De bezoeker uit de West

[p. 63]

Hoofdstuk 8

Ik volgde de kapitein naar zijn hut. Ik was altijd benieuwd geweest hoe het verblijf van een man die een groot gedeelte van zijn leven aan boord doorbracht eruit zou zien en op elk ander ogenblik zou ik de gelegenheid, die ik er nu toe kreeg met beide handen hebben aangegrepen. Zelfs onder deze omstandigheden viel het het mij op dat de kapiteinshut een aangenaam verblijf was, ruim en goed gemeubileerd had het wel iets weg van de woonkamer van een klein landhuis, als niet een heleboel voorwerpen het beroep van de bewoner verraden hadden. Kapitein Fuchs beduidde mij in een fauteuil plaats te nemen en ging zelf achter een zwaar gebeeldhouwd bureau zitten. Een ogenblik zat hij zo naar mij te kijken een diepe rimpel tussen zijn wenkbrauwen.

‘Meneer Heuveling,’ zei hij ten slotte, ‘vertelt u mij nu eens precies wat er in uw hut is gebeurd.’

‘Maar ik heb u toch al gezegd dat ik dat niet weet.’

‘Ja, zo bedoel ik het ook niet, ik zou graag een relaas van u horen dat een beschrijving geeft van wat er vanavond in uw hut plaatsvond voor zover u zich dat wel kunt herinneren.’

Ik deed mijn best mijn gewaarwordingen zo goed mogelijk onder woorden te brengen en kapitein Fuchs viel mij niet een keer in de rede.

Toen ik op het punt gekomen was waarop ik het woord ‘Non-

[p. 64]

sens’ gehoord had, zei hij: ‘Is het mogelijk dat Donkers dat woord gesproken heeft?’

‘Het kan zijn, maar ik dacht dat Donkers dronken in zijn kooi lag. Toen ik binnenkwam viel zijn gesnurk mij al op.’

‘Waarom dronken?’

‘Hij dronk veel.’

‘Had u hem daarvoor dan al eens dronken gezien?’

‘Nee, maar ik had hem al eerder horen snurken.’

‘Dat is geen bewijs dat hij te veel gedronken had.’ Kapitein Fuchs dacht even na en zei toen: ‘Gaat u verder.’

Er was niet ved meer te vertellen en toen ik uitgesproken was zei de kapitein: ‘Ik kan uw verhaal niet zo maar voetstoots voor waarheid aannemen. We moeten eerst Donkers' versie van het gebeurde horen, voordat ik u vrijuit kan laten gaan.’

Ik knikte. ‘Er is één ding, kapitein.’

‘En dat is?’

‘Ik ben bang. Als het is zoals ik vermoed, zal Rutgers zijn gelegenheid waarnemen om zijn invloed, noem het hypnose op mijn verloofde toe te passen, nu ik niet in de gelegenheid ben haar daartegen in bescherming te nemen.’

‘Ik geloof niet, dat de kans daar groot voor is. Dit schip heeft een groot aantal passagiers aan boord en nu in de tropen is bijna iedereen aan dek. Er zal weinig kans voor Rutgers bestaan aan zo'n plan gevolg te geven.’ Hij glimlachte. ‘Waaruit u zoudt kunnen opmaken, dat ik aan uw verhaal geloof schenk.’

‘Doet u dat dan niet?’

‘Het is een fantastisch verhaal.’

‘Het is de waarheid.’

‘Ik hoop het en ik hoop, dat de waarheid gauw aan het licht zal komen. Tot dat tijdstip moet ik u verzoeken uw hut niet te verlaten.’

‘Ben ik dan onder arrest?’

‘Ja, zo kunt u het opvatten. Ik heb mijn plicht te doen, meneer Heuveling. Er is uw verhaal maar ook dat van Rutgers.’

‘Mag ik weten hoe dat luidt?’

[p. 65]

Even dacht Fuchs na, toen zuchtte hij en zei: ‘Misschien is het wel verstandig dat u zijn zijde van het gebeurde ook kent. Hij was op weg naar zijn hut, dus ook naar de uwe. Toen hij voor de deur stond, klonk hem het geluid van een heftige woordenwisseling tegemoet. Hij aarzelde en bleef even voor de deur wachten, daar hij er niets voor voelde in een onenigheid gemengd te worden. Plotseling hoorde hij dat het tot een handgemeen moest zijn gekomen, maar toch aarzelde hij nog even met de deur te openen, er was het geluid van een vechtpartij, stoelen werden omgeworpen en er klonk een zware dreun, alsof iemand viel. Toen wierp hij de deur open en zag Donkers op de grond liggen, terwijl u ernaast geknield lag. Hij zag dat Donkers óf dood óf zwaar gewond moest zijn en riep de steward om mij te waarschuwen. De rest weet u.’

