Dat hooghe liedt Salomo, met noch andere gheestelycke liedekens
(1595)–Karel van Mander–
Auteursrechtvrij
[pagina 22]
| |
Ga naar margenoot+ O Mijn Broeder,
Ghy die suyghet tot allen stonde
Van mijn Moeder
Die borsten, och of ick u vonde
Daer buyten end' met mijnen monde
V kussen mochte sonder ghequel,
En dat niemandt// met onverstandt,
My en beschimpte, och dat wild' ick wel.
Ick wilde dy
In 't huys van mijner Moeder leyden,
Daer soudt ghy my
Leeren met een goet onderscheyden
Daer wild' ick u dranck toebereyden,
Ja drencken van mijnen gemaeckten wijn,
Ende oock dan// met den most van
Mijn Granaetappelen in elck termijn.
Ga naar margenoot+ Sijn slincke hant
Die is onder mijn hooft gheleghen,
Ga naar margenoot+ End' seer vailliant,
Sijn rechte hant// vol troost end' zeghen,
Omhelset my jonstich gheneghen,
Dochteren van Jerusalem ghy,
Ick besweer u// dat ghy niet nu
Op en weckt mijne wel beminde vry.
En roert niet haer,
Tot dat sy self lustich sal wesen,
Wie is die daer
Wt die woestijn' op vaert gheresen,
Ga naar margenoot+ End' leent op haren vriendt ghepresen?
| |
[pagina 23]
| |
Ick hebbe u als minnaer vroom,
Self opgheweckt// daer ghy ghestreckt,
Gheleghen waert, onder den appelboom.
Daer u ghebaert
Hadde u Moeder, daer ter stede
Met u ghepaert
[.]ach, die u heeft ghewonnen mede,
Sett my tot goeder vastichede
Op u hert als een zeghel jent,
Seer autentijck, ende ghelijck
Een zeghel op uwen arme gheprent.
Want als de doot,
Is de liefde sterck onbesweken,
Den ijver bloot
Is vaste, die Helle gheleken,
Haren gloet is vyerich ontsteken,
End' een vlamme des Heeren siet, Ga naar margenoot+
Veel vloeden swaer// van water claer,
En moghen uyt blusschen de liefde niet.
Die stroomen fel
En doen haer verdrincken noch sneven,
Al wilde wel Ga naar margenoot+
Yemandt, om de liefde verheven,
Al t'goet van sijnen huyse gheven,
Ten soude al niet ghelden doch, Ga naar margenoot+
Ons suster is// cleyne ghewis, Ga naar margenoot+
Ende sy en heeft gheene borsten noch. Ga naar margenoot+
Wat sullen wy Ga naar margenoot+
Doen onse suster, op die ure, Ga naar margenoot+
| |
[pagina 24]
| |
Als men haer vry
Aenspreken sal, is sy een muere,
Sy sal met claren silver puere,
Van ons worden bebollewerckt,
Is sy een deur// door ons labuer,
Werdt sy met cedertafelen versterckt.
Een muer ick bin,
En mijn borsten om wel t'oorconden
Den rechten sin,
Zijn ghelijck de torren bevonden,
Daerom soo ben ick tot desen stonden
Gheworden voor sijnen ooghen soet,
Als eene die// van herten blie,
Ga naar margenoot+ Den vrede vindet, troost in het ghemoet.
Tot Baalmoen,
Heeft Salomo daer in die landen,
Een wijnbergh groen,
En den wijnbergh gaf hy in handen,
Den bewaerders, op dat sy van den
Vruchten, een yeghelijck tot loon,
Met goet accoort// hem brenghen voort
Souden, tot duysent silverlingen schoon.
Mijnen wijnbergh,
Die is voor my t'eender sommen,
Maer sonder ergh,
V Salomo duysent toecommen,
Maer die wy de bewaerders nommen,
Het deel dat voor henlieden is
Wtghesondert// is twee hondert
| |
[pagina 25]
| |
Al mer sijnen goeden vruchten ghewis.
Ghy die woont daer,
In die hoven, u reyne Kercken,
Laet my eenpaer
Hooren u stem, om mijns verstercken,
Die gheselschappen daer op mercken,
Vliedt mijnen vriendt sonder respijt,
Comt hier publijck// een Rhee ghelijck,
Oft jonck Hirte op die cruytberghen zijt.
Een is noodich. FINIS. |
|