Alleen op de wereld

[p. 83]

Tuinman.

Den volgenden dag zou mijn grijze meester begraven worden. De vader had me beloofd met mij naar het kerkhof te gaan. Maar 's morgens lag ik te rillen van de koorts en 't was of ik vuur in mijn borst had. Het leek me toe, of ik net zoo ziek was als de arme Joli-Coeur na den barren winternacht in den boom bij onze schuilplaats in het bosch.

Mijn nieuwe meester liet dadelijk een dokter komen. Ik had het wel goed gevoeld, want hij constateerde een hevige longontsteking. Ik moest dadelijk naar het ziekenhuis, zei hij. Maar daar wou de vader niets van weten.

‘Hij is bij mijn deur neergevallen,’ zei de brave tuinman, ‘en niet voor de poort van het ziekenhuis. Daarom moeten wij voor hem zorgen.’ Hoe mooi en hoe lang of de dokter ook praatte, het hielp hem niet. Ik ging niet naar het ziekenhuis.

Ik was er vaak verlegen mee, zoo werd ik verzorgd en verpleegd. De oudste dochter, Etiennette, die de taak van haar overleden moeder overgenomen had, moest nu bovendien nog verpleegster zijn.

En ze was zoo zorgzaam en flink, dat een zuster uit het ziekenhuis het haar niet zou verbeterd hebben. Wat de dokter zei, deed ze zoo precies en geregeld, dat deze er schik in had. Als zij aan de huiselijke bezigheden moest, loste Lize haar af. In angstige koortsdroomen vond ik het rustig als het kleine meisje bij mijn bed zat en met haar medelijdende, vriendelijke oogen naar me keek. Heel lang lag ik ziek, telkens stortte ik opnieuw in. In de lange onrustige nachten waakte Etiennette bij mij, dan had ik het telkens zoo benauwd, dat zij bang was, dat ik er in blijven zou. De jongens Alex en Benjamin losten haar 's nachts een enkelen keer af.

Eindelijk begon ik te beteren, wel heel langzaam, maar ik stortte geen enkelen keer weer in. En toen de lente de weiden met frisch groen bekleed had, mocht ik voor het eerst naar buiten. Toen de zon lekker scheen stapte ik met Lize de deur uit. En hand aan hand, gevolgd door mijn trouwen Capi, wandelden we langs de rivier onder het nieuwe groen van wilgen en populieren. De vogels kwet-

[p. 84]

terden en floten van lentevreugd, de menschen op 't veld en langs de wegen waren vroolijk en opgewekt. Ik zal dat heerlijke voorjaar nooit vergeten! Dat er iets bijzonders aan Lize was, had ik al dadelijk bemerkt en al gauw had de vader me verteld, dat ze voor een paar jaar stom geworden was na een ernstige ziekte.

Natuurlijk sprak zij dus op onze tochten geen woord, maar we begrepen elkaar uit een enkel gebaar en met onzen blik zoo goed, dat ik vaak den heelen weg lang ook geen woord sprak.

Zoo kwamen langzamerhand mijn krachten weer terug en toen begon ik al gauw mee te helpen aan het werk in de tuinen.

Met ongeduld had ik dien tijd afgewacht, want ik verlangde er naar met harden en ijverigen arbeid tenminste iets goed te maken voor al de liefderijke zorgen, die ik ondervonden had.

Mijn nieuwe meester was voornamelijk bloemkweeker. Toen ik aan 't werk ging, was het juist de tijd van de violen. Groote broeikassen stonden er vol van, in allerlei kleuren. 's Avonds was de lucht vol van zoete geuren. Mijn taak was 's morgens de ramen der broeikassen open te zetten en ze 's avonds weer te sluiten en overdag moest ik ze met stroo bedekken, als de zon te fel schroeide. Dal was wel geen zwaar werk, maar ik had er juist een dagtaak aan. Lize was bij den watermolen, die door een hond in beweging gebracht werd en die het water uit een put ophaalde voor de besproeiing. Alex en Benjamin hielpen hun vader bij het andere werk. Etiennette deed het huishouden en zoo was ieder werkzaam voor het huisgezin. Ik was natuurlijk wel bekend met het werk van de boeren, maar ik had geen flauw idee van de vlijt, de zorg en de volharding, waarmede de kweekers in de omstreken van Parijs werken van den vroegen morgen tot den laten avond. Na een poosje mocht ik ander werk doen. Het prettigste vond ik het uitzetten van jonge plantjes. Dat was zoo aardig, als die dan flink opgroeiden en na een poosje de prachtigste bloemen droegen. Dan was al de moeite en zorg beloond. In korten tijd was ik aan dit geregelde leven gewend en geen oogenblik verlangde ik terug naar mijn zwerverstijd. Wel had ik oogenblikken

