Praeludium

[p. 62]

VI

En zijt gij mij een vroome. Simpel
pelgrim naar verborgen macht
van Hem. Ik hang de blanke wimpels
met embleem. En wonderzacht

ruischt regen palestrijnsche klanken
uit gewelf, geschouderd door
tweevoudige rei van knapen-ranke
zuilen uit bewerkt ivoor.

Bouwd' één u ooit mystieker tempel
uit zijn droomerig bazalt?
Mijn heimwee wacht u op den drempel.
Rijs nu uit het emeralt

der nederige tochten naar de
glorie van de zilvren rust,
gij die te vroom zijt voor de aarde.
Zie! reeds treden, blank-bewust,

de maagden van mijn eerbewijzen
zilverstemmig aan, in 't kleed
der ongeschonden paradijzen
die geen enkle ziel vergeet.

Wie mag zijn eigen droom begrijpen?
Alle vreugd van nu en toen
gaat orglen, als in glazen pijpen,
tot een hemelsch visioen

van englen die in lichtspiralen
juublen: ‘D'aarde is driewerf schoon!’
Maar tusschen palm' en wierookschalen
staat en wacht de leege troon.

En zie! daar dalen aureolen
goddelijk op u? op mij?
In elk geschenk ligt trots verscholen.
Gij lacht? Ik schrik. Het is voorbij.