Omnibus

XXXI / De veertiende

Bij Mensje de Goey zat de vrouw op de lattenbank de was te stampen. Mensje zat. Dat zie je een daggeldersvrouw niet ree doen, als ze de was stampt. En dat op zo'n rare klok. Chef keek er met studie naar, onderdehand Jochem al weerom liep en hij z'n halfre nog kreeg. ‘Hoe biet het keind?’ vroeg Chef zacht, bang dat Jochem 't weeral horen zou.

‘Gieljan,’ was 't verlegen weerwoord, ‘de veertiende.’

‘En?’

‘O, goed gegaan, dank ie. 't Is alweer drie daagjes en't zog schiet aardig; 'k mag dankbaar zijn. Beter dan verleën keer. Toen, drie weken oud... stuipies... weg. En zó bar mooi keind. Hè!’

Toen Chef en Jochem daarna saam die werf afgingen, toen wisten ze nog niet, dat ze, op hun volgende toer, over veertien dagen, Mensje niet meer terug zouden vinden en nóóit meer... Verder!

‘D'r zit goeie groei in Lopik,’ zegt Jochem, onderwijl ze verder trekken, en Chef hem verteld heeft van Mensje.

‘Rijkelui,’ zegt hij wijders, ‘die hebben fratsen. Daar blijft na zo'n akkefietje de vrouw 'n hele tijd op d'r rug liggen. En zijn ze gezonder d'r van?’ Maar Chef kan 't Jochem echtig niet zeggen, hij is daar maar weinig in thuis. Alleen weet hij wel, dat 't maar een lee gezicht was, dat Mensje niet stond, maar zat boven het hete sop.