Praeludium

[p. 64]

VIII

Maar als gij mij met kleine dingen
lokt, en van de menschen leent
den warmen vorm, 't verborgen zingen,
't gebaar dat om vertrouwen weent;

als gij mij noodt tot simple spelen
van geluk - Zie 't schemert weer,
en droomen zoeken zacht naar geele
bloemen op het avond-meer! -

en binnenvoert in tuin van woorden:
Kom, het Onbekende wacht
in vriendschaps-schemer! Kom, en hoor de
eeuwigheid die menschlijk lacht!...

Wee mij! de glanzing van uw oogen.
Driewerf wee! uw zoete mond.
Wie peilt mijn angstig onvermogen
dat in 't groote wel weerstond,

maar inkrimpt tot onmachtig weigren
van kleine goedheid die gij geeft
zoo schuchter dat mijn bloed gaat steigren
in mij en de strijd herleeft

die Adam, d'eerste, uit moest vechten
tusschen God en uw bedrog.
O hart dat aan een list kan hechten
en, doorschouwend, aarzelt nog

om weelden die geen mond vermoeien
- lokkende walkurenrit -
totdat in mij Zijn Kruis gaat groeien,
bloem van bloed, en ik, in Dit

gezuiverd van mijn schaamle schande,
God, weer sterk en stralend word.
Zoo groeit berouw tot offerande
en bloeit geluk uit bloem, verdord!