Praeludium

[p. 58]

II

De avond en wat, licht, kon lokken
- nieuw verwoest Jerusalem! -
is stil, met rouwfloers overtrokken.
Ik zing mijn eigen requiem.

Gedachten spelen een nocturne.
Wie, vereenzaamd, zich beziet
ten avond, voelt den dood; de urnen
staan gevuld met zielsverdriet;

en, Judas-bloesem, waait verloren
d'asch der droomen - somber zaad.
Ik hoor: uit vrees wordt vreugd geboren,
uit den nacht de dageraad...

maar 'k weet: ik dwaal in druipsteengrotten
hooploos, en de stilte tikt
verdruppelend een angstgavotte
op het donker dat niet wrikt.