Dat hooghe liedt Salomo, met noch andere gheestelycke liedekens
(1595)–Karel van Mander–
Auteursrechtvrij
[pagina 101]
| |
[Den ouden Abraham]Op de wijse: Ick hebbe den tijdt ghesien.DEn ouden Abraham Ga naar margenoot+
Van sijnen knecht ghetrouwe
Eedt end' belofte nam, Ga naar margenoot+
End' hy verbandt hem nouwe,Ga naar margenoot+
Te halen een huysvrouwe
Voor sijnen soon Isaac,
In sijns Vaders landouwe Ga naar margenoot+
En maechschap, hy besprack. Ga naar margenoot+
Hy en mocht nemen gheen Ga naar margenoot+
Dochter der Canaanijten,
Noch sijnen Sone leen
Buyten des Lants limijten,
Dus om den eedt te quijten,
Wt t'Landtschap Canaan saen
Track hy met sijn subdijten,
Met thien Kemels ghelaen.
Aldus soo reysd' hy na
Een Landt, hiet in die daghen
Mesopotamia,
Onder sijns Heeren maghen,
Daer moest hy, nae t'ghewaghen,
Een Wijf gaen halen, siet,
Hy vandt, sonder vertraghen,
Een stadt die Nahor hiet.
Daer bleef h voor die stadt
By een fonteyne staende, Ga naar margenoot+
Tot Godt den Heer hy badt, Ga naar margenoot+
| |
[pagina 102]
| |
Ga naar margenoot+ Een Maghet quam daer gaende
Om water te hy vermaende,
Dat sy hem wilde daer
Sijnen dorst zijn verslaende,
Doen sprack die Maeght eerbaer.
Drinckt mijnen Keere goet,
Ick wil nae dit beslaven,
Met water overvloet
Al u Kemelen laven,
De Maeght die sach men draven
Nae die fonteyne snel,
De Kemelen begaven
Met water ginck sy wel.
Verwondert was den Man
Aensiende Gods ghehinghen,
Nam een gulden ghespan,
Daer toe twee arm-ringhen,
End' schanck haer dese dinghen,
Vraghende op dat pas,
Om sijn bootschap volbringhen,
Wiens dochter dat sy was.
Ga naar margenoot+ Sy hevet hem vertelt,
Oock sprack sy goedertieren,
Dat hy wel onghequelt
Met sijn lastbare dieren
Soude moghen logieren
In haers Vaders huys, want
Stroo van alle manieren
Was daer seer abondant.
| |
[pagina 103]
| |
Hy danckte met ootmoet
Godt, sijns Heeren behoeder,
Die hem de reyse goet
Hadde ghemaeckt voorspoeder,
Al tot sijns Heeren broeder,
Die Deerne liep dit al
In't huys van hare Moeder
Vertellen groot end' smal.
Rebeca hiet de Maeght,
Laban haer broeder hoorde
Al wat sy heeft ghewaeght,
En tot den Man hy spoorde,
Met vriendelijcken woorde,
Ghebenedijden ghy,
Comt binnen met accoorde,
Seer lieffelijck sprack hy.
In huys bracht hy alsoo
Den Man nae jonstich groeten,
Gaf den Kemelen stroo,
Water tot des Mans voeten,
Om den hongher te boeten
Stelde hy spijse, maer
Den Man om sijn versoeten,
Wilde niet eten daer.
Of hy en hadde eerst Ga naar margenoot+
Verworven al sijn saken,
Die ginck hy minst en meest
Vertoonen met der spraken,
End' henlieden wijsmaken,
| |
[pagina 104]
| |
Hoe Abraham hem sandt,
Waerom met vyerich haken
Dat hy daer quam in't landt.
Godt heeft ghebenedijt
Mijnen Heere ten rechten,
Sijn beesten strecken wijdt,
Silver end' goudt by vrechten
Heeft hy, Maerten end' Knechten,
End' seer bedaeght hy leeft,
Den Godt vreesenden slechten
Maer eenen soon en heeft.
Dien Sara heeft ghebaert
Ga naar margenoot+ Hem in sijn oude daghen,
Dien heeft hy onghespaert
Al sijn goet op gaen draghen,
By eedt moest ick ghewaghen,
Te halen een wijf goet
Wt sijn gheslacht end' maghen
Voor sijnen sone vroet.
Ick sprack: Is sy met my
Te comen niet gheneghen?
Van mijnen eedt, sprack hy,
Sult ghy dan zijn ontsleghen,
De Heere sal u beweghen
Met sijnen Enghel wel:
Maer segghen sy daer teghen,
Vry zijt ghy van't bevel.
