Dat hooghe liedt Salomo, met noch andere gheestelycke liedekens
(1595)–Karel van Mander–
Auteursrechtvrij[Pharao een Coninck der Egyptenaren]Op de wijse: Moses seer voerich.PHarao een Coninck der Egyptenaren, Ga naar margenoot+
Die in voor-jaren, van Joseph niet en wist,
Dede dat volck van Israel beswaren,
Die seer veel waren, haer denckende met list
Wt te dempen, end' te brenghen te quist,
Maer in sulck vermoeyen, lietse Godt noch groeyen,
Dus in't uytroeyen, heeft Pharao al ghemist.
Den Vroeyvrouwen heeft hy last gegeven,
| |
[pagina 116]
| |
Niet te laten leven eenich knapelijck Kindt,
Maer die Vroeyvrouwen vreesden Godt verheven,
Ende zijn bleven, barmhertichlijck gesint,
Daerom heeft Godt henlieden oock bemint,
Maer Pharao vol tooren, houdt sijn volck vooren,
De knechtkens te versmooren, veel wreetheyt hy begint.
Doen werdt gheboren Moyses den Prophete,
End' in't secrete, drie Maenden lanck bewaert,
Maer als het volck van desen vermete
Ghecreegh de wete, de Moeder werdt vervaert,
Sy maeckt' een kistken van riet by een vergaert,
Daer in lietse vloten, dat kindeken besloten,
T'heeft haer verdroten, uyt Moederlijcken aert,
De suster Mosis, sloech t'kindeken gade
Daer quam te bade, Pharaos dochter promant,
Met haer camerieren, en door Gods ghenade
Sy sonder schade, daer dat kistken noch vandt,
Soo sy ginck spaceren neffens des waters cant
Daerom ten stonden, een maeght heeft sy ghesonden,
Alst was ontwonden, sach sy een kindt playsant.
| |
[pagina 117]
| |
Sy sach aldaer dat schoone kindt, met eenen
Hoorde sy't weenen, ende t'heeft haer ghesmert,
Wt medelijden, hieromme soud' ick meenen,
En was niet steenen, dat vrouwelijcke hert,
De suster Mosis niet wijdt van daer ververt,
Niet en vertraechde, maer quam end' vraeghde,
Oft haer behaeghde, dat opghevoestert werdt.
Dat was den wille van die Joncvrouwe ydoone,
T'kindeken schoone, werdt ghevoedt end' ghesooght,
Van sijn eyghen Moeder in persoone,
Voor goeden loone, dus Godt sijn wercken tooght,
Groot gheworden zijnde, noch heeft sy haer ghepooght,
End' bracht hem bequame, tot dees Madame,
Die hem den name, ghevende heeft verhooght.
Moses dus zijnde de sone der Jonckvrouwen,
Is met betrouwen, op Godt henen gegaen,
Al om sijn broeders te aenschouwen,
Hy sach t'benouwen, henlieden aengedaen,
Een Egyptenaer sach hy sijn broeder slaen,
Hy ginck den selven, die schult opwelven,
| |
[pagina 118]
| |
Doodslaen en delven, in't zandt heymelijck saen.
Des anderdaeghs siende twee broeders kijven,
Sonder te stijven, die onrecht dede bloot,
Seyde, ghy moest te samen vredich blijven,
Hem te verdrijven, die schuldich was besloot,
End' seyde, wilt ghy my oock brenghen ter doot,
Als den Egyptenare, als Moses werdt gheware,
Dat dit was openbare, soo creech hy vreese groot.
Doen Pharao hoorde sulcke geruchten,
T'allen gehuchten, hy Mosen soecken liet,
Om hem te dooden, dus dan met beduchten,
Moest Moses vluchten, jae wild' hy sterven niet,
Dus quam hy in't landt dat men Midian hiet,
Al waer hy bin den pleyne, by een schoone reyne
Water fonteyne, hadde sijn woonste, siet.
In Midian was een Priester verheven
Die hadde seven, dochteren delicaet,
Die ter fonteyne, haers Vaders Schaepkens dreven,
Om drincken gheven, end' van die Herders quaet,
Moses haer bevrijde, om dese vrome daet,
Aen haer bewesen, vercreegh hy van desen
Een wijf ghepresen, jae kinderen end' zaet.