‘En dat gelooft u?’

‘Bijna,’ zei de kapitein en glimlachte. ‘De hele situatie zoals ik die in de hut aantrof bevestigde het verhaal van Rutgers op één ding na.’

‘Wat was dat dan?’ vroeg ik nieuwsgierig.

‘U toont zelf geen enkel spoor van een vechtpartij,’ zei Fuchs.

Ik besefte opeens, dat dat juist was.

‘Maar zover ik heb kunnen zien was dat ook het geval met Rutgers,’ zei ik.

‘Ja, natuurlijk. Maar het zou er dus op kunnen wijzen, dat er misschien wel géén vechtpartij heeft plaatsgevonden, maar dat de toedracht heel anders is,’ vervolgde de kapitein. ‘U kunt geluk gehad hebben en met één klap uw tegenstander tegen de grond geslagen hebben. Hij is zijn in val ongelukkig terecht gekomen. Maar aan de andere kant,’ hij haalde zijn schouders op. ‘Hetzelfde is natuurlijk ook toepasselijk op Rutgers, met dat verschil, dat hij beweert te weten wat er gebeurd is en u daar niet het minste idee van hebt.’ Hij keek mij even doordringend aan.

‘Herinnert u zich nog werkelijk niets? Het zou kunnen dat u het tijdelijk vergeten was?’

‘Nee, het spijt me, ik weet het niet.’

‘Dat sterkt mij in mijn overtuiging dat u de waarheid spreekt.

[p. 66]

In dat geval moeten we vriend Rutgers scherp observeren en ook een oogje op uw verloofde houden. Ik zal maatregelen nemen meneer Heuveling, maar houdt u zich dan ook aan mijn orders uw hut niet te verlaten, voordat ik u daartoe verlof geef.’

Ik moest wel mijn belofte geven, hoewel de angst dat Suzy in die tussentijd iets zou overkomen elke seconde toenam. Rutgers zou zijn kans niet voorbij laten gaan, maar wat wilde hij bereiken? Het was een ellendige toestand.

‘Hebt u er bezwaar tegen dat ik even met mijn verloofde spreek?’ vroeg ik nog. Ik wilde voor alles trachten Suzy te waarschuwen. Kapitein Fuchs gaf hiervoor zijn toestemming. Hij drukte op een bel en toen een steward verscheen vroeg hij hem Suzy te roepen. Het was wel niet wat ik me had voorgesteld, maar onder de gegeven omstandigheden moest ik voor elke concessie dankbaar zijn.

Toen Suzy verscheen was ze vergezeld van haar moeder. Het zou dus vrijwel onmogelijk zijn haar mijn waarschuwing te geven, gezien de opinie die mevrouw Benting over Rutgers had, maar het was mijn enige kans en ik moest hem gebruiken.

Mevrouw Benting stak haar mening niet onder stoelen of banken en ze zei tegen kapitein Fuchs: ‘Ik begrijp niet waarom mijn dochter hier moest komen. Ik was het al helemaal niet eens met die verloving en nu is toch wel gebleken, dat ik gelijk had.’

‘Ik begrijp uw standpunt,’ zei kapitein Fuchs en ik zag, dat hij moeite had een glimlach te onderdrukken, ‘maar bent u niet een beetje voorbarig?’

Suzy was naar mij toegekomen en stond een beetje hulpeloos naar haar moeder te kijken. Het was duidelijk dat er tussen hen al een woordje over mij gewisseld was. Het maakte het allemaal veel moeilijker.

Mevrouw Benting vroeg wat of de bedoeling van dit onderhoud was, zij wisten toch niets en zouden geen opheldering kunnen geven.

‘Dat is ook niet de bedoeling mevrouw,’ zei Fuchs. ‘Wat denkt u, zullen wij hen tweeën nu maar niet even alleen laten?

[p. 67]

Meneer Heuveling wil het een en ander met uw dochter bespreken.’

‘Ik denk er niet aan,’ zei mevrouw Benting. ‘Ik laat mijn dochter niet met een moordenaar alleen.’

‘Moeder,’ zei Suzy heftig, maar Fuchs hief bezwerend zijn hand op. ‘Er is geen sprake van moord,’ zei hij kalm, ‘en bovendien is het nog helemaal de vraag in hoeverre meneer Heuveling hierin betrokken is. Zolang dat niet vast staat, zou ik niet tot voorbarige conclusies komen, mevrouw.’

