Blauwe damp

[p. 41]

De jongens van de zolder

Als je jong bent, kun je maar het beste bij een groep horen. Het maakt het leven stukken eenvoudiger. Niet alleen wanneer je ruzie hebt of wanneer je een meisje mooi vindt en niet weet wat je tegen haar moet zeggen als ze naast je staat, nee: in het algemeen is het beter, in het algemeen kun je het beste bij een groep horen. De wereld is zo groot en onoverzichtelijk, zo complex, in je eentje is daar geen beginnen aan. Ook als je groot bent, kun je het beste bij een groep horen, ook dan, maar voor een puber is het gewoon een noodzaak.

Een groep heeft zoveel voordelen. Er is zoveel waarmee je in een groep godzijdank niets te maken hebt. Met Harry van de Biggelaer die een eikel is en vaak slaag krijgt, heb je niets te maken. En je hebt ook niets te maken met huilende leraren of met bakker Loomeyer wiens winkel je leegjat. Een groep heeft zoveel voordelen. De wereld wordt kleiner en duidelijker, je eigen mening wordt belangrijker wanneer je die met anderen deelt - al is het dan niet helemaal je eigen mening. In een groep zit je altijd goed.

Wij waren een groep. Al die jaren op de lagere school waren we vrienden gebleven, en vrienden bleven wij ook nu we naar verschillende scholen of verschillende klassen gingen. Buiten schooltijd waren we steeds bij elkaar: Jos, Gerard, TweedeJos, Eric en ik. Wij noemden ons ‘De Jongens van De Zolder’.

De Zolder was de zolder van Jos Molders. Nadat de vader van Jos was gestorven, werd het huis van familie Molders een jongerencentrum, onze vaste ontmoetingsplaats. Wanneer je je verveelde, dan ging je naar Jos want bij Jos was altijd wat te doen. Altijd was er wel iemand en als er niemand was dan was er altijd nog tante Keet die ons aller tante was, die haar geld omzette in limonade en snoep en later in bier en sigaretten en die nog enkel leefde om te geven, aan Jos en aan ons. Lieve tante Keet: al haar ledematen zou ze hebben afgestaan in ruil voor een extra week Jos. Helaas tante. (Ze is trouwens ook dood. Kanker.)

Het huis van Jos had een zolder en die zolder was van Jos. Er stond een flipperkast, een voetbaltafel en een juke-box. Er

[p. 42]

was een bar en boven de bar hing een bordeauxrood houten bordje waarop in sierlijke zwarte letters stond geschreven: ‘De Zolder’. Later, toen bier en meisjes net zo belangrijk werden als voetballen, schreef Jos er in dezelfde sierlijke letters nog iets onder: ‘Hier geldt de IJzeren Wet van Alcohol & Slaap’. Dat was in de tijd dat De Zolder ons feesthol werd, ons neukhol waar nooit werd geneukt (misschien toch, misschien door Jos en Marie-José), onze hemel vol gedroomde ontucht. Maar goed, dat was dus later. Eerst was De Zolder gewoon een zolder waar we altijd zaten te praten en te dromen. Vooral veel dromen. Wij hadden nog zoveel voor de boeg, wij vijven, onze groep, De Jongens van De Zolder.