Die kinderen van Israel die schreyden
| |
[pagina 119]
| |
Over het arbeyden, Godt hoorde haer geclach,
Maer Moses die ginck die Schaepkens weyden,
Van den voorseyden, Priester op eenen dach,
Aen den bergh Oreb, den bosch hy branden sach,
Sonder te verdwijnen, tot sulck een verschijnen
Ginck hy ter woestijnen, sonder langhe verdrach.
Godt sprack tot Moysen, die heeft moeten
Aldaer sijn voeten, ontschoeyen, nae t'bevel,
Ick ben ghecomen, sprack Godt, tot een versoeten,
Al om te boeten, mijns volcx elende snel,
Om uyt Egypten verlossen Israel,
En leyden dat voorspoedich, in een landt seer goedich,
Van honich overvloedich, end' melck vloeyende wel.
Dus tot den volcke Israels gaet henen,
Haer suchten end' stenen, moet haestich zijn vervult,
Seght, haers Vaders Godt is u verschenen,
Dan al mijn renen, ghy Pharao seggen sult,
Dat hy mijn volck los late met ghedult,
Datse buyten lande, my doen offerande,
T'sijnen ghehande, dede Moses onschult.
Segghende, mijn woordt sullen sy niet ontfanghen,
| |
[pagina 120]
| |
Tot eener Slanghen, maeckte Godt Mosis staf,
En de Heere liet dat Serpent verganghen,
Sonder verstrangen, wert een staf daer af,
Die hem de Heere al voor een teecken gaf,
En noch twee ander mede, op dat hy met vrede,
Voor t'volck die dede, end' oock voor Pharao straf.
Noch ginck Moses ontschuldinghe maken
Op sijn sware spraken, maer nae Gods mandament,
Aaron sijn broeder die soud' in die saken
Hem oock genaken, want die was eloquent
Sy gingen t'samen tot Pharap den regent,
Pharao die hoorde, als die verstoorde,
Gaf hy antwoorde, Godt was hem onbekent.
Niet achtende op de woorden des Heeren,
Dede hy vermeeren, t'volck last end' swaer arbeydt,
Israel murmureerde om t'verseeren,
Tot Pharao keeren ginc hen Moses bereyt,
Aaron die heeft daer Mosis staf gheleyt,
Een Slangh' is sy bedeghen, Pharao daer teghen
Heeft uyt aller weghen, sijn toovenaers bescheyt.
In tooverije hadde Pharao behaghen,
Godt heeft geslagen, al dat Egyptenlandt,
Met thienderley afgrijselijcke plaghen,
| |
[pagina 121]
| |
Swaerom verdraghen, maer met een stercke handt
Dede hy sijn volck Israel bystandt,
Hy dede vergaren, end' als mueren staen die baren,
Moses met de scharen, ginck door de Zee op't zandt.
Pharao verstockt nijdich in't volherden,
Met stocken, zweerden, vervolghde met heyrcracht,
Tot in de Zee, met wagenen end' peerden,
Maer den eerweerden, Godt toochde daer sijn macht,
Pharao met sijn ruyters is in de Zee versmacht,
Daer sach men varen, die dood' Egyptenaren,
Van die Zee-baren aen den Oever gebracht.
Moses end' al dat gantsch Israel gingen
Van dese dinghen, den Heere loven daer,
De suster Mosis ginck van vreuchden springhen,
Die vrouwen vooren singhen, sy reyden al met haer,
Dus can Godt verlossen, ja door een wolcke claer
Sy by nachte saghen, die selve cost verjaghen
De hitte t'allen daghen, der Sonnen openbaer.
Oorlof vrienden, zijt ghy nu al gelijcke,
Wt Pharaos rijcke, door die roo Zee ghegaen,
| |
[pagina 122]
| |
Niemandt te rugghe nae Egypten kijcke,
Noch af en wijcke, van die oprechte baen,
En wilt niet murmureren, soo Israel heeft ghedaen,
Dient gheen Afgoden, maer houdt Gods gheboden,
d'Inwendighe Joden, sullen't erfdeel ontfaen.
Een is noodich. |
|