecken
De reyse wilden wel,
Maer den knecht sonder gecken
Wilde wederom snel.
Sy vraeghden Rebecca
Of zy wel wilde mede,
De Maeght antwoorde, ja:
Dus lieten sy met vrede
Haer suster uyt der stede
Trecken sonder misbaer,
En na die oude zede
Ghebenedijden haer.
Aldus Rebecca tradt
Met deernen diese dienden,Ga naar margenoot+
Op den Kemel sy sat,
End' zy verliet haer vrienden,
Isaac den wel gheingienden,
Die quam van die Fonteyn
Des levenden end' sienden,Ga naar margenoot+
Daer in die velden pleyn.
Om zijn ghebedt te doen,
Aen den avont vol vromen
Was hy ghegaen seer coen,
Kemelen sach hy komen,
Rebecca heeft vernomen
Aenden knecht wie dat was,
Sy daelde met verschromen
Eerst van den Kemel ras.
Haren mantel zy nam,
End' sy heeft haer bewonden,
Den knecht van Abraham
Ginck Isaac al verkonden,
Daer hy om was ghesonden
Was wel gheluckt met spoet,
Isaac ten selven stonden
Ontfinck Rebecca soet.
| |
[pagina 146]
| |
In die hutte Sara
Sijns Moeders haer beweghen
Ginck hy, sy is daernae
Sijn huysvrouwe bedeghen,
Hy heeftse lief ghekreghen,
En van sijns Moeders doot
Wert zijnen druck versleghen
Al door het wijf minjoot.
Dit houwelijck eersaem
Was beschickt van den Heere,
Leden van zijn lichaem,
Voeght u al nae zijn leere,
Niemant daer van en keere
Te rade vleesch en bloet,
Doet zijnen Naem ter eere
Al tghene dat ghy doet.
Een is noodigh. |
|