Aldus soo quam ick tot
Die fonteyne als heden,
| |
[pagina 105]
| |
End' tot Abrahams Godt
Heb ick aldus ghebeden:
Siet, ick stae hier beneden,
Wanneer om water claer
Ter fonteynen ghetreden
Hier comt een Maeght eerbaer.
End' heyssche eenen dronck
Waters uyt hare kruycke,
En dat sy my dat schonck,
En daer toe noch ontpluycke,
Ick wil, nae den ghebruycke,
De Kemelen seer saen
Wateren by den buycke,
Al haren dorste verslaen.
Die sulck jonstich bedrijf
Bewijset, uytghelesen
Laet dat, o Heer, het Wijf
Van mijns Heeren soon wesen,
Rebeca quam midts desen
Ter fonteyne ghegaen,
Op haer schouders gheresen
Met een kruycke ghelaen.
Om drincken ick haer badt,
Van haer schouders gheheven
Hief sy haer kruycke vat,
Ick dranck, end' daer beneven
Sprack sy, ick wil oock gheven
Uwe Kemelen dranck,
De Maeght jonstich ghedreven
| |
[pagina 106]
| |
Dede soo met den ganck.
Al sonder veel ghequels
Sy haer selven verclaerde,
De dochter Bethuels,
Nahors soon, die hem baerde
Micha als doen ter Aerde
Ick Godt danckte van dien,
Die my, als d'onbeswaerde,
Goe reys heeft doen gheschien.
Dat ick een Wijf playsant,
De dochter van mijns Heeren
Broeder, voor Isaac vandt,
Dus wilt ghy nu vermeeren
De trouw, ende vereeren
Mijnen Heere vailliant,
Seght, soo mach ick my keeren
Ter recht oft slincker handt.
Als dit aldus de Man,
Vertelt hadde, soo seyden
Bethuel end' Laban,
Dit is van Gods bereyden,
Wy en connent niet scheyden,
Siet daer Rebeca vry,
Wiltse tot Isaac Leyden,
Dat sy sijn Vrouwe zy.
Den knecht heeft Godt ghedanckt,
Hoorende gheen krackeelen,
End' hy heeft uytghelanckt
Goudt, end' silver juweelen,
| |
[pagina 107]
| |
Om Rebeca te deelen,
De Moeder van de Bruydt,
End' broeder by parceelen
Gaf hy costelijck cruyt.
Met sijn Mannen eer lanck
At en dranck hy ter plecken,
Smorghens sprack hy van ganck,
Maer door jonstich verwecken,
Sy thien daghen vertrecken
De reyse wilden wel,
Maer den knecht sonder gecken
Wilde wederom snel.
Sy vraechden Rebeca,
Of sy wel wilde mede,
De Maeght antwoorde, ja:
Dus lieten sy met vrede
Haer suster uyt der stede
Trecken sonder misbaer,
En nae die oude zede
Ghebenedijdden haer.
Aldus Rebeca tradt Ga naar margenoot+
Met deernen diese dienden,
Op den Kemel hy sat,
End' sy verliet haer vrienden,
Isaac den wel gheingienden
Die quam van die fonteyn Ga naar margenoot+
Des levenden end' sienden,
Daer in die velden pleyn.
Om sijn ghebedt te doen:
| |
[pagina 108]
| |
Aen den avont vol vromen,
Was hy ghegaen seer coen,
Kemelen sach hy comen,
Rebeca heeft vernomen
Aen den knecht wie dat was,
Sy daelde met verschromen
Eerst van den Kemel ras.
Haren mantel sy nam,
End' sy heeft haer bewonden,
Den knecht van Abraham
Ginck Isaac al verconden,
Daer hy om was ghesonden
Was wel gheluckt met spoet,
Isaac ten selven stonden
Ontfinck Rebeca soet.
In die hutte Sara
Sijns Moeders, haer beweghen
Ginck hy, sy is daer nae
Sijn huysvrouwe bedeghen,
Hy heeftse lief ghecreghen,
En van sijns Moeders doot
Werde sijnen druck versleghen,
Al voor het Wijf minioot.
Dit houwelijck eersaem
Was beschickt van den Heere,
Leden van sijn lichaem,
Voeght u al nae sijn leere,
Niemandt daer van en keere
Te rade vleesch en bloet,
| |
[pagina 109]
| |
Doet sijnen: Naem ter eere
Al t'ghene dat ghy doet.
Een is noodich. |
|