en toen,... toen hieuw 't niet op, hè. Zo gaat dat. En bekant allegaar rooien. Ze zeggen (maar ze zeggen veul) dat ie ook nog een keer geschreven heit op 't hekken:
Zeuven rooien van de negen
En ze raken knap belegen.
‘'t Komt uit, want hun Pietje was om en nabij de vijf en dertig, eer ze an de man geraakte. 'n Knappe leeftijd zo, hè Mensje. En hoe oud is Aal nou? Acht en twintig?’
‘Dertig ruim door en een van de achttien op 't lest.’
‘Nou, dan is 't daar straks ook een tam beddegie, hè vrouw.’
‘Man, niet spotten zeg ik jou. Of je krijgt niks.’
‘Maar ik spotte ommers niet. Ik zeg maar...’
‘Een trouwdag is een ding van God. En daar laan ik niet mee spotten.’
‘Een trouwdag is ook nog weleris een ding van meneer notaris, hè vrouw?’
Ze wier nijdig, Mensje van Tuijl. Niet, omdat het niet waar en was wat Jochem daar zegde, maar omdat het zo zeer deed. Eigens was ze maar een arm bloed; getrouwd geweest met een vent zonder land, zoals dat gaat onder gewone mensen. Maar wat hier in de buurten manier was, 't zat ingevreten in haar begrip, ze geloofde heilig, dat 't zo ook hoorde. En Gert de Gooijer, die ook van de lage wei kwam, óók met handenwerk aan de eet geraken moest, had geen andere keus gekregen dan een uit het rooie nest; bij een keuter zonder koeien of land. Nou zou zo'n onte schooier daar wat van te commanderen hebben? Van d'r eigen familie?
‘'k Geef niks an spotters!’ riep ze woest en smeet de onderdeur toe. Maar Chef die er eigenlijk maar bij gestaan had voor spek en bonen, liep om den huis toe, douwde 't deurtje open en zei vrindelijk: ‘de spotter is vort, vrouw. En heb ie veur mijn astamblieft een centje?’ Hij bekwam z'n centje en 't ging bij de grote hoop. Hij en Jochem weer wijder.
‘Alle mensen bennen niet eender,’ was 't bescheid van Jochem. ‘Mooi gezeid... een ding van God en deurgaans is 't een ding van de metallieken.’
‘En dan later, Jochem... 't eerlijk samen zijn en blijven...’
‘Niks dan bang, veur kwâpraat en de negocie, Chef. En zwijg me nou maar over de lieve keindertjes en zo. Want ik weet al waar jij weer op broeit.’
Daarom bleef Chef maar broeien en zweeg. Waarna ze beland zijn aan de Brede Steeg, een sticht met neutebomen die op de Lek uitgeeft nabij het Klaphek. Juist over de Brede Steeg staat een witte hofstee, ‘Zevenhoven’ geheten en daar wonen vier broers en gezusters, oud en zonder plezier bij-
Auteursrechtelijk beschermd