Praeludium

[p. 63]

VII

Gij, stem der dichteren; van het Weten
boek, dat God voorzienig sloot
met vuren sloten tot vermetel
menschenhand het weer ontsloot,

ik houd van uw te groote droomen,
fantast die nog een engel zijt,
een sombere, uit God gekomen
en daardoor geest vol eeuwigheid.

En nu ik, in mijn angstrotonden
doolend, op uw vreugden stiet
en deze mij een nieuwe wonde
sloegen en een heel nieuw lied

- een heel nieuw lied van niet te stillen
vreugde om mijn angstigheid -.
nu zou ik dronken sterven willen
liever dan in d'eenzaamheid

der dagen u te moeten missen,
gij die danst op iedre wijs.
Want niet vrees ik de fonkle listen
van uw zeepbel-paradijs.