Alleen op de wereld

Boven de aarde.

Toen de mijnwerkers op den morgen van de ramp in de mijn afdaalden, joegen zware wolkengevaarten langs den hemel. Om zeven uur brak er een storm los, vergezeld van een stortregen, zooals men in jaren niet bijgewoond had. En vooral in het dal van de Divonne joeg de stormwind het water in zulke massa's neer, dat het een zondvloed geleek. In zeer korten tijd steeg de rivier zoo hoog, dat het water buiten de oevers stroomde. En het bleef stijgen. De regen joeg in dichte en dikke stralen al maar neer. In den rotsachtigen bodem vond het geen weg en zoo stroomde het water ten slotte over het terrein, dat de mijnen bedekte. De arbeiders, die daar aan het werk waren, zochten een schuilplaats. Men dacht nog aan geen gevaar: de toegangen tot de schachten lagen op de hoogste gedeelten. Alleen het mijnhout, dat op het terrein lag, moest in veiligheid gebracht worden. Daarbij hield de mijningenieur het toezicht en gaf de noodige aanwijzingen, toen hij plotseling zag, dat het nog steeds stijgende water een draaikolk vormde en met bruisend geluid in de aarde verdween, juist boven een mijn. Verlamd van schrik staart de ingenieur een oogenblik op de noodlottige plek: 't water stort zich daar in de mijn - de kolenlaag zal 't ophouden, de mijn zal volloopen - en al zijn werklieden zullen als ratten verdrinken. Hij komt tot bezinning, rent naar de schachten, en daalt in de mijn af. Met den eenen voet in den bak, staat hij een oogenblik stil. Daar beneden in de duisternis is het loeiend geluid als van een orkaan: dat is het neerstortende water.

De mannen om hem heen willen hem terughouden, maar hij rukt zich los. Hij neemt zijn horloge uit zijn zak en geeft het een der mannen.

[p. 140]

‘Dat is voor mijn dochtertje, als ik er blijf. Zeg dat ik haar in gedachten nog omhelsd heb.’

Dan daalt de bak in de diepte neer.

De ingenieur schreeuwt zoo hard hij kan, met heesch geluid. Vijf mijnwerkers komen toeloopen. Hij laat ze omhoog gaan. Dan gilt hij opnieuw, maar 't blijft verder vruchteloos. Het geraas van 't water overstemt elk ander geluid. Het komt opzetten in de mijngang, daar ziet hij nog lampen lichten. Hij loopt ze tegemoet, tot aan de knieën in het water. 't Zijn nog drie mannen. Hij brengt ze weer in den bak.

En dan wil hij weer de gang in: er schemeren daar nog lichten...... Maar de mannen houden hem met kracht tegen en geven 't signaal om te stijgen. Het is hoog tijd, de mijn is geheel door het water overstroomd!

Maar de ingenieur geeft 't nog niet op. Er moet hulp verleend worden, het moet! 150 man zijn dien morgen afgedaald, slechts 30 lampen zijn er in de loods terug...... Waar zijn die 120 man gebleven? Reeds verdronken? Of gevlucht en een schuilplaats gevonden? Er mag er niet één aan zijn lot overgelaten worden.

Daarboven is het een tooneel of de aarde vergaan zal. Op vele plaatsen klinkt 't dof geluid van ontploffingen, aarde en steenen worden hoog in de lucht geworpen; de huizen en gebouwen trillen alsof 't een aardbeving is. De samengeperste lucht zoekt een uitweg op de zwakste plaatsen naar de oppervlakte der aarde.

Intusschen komen de menschen van vele kanten toeloopen: werklieden, nieuwsgierigen, vrouwen en kinderen. Ze vragen en zoeken en dringen op. Men weet hun niets te antwoorden. Ze schreien en gillen en jammeren en heffen de armen radeloos ten hemel of ballen de vuisten van woede en smart.

‘Ze willen ons de waarheid niet zeggen!’

‘Ze durven niet!’

‘Ze houden het voor ons geheim!’

‘'t Is de schuld van den ingenieur.’

‘Slaat hem dood!’

De menigte wil het kantoor bestormen, waar de ingenieur, doof voor al dat getier, over zijn kaarten gebogen zit en zoekt en denkt, waar de mannen een schuilplaats

[p. 141]

kunnen gevonden hebben, waar men 't reddingswerk beginnen moet.

Gelukkig zijn de ingenieurs van de naburige mijnen ook gekomen, aan het hoofd van hun werklieden en mannen uit Varses. Ze houden de menigte tegen en trachten de radeloozen tot kalmte te brengen. Maar wat kunnen ze eigenlijk zeggen? 't Is immers waar; er ontbreken nog 124 man!

‘Is mijn vader er bij?’

‘Waar is mijn man, o God, mijn man......’

‘Geef me mijn zoon terug, ellendelingen!’

Het wordt gegild en geschreeuwd met gebroken stem, met snikkend en heesch geluid!

En 't eenige antwoord kan zijn: ‘We zullen ze zoeken, we zullen 't onmogelijke probeeren om ze te redden. We zijn al begonnen!’

De ingenieurs twijfelen zelf. Maar ze beginnen, vooruit!

De bakken om de mijn leeg te pompen stijgen en dalen; onafgebroken, dag en nacht storten ze het water terug in de rivier.

Meteen is men met graven naar de gangen begonnen, op goed geluk af; een juiste plaats is er niet te bepalen. Ze hebben wel beraadslaagd, de ingenieurs, maar eens konden ze het niet worden. De meesten achten de mannen reddeloos verloren. Maar de ingenieur van de ondergeloopen mijn heeft zijn wil doorgezet. Er zal geboord worden naar de hooger gelegen oude gangen, misschien hebben er daar nog een schuilplaats gevonden. Zonder een oogenblik pauze wordt het reddingswerk voortgezet. De mannen lossen elkaar geregeld af, dag en nacht, en met koortsachtige haast werken ze, want hun makkers zijn in gevaar!