[p. 85]

onder mijn werk, dat ik even ver voor me uitstaarde; dan liep ik weer met Vitalis en onze makkers langs de eenzame wegen, dan zag ik een oogenblik het vriendelijk gezicht van moeder Barberin voor me... O, als die me eens hadden kunnen zien! De gieters aan den arm, op bloote voeten, druk in de weer als een echten tuinman.

Bij den maaltijd schaarde ik me mee om de tafel, of ik een kind uit 't gezin was. En met Lize, Alex en Benjamin stoeide ik, of we broers en zusters waren.

De Zondag was voor ons meestal een heel gezellige dag. 's Middags zaten we samen in het priëel van wilde wingerd.



Dan speelde ik op mijn harp en zong mijn heele repertoire van vroeger af. En altijd eindigde ik met mijn beroemd Napolitaansch lied. Dat vond de kleine Lize toch altijd het mooiste van alles. Nooit heb ik het laatste couplet gezongen, zonder dat haar oogen vochtig werden.

Ter afwisseling gaf ik dan een stukje, waarbij ook Capi meespeelde. Voor hem vooral waren die Zondagen echte feestdagen. In de week had ik het meestal te druk om me veel met hem te bemoeien. Dan kon hij me zoo triest en verlaten aankijken, onder mijn werk. Maar Zondags kon hij weer eens echt loskomen. Als 't stukje uit was, wou hij liefst maar dadelijk aan een tweede beginnen.

Uren lang vermaakten we zoo het heele gezin. Dan werden we bewonderd als vroeger. En dat vonden we allebei toch wel weer eens heel prettig.

Twee jaren gingen zoo gelukkig voorbij. Vader Acquin nam me vaak mee naar Parijs, naar de bloemenmarkt en ook naar de andere kweekers in de buurt. En zoo kreeg ik een denkbeeld van het rumoerige, jachtige leven in de wereldstad en de kalme rust van de heerlijke omgeving.

's Winters lag het werk bijna geheel stil. Vooral de winteravonden duurden dan soms heel, heel lang. Maar dan haalde vader Acquin zijn boeken voor den dag, die hij als

[p. 86]

jonge man gekocht had. Benjamin en Alex hadden geen lust in lezen. Maar de vader en ik verslonden de lectuur om het hardst. 't Waren meest werken over plantkunde, maar ook wel met reisverhalen e.d. De goede man had er altijd veel schik in, als we zoo samen aan 't lezen trokken en over de boeken praatten. Hij roemde me dan om mijn leeslust en mijn leergierigheid. Na zoo'n avond dacht ik in bed altijd weer met weemoed en dankbaarheid aan den grijzen Vitalis, aan wien ik zoo veel te danken had.

Dikwijls las ik de anderen voor. Dat waren zulke gezellige avonden. De kleine Lize had ik een enkel liedje op de harp leeren spelen. Ach, wat had vader Acquin dáár een schik in. 't Was zoo'n heerlijk genot voor 't arme meisje, dat geen woord spreken kon, zich nooit eens uiten tegen de anderen of 't was met haar oogen en haar gebaren.

‘'k Had wel dommer streek kunnen uithalen, dan jou in huis nemen Remi,’ zei vader Acquin soms lachend tegen me.

O, wat was ik dan gelukkig!

Ik had 't gevoel, dat ik wel voor altijd in dit gezin blijven zou.