De gulden harpe, inhoudende al de liedekens, die voor desen by K.V.M. gemaeckt, ende in verscheyden Boecxkens uyt-ghegaen zijn

Aegloga.

Nae de wijse: Och lighdy nu en slaept schoon lief, in uwen eerste droome.
Den derden reghel singht als den eersten, den vierden als den tweeden.

DAer was een Herder wijs vermaert
Eens onghebaert int leven,
Die dieren, t'zy hoe vreemt van aert
Cond'hy al namen gheven,
Maer niet te min
Een Herderin
Daer door quam hy in sneven.

Een bode valsch met soeten sanck

Deed' haer onachtsaem slapen,
Soo dat een Wolf door sulck toeganck
Benam haer beyder wapen,
Veel onghevals
Quam op den hals
D'arme verstroyde Schapen.

T'was jammerlijck int veldt ghestelt,

T'waren al yser tijden,
D'een broeder deed d'ander ghewelt,
T'quaet wies aen allen zijden,
Nae veel onspoet
Quam groote vloet,
Om t'boos ghewas afsnijden.

Weynich schaepkens behouden, doch

Is Wolven aert als vooren
Al metter tijdt vermeerdert noch,
De Schaepkens tot verstooren,
De Werelt ver
Al vol ghewer
Was oyt teghent behooren.

De Schaepkens namen haren gangh

Int duyster Rijck te lande,
Om weyden soecken door bedwangh,

[p. 105]

 

Daerment grouwen en schande

 

Hielt sonderlingh,

 

Als men omgingh

 

Met Schaepkens goederhande.

 

De Schaepkens waren daer benout

 

D'Herder den Heer der Heeren

 

Verhoord' haer stem, en heeft aenschout

 

Haer lijden en verseeren,

 

Een Herder gaf

 

Hy met den staf

 

Haer t'zijnder koy te keeren.

 

Tot Schaepkens doorgang wijt ontsloot

 

De Zee haer woeste golven,

 

Den Herder sangh met vreuchden groot

 

Over t'vergaen der Wolven,

 

Soo deed' de schaer,

 

Aensiende haer

 

Vyanden als ghedolven.

 

Maer wat verblijdt ghy u so vroegh,

 

O Schaepkens, die met pijne

 

Door reysen moet vol onghevoegh

 

Soo groot en swaer Woestijne,

 

Daer niet en schuylt

 

Dan grousaem huylt,

 

En vreeselijck is te zijne.

 

Doch dit en waer al geenen noot,

 

Maer t'ongeloovigh wesen

 

Dat is alleen u wederstoot,

 

Dus ghy weynigh voor desen

 

Zijnd' uytghegaen,

 

Maer hebt ontfaen

 

Die weyde goet ghepresen.

 

T'landt daer melck en honigh vloeyt in,

 

Doch tis maer een voorbeelde,

 

Want als ofmen op sulcken sin

 

Tot aenwijs yet wat speelde,

 

Is reys en lant

 

Een schaduw' vant

 

Eeuwigh leven vol weelde.

[p. 106]

 

In't schaduwighe landt gheleyt,

 

In doots schaduws benouwen

 

⁺Noch sittende', een helder klaerheyt

 

Liet haer te lest aenschouwen,

 

⁺D'oprechte Son // in Sabulon

 

En Nephtali Landouwen.

 

Dit groote licht, dat daer verscheen,

 

Is den Herder der koyen,

 

Die zijn Schaepkens al roept by een,

 

Dat zy niet en verstroyen,

 

Maer komen wis // Daer hy self is,

 

Int Hemelsche verbroyen.

 

Tot Bethlehem in Davids stadt

 

Hy wesende gheboren,

 

De Herders by haer Kudden dat

 

Te weten eerst verkoren,

 

Noyt meerder vreucht,

 

Sonder zijn deucht

 

Wy waren al verloren.

 

Seer lieflijck nu om hooren blaest

 

Des Euangelijs pijpe,

 

T'rijcke Gods sal ghenaken haest,

 

⁺Elck sie dat hy't aengrijpe,

 

In deser tijdt // Met grooter vlijt,

 

Den Oogst staet wit en rijpe.

 

Den Princelijcken Herder sal

 

Sijn Schaepkens van hier leyden,

 

Seer vruchdigh in dat eeuwigh stal,

 

In d'alder beste weyden,

 

En laven soet

 

Met slevens bloet,

 

En meer van haer niet scheyden.

Een is noodigh.

+ Esa.8.15. 9.1.

+ Mat.4.15

+ Ioan.4.35