‘Ik heb daar zo mijn eigen mening over.’ Ze moest wel een gruwelijke hekel aan mij hebben want ze week geen centimeter en stond erop bij het onderhoud aanwezig te zijn.

‘Goed dan,’ zei ik ten einde raad. ‘In dat geval zal ik doen alsof u er niet bij was. Suzy, Rutgers is een heel gevaarlijk mens, gevaarlijker dan we tot nu toe gevreesd hadden. Ik wil niet dat je hem meer ontmoet, mocht hij naar je toe komen of op een andere manier trachten je te spreken te krijgen, waarschuw dan een steward. Overmorgen zal hij van boord gaan, het moet mogelijk zijn hem tot dan te ontwijken.’

‘Belachelijk,’ zei mevrouw Benting. ‘Je bent natuurlijk jaloers en geen wonder, maar ik vind het onnodig Suzy daarin te betrekken en meneer Rutgers in haar ogen zwart te maken.’

‘Dat is niet meer nodig,’ zei Suzy. ‘Natuurlijk zal ik doen wat je vraagt Bob.’

‘Ik heb er m'n reden voor u te waarschuwen, mevrouw Benting. Het zou u kunnen berouwen als u mijn verzoek in de wind slaat.’

‘Is het nodig dat we deze komedie verder voortzetten, kapitein?’ vroeg mevrouw Benting. ‘Als het doel van dit onderhoud geweest is om meneer Heuveling de kans te geven meneer Rutgers verdacht te maken, dan heeft hij die kans nu wel gehad. Ik stel er geen prijs op dit gesprek langer te rekken.’

Suzy keek mij met een glimlach aan. ‘Maak je maar niet ongerust Bob, alles komt wel in orde. Vader is alles klaar aan het maken voor de operatie en ik moet hem nu gaan helpen. Ik hoop dat we erin zullen slagen hem gauw weer zover te hebben, dat hij zal

[p. 68]

kunnen vertellen wat er gebeurd is. Ik hoorde dat je je hut niet uit mag?’

‘Dat is juist juffrouw Benting,’ zei Fuchs. ‘Meneer Heuveling heeft zich hierin geschikt. Hij ziet zelf in, dat ik niet anders kan.’

‘Het zal wel niet voor lang zijn,’ zei Suzy.

‘Dat hoop ik,’ zei ik. ‘Ik zal niet gerust zijn voordat die kerel van boord is.’

‘U kunt dat gerust aan ons overlaten,’ zei kapitein Fuchs kalm.

‘Ik vind het allemaal grote nonsens,’ zei mevrouw Benting kwaad, ‘Kom nu Suzy, ik blijf hier niet langer.’

Maar zo gedwee volgde Suzy haar toch niet. Ze kwam dicht bij mij staan en hief haar armen op en ik kuste haar, niet lettend op de kreten van protest, die mevrouw Benting liet horen. Kapitein Fuchs lachte nu openlijk.

‘Het is geen afscheid voor het leven,’ zei hij.

Even later waren wij alleen.

‘En nu meneer Heuveling, moet ik u verzoeken naar uw hut te gaan, ik heb mijn werk te doen en heb al te veel tijd verloren. Maar het was de moeite waard,’ liet hij er glimlachend op volgen.

‘U belooft me...’ begon ik.

‘Ik beloof u, dat ik, zodra ik ook maar iets meer weet aan uw kamerarrest een einde zal maken. Hebt u iets te lezen bij u?’

‘Ja, dat heb ik. Ik dank u kapitein, voor de buitengewoon prettige manier waarop u deze onaangename geschiedenis behandelt.’

Hij wuifde het compliment weg en zei: ‘Ik kan natuurlijk niet zeggen, dat ik het met genoegen doe. Dat kan pas als ik weet dat Donkers buiten gevaar is. En misschien gebeurt dat heel gauw.’

Maar ondanks zijn vriendelijke woorden was kapitein Fuchs een zeer plichtsgetrouw man.

Toen ik mijn hut binnengegaan was en op een stoel was gaan zitten om nog eens rustig na te denken of er ergens in mijn onderbewustzijn geen herinnering verborgen was aan de nachtelijke episode die mij ontgaan was, hoorde ik buiten de hut regelmatige voetstappen van een man, die heen en weer op de gang liep. Kapitein Fuchs liet niets aan het toeval over, zoals hij gezegd had.’